لبخند تهران

شکیبا به شیوه خاص خود به مخاطبان برنامه لبخند می زند، و درباره ضرورت مهربان بودن و لبخند زدن از همه جا شاهد مثال می آورد و در انتها آدم های اخمو را حتی از بهشت بیرون می کند: «لوکیشن به این خوبی اصلا جای اخموها نیست».

بعد یادش می آید که سلام نکرده است و خودش «کات می دهد». خیلی زود تصمیم گرفته می شود که در انتهای اجرا، بار دیگر صحنه مربوط به سلام کردن تکرار شود.

لبخند تهران، ویژه برنامه ای به مناسبت اعیاد شعبانیه است که هر شب با اجرای شهرام شکیبا و با همکاری سازمان فرهنگی هنری شهرداری و شبکه آموزش در یکی از فرهنگسراهای تهران برگزار می شود. در این برنامه وجوه مختلف طنز روی صحنه اجرا می شود؛ از شعرخوانی طنز گرفته تا استندآپ کمدی، دعوت از پیشکسوتان حوزه طنز، نمایش فیلم های کمدی ماندگار و البته نقد آن ها توسط منتقدان سینما.

مجری برنامه هر شب یک موضوع را دستاویز قرار می دهد و همان موضوع محوری اصل می شود برای پیشبرد برنامه. این بار شکیبا به «نان» گیر می دهد و میهمانانش هم. و البته انتقاد در لابه لای طنزهای کلامی موج می زند.

می گوید: قدیم ها موقعی که بچه بودیم، پدر و مادرمان ما را به زور وگاه با لگد بیدار می کردند تا برویم و نان گرم بخریم. اما الان دیگر ما این کار را با بچه هامان نمی کنیم. چرا؟ چون مایکروفر کار را آسان کرده است.

شکیبا در میان لبخند میهمانان برنامه، زاویه نگاه را عوض کرده و به کاربرد ایرانی ها از تکنولوژی اشاره می کند: اصلا ما همه ابزارهای تکنولوژی را به کار می بریم تا سنتی زندگی کنیم. نان سرد می خریم، داخل مایکروفر می گذارم تا تنوری شود. همین استفاده ما از این تکلنولوژی است. البته چشم و هم چشمی را هم نباید نادیده گرفت که ما ایرانی ها اصلا این یک قسم را نداریم(!)

این بار نوبت مسعود خادم است تا پیش پرده ای با موضوع نان بخواند؛ با ضرب تمبک. البته نگاه او و شعرش بیشتر به حوزه نان و اقتصاد مربوط است تا نان و فرهنگ.

طنز زبان حال امروز است

لبخند تهران در هر شب از یک یا دو هنرمند برجسته، فعال یا پیشکسوت در عرصه طنز تقدیر می کند. این بار حسن معجوبی میهمان «تقدیم با طعم لبخند» می شود.حسن معجونی اگر چه با کارهای متعدد طنزش در تئاتر و تلویزیون شناخته شده است، اما چهره ای جدی دارد. تلاش شکیبا شکاندن یخ چهره اوست که گاه موفق می شود و گاه نه.

این بازیگر و کارگردان تئاتر از علاقه اش به طنز می گوید و اینکه فرهنگ ما فرهنگی احساسی است و طنز زبان امروز ماست. بعد مجری برنامه او را به خاطره گویی می کشاند و معجونی این گونه ادامه می دهد: اکثر مواقع که توی تاکسی می نشینم با یک سوال مشترک رو به رو می شوم. شما چطور این دیالوگ های طولانی را حفظ می کنید؟

شکیبا: خب راست می گن، چطور؟

حسن معجونی: من حافظه خیلی بدی دارم و حتی دو خط دیالوگ هم نمی توانم حفظ کنم. مهم این است که متن را بفهمم و دوستش داشته باشم تا کار برایم خیلی ساده شود.

لانه کبوتر با طعم لبخند

نوبت هدیه میهمان می رسد. شکیبا مانند هر شب یک مقدمه مبسوط درباره هدیه می گوید. اینکه «مهربانی و آرامش بدون طبیعت میسر نمی شود. پس باید بدون شعار طبیعت را دوست داشت».

بعد خاطره اش نوستالوژی می شود:«دلپذیرترین آهنگ کودکی بسیاری از ما آوای قمری است که دیگر خیلی کم آن را می شنویم. شهری که کبوتر ندارد، خیلی چیزها کم دارد»

با این مقدمه بی ربط، لانه کبوتر در دستان حسن معجونی قرار می گیرد و او خوشحال که حالا دو کبوتر سرگردان کنار پنجره ام خانه دار شده اند.

شهرام شکیبا هم پیشنهادی برای خانه دار شدن میهمانانش می دهد: روزی ده هزار تومان پس انداز کنید، سالی می شود سه میلیون و 600 هزار تومان. اگر صد سال این روند را ادامه دهید، صاحب 360 میلیون خواهید بود که با این پول می توانید در وسط شهر یک خانه کوچک بخرید. البته دعا کنید در این صد سال قیمت خانه ثابت بماند و زیاد نشود(!)

کلاکت لبخند؛ کافه ستاره

بخش دیگری از برنامه به نمایش فیلم طنز اختصاص دارد، با عنوان کلاکت لبخند. صحنه هایی از فیلم کافه ستاره نمایش داده می شود به کارگردانی سامان مقدم.

پس از این برش کوتاه، شبنم میرزین العابدین به عنوان منتقد به روی صحنه می آید و درباره ویژگی های فیلم طنز، طنز تلخ و طنز اندیشه صحبت می کند و این گونه نقدش را به پایان می برد: طنز تلخ طنزی بسیار نیرومند و تاثیرگذار است. این طنز به جدی ترین موضوعات می پردازد و ما در پایان فیلم نمی دانیم که باید بخندیم یا گریه کنیم.

لبخند تهران بخش های دیگری هم دارد؛ اجرای زنده نمایش طنز رادیویی، شعرخوانی طنز با حضور چهره های شناخته شده و البته اجرای استندآپ کمدی توسط حسین کلهر. برنامه به پایان می رسد و شهرام شکیبا خود را آماده می کند تا بار دیگر صحنه سلام ابتدا را تکرار کند.

بخش سینما و تلویزیون تبیان