خانواده های صمیمی و فرزندان با نشاط

امروزه خانواده ها زیر فشار روحی شدیدی قرار دارند. به نظر می رسد که همه، از پدر گرفته تا مادر و حتی بچه ها سرگرم برنامه های پرتکاپوی خودند. در یک دنیای ایده آل، پدربزرگ ها، مادربزرگ ها، عمه ها، عموها و تمام اعضای خانواده گسترده باید چنان به هم نزدیک باشند که دست یاری به سوی هم دراز کنند. ولی متأسفانه خویشاوندان اغلب دور از یکدیگر به سر می برند و از این روی، افراد خانواده ناچار می شوند خود گره از مشکلاتشان بگشایند و همین کارهای طاقت فرسای پدران و مادران و تأمین ضروریات خانوادگی باعث می شود که آنان از فشار روحی رنج ببرند. بی تردید روند دل آزار زندگی روزانه، عرصه را بر آدمی تنگ می کند، ولی با همه این ها، هنگامی که پای صحبت پدران و مادران می نشینیم، یک چیز آشکار می شود و آن این است که عشق و علاقه ایشان به فرزندانشان هم چنان پابرجاست.

در واقع گویا فشار روحی، تمایل والدین را به این امر افزون تر ساخته است یعنی اینان باید یقین حاصل کنند که رشد بچه هایشان با خشنودی، تندرستی و ایمنی توأم است.

کودک از ابتدای تولد باید بداند که حالت استثنایی دارد. هر بار که لبخند می زند پیام مهمی به این مضمون به وی می رسد: تو اهمیت داری بدین ترتیب حتی در این دوره خردسالی، شالوده اعتماد به نفس کودک ریخته می شود.

در ساعات ویژه ای از روز برای کودک آواز سردهید، برایش کتاب بخوانید و در ضمن به چهره و تنش بنگرید. وی به شما متکی شده، به آغوشتان می چسبد. صورتش می درخشد، متبسم می شود و چهره اش آرام می گردد. بدین ترتیب حس مهم بودن در او شدت می یابد. ولی به یاد داشته باشید که هر چند عشق، ارزنده ترین موهبتی است که به فرزندانتان ارزانی می دارید، باید بدانید که نظم و ترتیب دومین هدیه است. انضباط جنبه تنبیه ندارد، بلکه به بچه می آموزد که کجا و چگونه جلوی خود را بگیرد. بدانید که بچه نامنظم، دوست داشتنی نیست.

هم زمان با رشد کودکان، شما می توانید صمیمیت و ایمنی خانوادگی را به این طریق حفظ کنید که اطمینان یابید همه در تمامی امور خانوادگی، همچون کسب تجارب، تهیه غذا، گردش دسته جمعی و حتی امور جاری مربوط به خانواده نقش دارند. آن ها ممکن است نق بزنند و غرغر کنند، اما بچه هایی که در خانه مسئول برخی کارهای روزمره اند، دوست دارند از این لحاظ نقش حساسی داشته باشند تا حس ارزش و اعتبارشان را تقویت کنند. هفته ای یک بار باید همه اعضای خانواده دور هم جمع شوند تا درباره مسائل مختلف امور روزمره، اوقات غذا، برنامه ها و غیره بحث کنند و از این رهگذر، برای همگان امکان صحبت، گوش دادن و به توافق رسیدن فراهم شود. این گونه موارد، کلاً به کار جمعی برمی گردد.

هم چنین شما و همسرتان باید دست کم هفته ای یک ساعت را تک به تک به هر کدام از بچه هایتان اختصاص دهید. وقتی بچه ای هر هفته تنها در کنار پدر یا مادرش می ماند، به راستی حالت استثنایی برایش پدید می آید. زمانی که صرف انجام کار مشترکی می شود، واقعاً با ارزش است. سراسر هفته راجع به تعطیلات آخر هفته سخن بگویید. به فرزندتان بگویید: یادت باشد که تعطیلات آخر این هفته با هم خواهیم بود. فکر کن چه باید بکنیم. من بی صبرانه منتظرم.

تمام این فعالیت ها و کارهای روزانه، فرصت هائی هستند که نه تنها حس عزت نفس و انعطاف پذیری را برای کودکتان فراهم می سازند، بلکه به او می فهمانند که جزئی از خانواده ای است که پای بندش می باشد . کانون مستحکمی که سرانجام باید روزی از آن به درآید و به طرز موفقیت آمیزی با دنیای پیرامون خویش روبه رو گردد.

منبع:

روان شناسی تربیتی – تألیف دکتر علی شریعتمداری