اعجاز یک جمله در درمان استرس و افسردگی(تضمینی)

«أَ لَیْسَ اللَّهُ بِکافٍ عَبْدَهُ وَ یُخَوِّفُونَکَ بِالَّذینَ مِنْ دُونِهِ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ »(زمر،٣٦)؛‌ آیا خدا کفایت کننده بنده اش نیست؟ و [کافران] تو را از آنها که غیر اویند می ترسانند و هر که را خدا گمراه گرداند برایش راهبری نیست.

برخی از ما همیشه نگرانیم و دلواپسی های بیشماری عذابمان می دهد، نگرانی هایی که ممکن است هرگز اتفاق نیفتد، مثلا اگر خانه ام را از دست بدهم چه کنم؟ اگر کارم را از من بگیرند، اگر دیگر کسی دوستم نداشته باشد.... اگر نتوانم کسی را برای ازدواج پیدا کنم و تا آخر عمر تنها بمانم ... اگر مدیرم از من بدش بیاید چه می شود؟ اگر فلانی دوستم نداشته باشد و ترکم کند چه می شود؟

خیلی از ما آدم ها فکر می کنیم که انگار شیشه عمرمان دست مردم است، همه کاری می کنیم که رضایت همگان را داشته باشیم، به دروغ تملقشان را می گوییم، دست به هر کاری می زنیم تا حمایت یک شخص خاص یا افرادی را داشته باشیم، خیلی هایمان غرورمان را به باد می دهیم تا رضایت زن یا مردی را به دست بیاوریم و از او محبت گدایی کنیم و برای این گدایی، هرگونه باجی هم می دهیم.

بسیاری از جوانان و نوجوانان را می بینیم که برای داشتن حمایت گروه های دوستیشان هر کاری می کنند ، به خانواده ها دروغ می گویند تا لحظات بیشتری با آن ها باشند. همه پس اندازشان را سخاوتمندانه خرج می کنند و برای تأمین مخارج گروه، خانواده هایشان را تحت فشار می گذارند، در ازای هر فحاشی و توهینی فقط لبخند می زنند و ...

این ها صحنه های رایج در اطراف ماست و تجربیات مکرری که بارها و بارها شاهدش بوده ایم ، مثل تمام وقت هایی که نشسته ایم و نقشه کشیده ایم تا پیشکشی تهیه کنیم برای فلان استاد، فلان مدیر، فلان دوست ثروتمند تا هوایمان را داشته باشند ...

سوره زمر

خوف از خداوند متعال

در تمام این وقت ها همه حضور دارند و تلاش ما در جهت کسب رضایت ها هم وجود دارد، ترس ها و دلهره ها و اما و اگرها ما را به مرز جنون می کشاند و ما هنوز در این دایره عبث، با داشتن کاسه چه کنم چه کنم به دست می چرخیم ....و به جز یأس از این محبوب ها چیزی نصیبمان نمی شود.

با دلی شکسته و مأیوس رو به خلوتی می آوریم و دردمندانه زبان به فحاشی دنیا و آدم هایشان می گشاییم.

در تمام این لحظات از لحظه ای که چشمه محبت کسی در دلمان جوشیدن می گیرد تا وقتی که دلمان را می شکند، از زمانی که ترس از همه نداری ها و نداشته ها خنده را از لب های ما می دزدد و بغض را مهمان گلویمان می کند، در تمام لحظات افسردگی ها، بی کسی ها و دردمندی ها، در تمام این لحظات خداوند مهربان دست نوازش بر سر ما می کشد و آغوش محبت باز می کند و می فرماید: «ای بندگان من آیا من برای شما کافی نیستم ؟»

وقتی این سخن پر از محبت خداوند متعال را خواندم شرم تمام وجودم را گرفت که چرا خداوند متعال و بی نیاز را کنار گذاشته ام و به دنبال توهمات بی ارزش خودم روان بوده ام؟! و این در حالی است که گفته اند حتی بند کفش و نمک غذایتان را هم از خدا بخواهید.

واقعاً ما چرا در لحظاتی که داریم تصمیمات مهم می گیریم، همه جوانب را می سنجیم اما اصل کاری را یادمان می رود؟ همان کسی که اگر پروژه ما پر خیر و برکت باشد دستمان را می گیرد و اگر شرّی در آن باشد مانع ما می شود، چرا ما نمی خواهیم سکان زندگیمان را دست خداوند عالِم و حکیم بدهیم؟

چرا وقتی محتاج می شویم بعد از اینکه به همه رو انداختیم، تازه یاد خدا می افتیم؟

چرا وقتی می خواهیم ازدواج کنیم این همه دو تا دو تا چهارتا می کنیم به هزار و یک نفر می سپاریم که مورد مناسبی برایمان پیدا کند، اما یکبار نمی گوییم خدایا تو داشته ها و نداشته های مرا می دانی، تو همه احساسات و افکار مرا می دانی تو بهترین مورد را برایم پیدا کن، چرا شک می کنیم؟

آیا واقعاً خداوند برای ما کافی نیست؟ پاسخ به این سۆال می تواند درمان خیلی از دردهای روحی و روانی ما باشد . خوب می دانیم که خداوند گنجینه های عرش را دارد، اگر ما پول بخواهیم دارد، مدرک بخواهیم دارد، سلامتی و امنیت بخواهیم دارد، طول عمر بخواهیم دارد، همسر خوب بخواهیم دارد، مرگ خوب بخواهیم دارد، آخرت خوب بخواهیم دارد، همه این ها را فقط خداوند دارد و بس...

تمام این لحظات از لحظه ای که چشمه محبت کسی در دلمان جوشیدن می گیرد تا وقتی که دلمان را می شکند، از زمانی که ترس از همه نداری ها و نداشته ها خنده را از لب های ما می دزدد و بغض را مهمان گلویمان می کند، در تمام لحظات افسردگی ها، بی کسی ها و دردمندی ها، در تمام این لحظات خداوند مهربان دست نوازش بر سر ما می کشد و آغوش محبت باز می کند و می فرماید : «ای بندگان من آیا من برای شما کافی نیستم ؟»

آیا خداوند بی نیاز برای ما کافی نیست؟

خداوند خوب ما می فرماید همه چیز به دست من است، من گنجینه های عرش را دارم، اما کلیدش را در دستان شما گذاشته ام، می فرماید: «بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را »

محرم سرّ خداوند مهربان حضرت علی علیه السلام می فرماید: « بدان آن خدایی که گنجینه های آسمان و زمین در دست اوست، به تو اجازه داده که دعا کنی و اجابت را هم بر عهده گرفته است... وقتی صدایش بزنی، می شنود؛ وقتی با او نجوا کنی، نجوایت را می داند. تو هم نیازت را به درگاه او برده ای و شکایت به آستان او آورده ای و از او خواسته ای که رنج هایت را بزداید و یاری ات کند».(نهج البلاغه، خطبه 230 )

آیه 36 سوره زمر