آبشار والیبال توی زمین فوتبال
صفت "خیابانی" بعد از هر واژه ای می تواند معنای مثبت یا منفی داشته باشد؛ تئاتر خیابانی، فروشنده خیابانی، نقاشی خیابانی، اعتراض خیابانی، جواد خیابانی (!!!) و ... اما یکی از این "خیابانی ها" با ورزش ارتباط تنگاتنگی دارد.
پای صحبت هر کدام از ستارگان تاریخ فوتبال ایران که بنشینید و از آنها بپرسید که فوتبالشان را از کجا آغاز کرده اند، بی درنگ خواهند گفت که "زمین های خاکی" و "کوچه و خیابان". از گذشته های دور و دراز و از همان دورانی که صدقیانی ها و اکرامی ها فوتبال مدرن را به ایران آوردند – دهه های اول قرن حاضر – کوچه و خیابان شهرهای ایران، میزبان کودکان و نوجوانان ایرانی بوده اند که با توپ های چرمی قدیمی یا پلاستیکی جدید، فوتبال بازی می کردند و با عبور دادن توپ از دروازه های جری و سنگی، ساعتی را خوش و خرم بوده اند.
در سال های نه چندان دور معروف بود که فقط در چهار کشور دنیا، کودکان ونوجوانان در کوچه و خیابان فوتبال بازی می کنند؛ برزیل، آرژانتین، ایتالیا و ایران. ورزش خیابانی آمریکایی ها بسکتبال است، هندی ها در خیابان هایشان کریکت بازی می کنند، کنیایی ها در خیابان های کشورشان می دوند و چینی ها هر جا بتوانند در کوی و برزن، ووشو تمرین می کنند اما ورزش خیابانی چهار کشوری که اشاره شد، فوتبال است.
فوتبال بازی کردن کودکان و نوجوانان در کوچه و خیابان های ایران، باعث بروز استعداد آنها و علاقه مندی بیشترشان به این رشته ورزشی می شد.
فوتبالیست های مطرح هم که در محله های قدیمی زندگی می کردند با دیدن همین فوتبال های کوچه ای استعدادهای نو و تازه را کشف و شرایط پیشرفتشان را فراهم می کردند. از سوی دیگر، فرزندان این مرز و بوم هم با دیدن نتایج خوب فوتبالیست ها و مسابقات گرم و پرشور لیگ بیشتر راغب می شدند تا فوتبال بازی کنند و این گونه بود که کوچه و خیابان های محله ها پر از "بچه فوتبالیست ها" می شد.
بازی کردن فوتبال در خیابان ها یک معامله دو سر سود بود؛ هر دو طرف این معامله یعنی کودکان فوتبال و کودکان عاشق آن از این کار منتفع می شدند.
فوتبال رشد می کرد و نتایج خوب می گرفت و بچه ها را به خود علاقه مند می کرد و از طرف دیگر رشد و پیشرفت فوتبال هم مدیون همین بازی های خیابانی بود.
به تدریج و با ضعف فوتبال ایران در نتیجه گیری در مسابقات بین المللی و نیز کاهش کیفیت لیگ برتر کشور، علاقه مندی به فوتبال در بین کودکان کم شد و شیوع بیش از حد بازی های رایانه ای و پیشرفت دنیای مجازی هم روند این کار را سریع تر می کرد. در نتیجه، کم کم بساط فوتبال خیابانی از کوی و برزن شهرهای ایران رخت بربست و از جمع "خیابانی های" فوتبال تنها "جوادش" باقی ماند!
حالا اما در خیابان های ایرانی شاهد اتفاق تازه ای هستیم؛ باز هم کودکان در خیابان ورزش می کنند و گروه گروه، توپی را به گردش در می ورند و شادمانه بازی می کنند اما نه فوتبال بلکه والیبال، ورزشی است که این روزها وارد عرصه خیابان شده است.
اتفاقی که افتاده این است که کودکان و نوجوانان با دیدن موفقیت والیبالیست های پرافتخار ایرانی علاقه زیادی به این ورزش پیدا کرده اند و سیل این علاقه به قدری شدید است که به خاطرش خیابان را خط کشی می کنند و از طناب، تور می سازند و با کمترین امکاناتی عشق خود را به والیبال نشان می دهند.
متولیان فوتبال کشور که از قدر موهبت فوتبال خیابانی را ندانستند و برای گسترش و سازماندهی اش کاری نکردند اما امید است که همتایان والیبالی آنها از این فرصت کمال استفاده را ببرند. کافی است که برای هدایت سیل خروشان عشق و علاقه کودکان به والیبال، امکانات لازم و کافی را برای علاقه مندان به این ورزش فراهم کنیم تا از استعدادهای ناب والیبال بهره تمام و کمال را ببریم.
خط کشی های امروز خیابان ها از گچ است اما همین خط های گچی کم رنگ، کسانی را سرگرم می کنند که روزی برابر چشمان ده ها هزار تماشاگر مشتاق، افتخار می آفرینند؛ اگر، اگر و فقط اگر قدر این عشق و علاقه را بدانیم و نگذاریم خیابان هایمان از والیبالیست ها خالی شوند.
محمد علی ایزدی
بخش ورزشی تبیان
