ترك هوی، فلسفه روزه است
موضوع ماه مبارك رمضان در اشعار اغلب شاعران ایرانی دیده میشود. «ماه مقدس» سروده «شجاعالدین ابراهیمی» هم نمونه شعر رمضان است.
ماه مقدس به قرآن آمده است
مهبط قرآن «رمضان» آمده است
دوست! بیا كسب سعادت كنیم
روز و شب، این ماه عبادت كنیم
فصل بهار است كه قرآنی است
وقت «ضیافت» شده مهمانی است
سالك اخلاص و صفا میشویم
ما همه «مهمان خدا» میشویم
روی «مفاتیح» ز «باغ جنان»
آینه با دیده شب از آسمان
تا كه بچیند گل سرخ فدك
دست دعا پر زده سوی فلك
شعر عروج است به شور نماز
شب من و پیشانی و خاك نیاز
مامن! من است سزای رحیم
قول اعوذ است زكید رجیم
وه كه به روی همه مومنان
باز شود شب در هفت آسمان
ساغر «الله» می «اكبر» است
مستی سجاده، سحر بهتر است
عطر می از سوی سبو میوزد
بوی خدا از همه سو میوزد
درك كن این طرفه می تاك را
موسم مهمانی افلاك را
سجده كن و ساغر این باده باش
وقت «ضیافت» شده آماده باش
خوان خدا پهن به ارض و سماست
نعمت این سفره از آن شماست
توبه و توفیق، مسلم شدهست
كسب ثواب است فراهم شدهست
چیست سعادت به گواه سروش
روزه چشم و دهن و صوت و گوش
میل و هوس خواهش هر روزه است
ترك هوی، فلسفه روزه است
نقد جهان چیست بنه پای جام
قیمت «قدر» است بهای صیام
اهل ورع مومن كامل شوند
در «شب قدر» است كه قابل شوند
معرفت اندوز اگر عارفی
همدم قرآن بشو گر واقفی
نفحه قرآن به شبت میوزد
عطر تلاوت ز لبت میوزد
رحمت حق سوی جهان آمدهست
ماه عبادت، «رمضان» آمدهست
كاش تمامی صمدانی شویم
قاری قرآن، رمضانی شویم
شجاعالدین ابراهیمی