یک حس لازم برای زندگی
"وضرب الله مثلا رجلین احدهما ابکم لایقدرعلی شی وهوکل علی مولیه اینما یوجهه لایآت بخیرهل یستوی هوومن یامر بالعدل وهوعلی صراط مستقیم " سوره نحل آیه 76. " خداوند مثالی می زند : دومرد یکی شان لال است که به هیچ چیزتوانایی نداردوسربارمولای خویش است که هرجا او را بفرستد ، سودی نیاورد. اوباکسی که به عدالت فرمان دهدوبه راه راست رود چگونه برابرتواند بود."
خداوند مثالهای زیبایی درقرآن آورده اند که در نظراول شاید دوراز زندگی خودمان تصورشان کنیم ولی بااندکی تامل درمی یابیم که بسیارنزدیک ودرعمق زندگی هایمان جریان دارد.
یکی از معضلات جامعه ی امروزی توجه بیش از حدوالدین به فرزندان است و رسیدگی بیشتراز اندازه درامور مخصوص به آنهاست ،که شاید آن را تجاوز به حریم فرزند هم بتوان گفت. درچنددهه اخیر شعار فرزند کمتر زندگی بهترشدیدا تبلیغ شده تاجایی که تبدیل به فرهنگ گشته است،فرهنگی که باعث ایجاد مشکلاتی عظیم گردیده است.
متاسفانه اغلب والدین به خاطرداشتن یک یا دوفرزند،نسبت به آنها حساسیت های نابه جایی اعمال می کنند ، که در مواردی جبران نشدنی است.برای مثال شاهد آن هستیم که کودکان ازدوره ی ابتدایی شدیدا تحت نظر و مراقبت والدین به خصوص مادران قرار می گیرند و حتی در خصوصی ترین اعمالشان زیرذره بین وامر ونهی آنان هستند به طوری که احساس استقلال در آنها بوجود نمی آید واگر گاهی هم بروز کند تحت عنوان "تو صلاح خود را نمی دانی " سرکوب می شود.امروزه به وفور می بینیم زمانی که ساعت کار مدرسه به اتمام می رسد این مادران هستند که کیف فرزندان را باز می کنندودفترچه تکالیف را می خوانند،گویی تکالیف برای آنان نوشته شده است.
برای آن برنامه ریزی می کنند،ازابتدا تاانتها با مراقبت وامر ونهی قدرت تصمیم گیری را در فرزندان به صفر می رسانند. شاید با این کار نتیجه ظاهری مطلوب باشد ودر آخر سال فرزندمان دارای دفترهای زیبا ومرتبی بوده وبا نمره ای عالی قبول شود ولی در واقع احساس مسئولیت واستقلال در آنان بوجود نمی آید.
شاید از آنجایی که آدمی راحتی را به سختی ترجیح می دهد از این وضع راضی هم باشد چون بدون احساس مسئولیت و استقلال کارهایش به نحو احسن انجام شده است.این روند معمولا" ادامه می یابد،فرزندان بزرگ و بزرگ تر می شوند با نمرات عالی سال های تحصیلی را سپری میکنند،همه خشنود و خرسند غافل از اینکه شاید اینان مصداق قسمت اول آیه ی 76 سوره ی نحل باشند(احدهما ابکم لایقدر علی شئ و هو کل علی مولیه اینما یوجهه لایات بخیر). خداوند در این آیه به مقایسه بین دو انسان می نشیند یکی گنگ است که قادر بر هیچ چیز نیست و از اینکه سخنان دیگران را بفهمد و یا با دیگران سخن بگوید محروم است(المیزان ج12 ص435).
اینان نمی توانند امور خود را تدبیر کنند و هر گاه برای انجام حاجتی فرستاده شوند قادر بر انجام آن نیستند نه می توانند نیاز های مولایشان را برآورده کنند نه نیازهای خود را(المیزان ج12 ص436).
متاسفانه در دهه های اخیر شاهد آن هستیم که فرزندانمان بزرگ وبزرگ تر می شوند بدون اینکه یاد بگیرند مستقل فکر کنند و خودکفا باشند. زمان ازدواجشان فرا می رسد اما آنها طفره می روند چون یاد نگرفته اند خودشان فکر کنند و تصمیم بگیرند. شاهد آن هستیم آمار ازدواج پایین است و آنهایی هم که تن به ازدواج می دهند به خاطر عدم توانایی نمی توانند استقلال خانواده ی نوپای خود را حفظ کنند و متاسفانه آمار طلاق چشم گیر می باشد.
چه خوب است که بیدار باشی دهیم به والدین،تا از همان کودکی به استقلال فرزندانشان ارزش دهند. تکلیف نا مرتب و ناقص آنان را که با تلاش و کوشش خودشان انجام شده است ارزش نهند،به کار دستی ناقصی که فرزند خودش با فکر خودش ساخته آفرین گویند تا به فضل خداوند آنان مستقل و قوی پرورش یابند که نه تنها قادر به ساختن زندگی خودشان باشند بتوانند در آینده موثر و توانا در جامعه مستقل و خود کفا بنیان زندگی های جدیدی را بگذارند و حتی دیگران را هم به راه درست زندگی هدایت کنند.
... و مصداق قسمت دوم آیه ی 76 سوره ی نحل گردند (هو ومن یامر بالعدل وهو علی صراط مستقیم) اینان کسانی هستند که به آخرین درجه ی کمال می رسند و می توانند خود و دیگران را به صفاتی والا بیارایند(المیزان ج12 ص 436)
سرور حاجی سعید
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
