مرصاد، عزتی از جانب خدا

روزی عبدالله بن اُبّی، سركرده منافقان مدینه كه همواره به اختلاف میان مسلمانان می اندیشید، با سودجویی از مناظره لفظی گروهی از مهاجران با انصار، لب به سخن گشود و با كینه و نفرت، مهاجران را مورد عتاب قرار داد و به كنایه، به پیامبر (ص) توهین نمود و مدعی شد كه : اگر به مدینه برگردیم، قطعاً آن كه عزت مندتر است، زبون تر را از آن جا بیرون خواهد كرد.

او با این گزافه گویی، خویش را عزّت مند و رسول الله را زبون می انگاشت و مردم مدینه را در همراهی با پیامبر شماتت می كرد. در میان آن جمع، جوانی به نام «زید بن ارقم » كه از قوم عبدالله ابن اُبّی نیز بود، در برابر سركرده منافقان ایستاد و گفت : به خداسوگند كه تو درمیان قوم خود زبون، كوچك و مورد نفرت هستی و محمد (ص) در اوج عزّت از سوی خدا و دل پذیر میان مسلمانان است. دیگر تو را با این سخن، هرگز دوست نخواهم داشت. عبدالله از این سخن زید به خشم آمد و او را به مسخره گرفت. زید بن ارقم پس از بازگشت، نزد رسول خدا رفت و آن حضرت را از گفته عبدالله بن اُبّی آگاه ساخت. پیامبر نیز او را احضار كرد، لیكن او به دروغ ماجرا را منكر شد و زید بن ارقم را دروغ گو نامید و با این سخن، دیگران را به شماتت گویی آن جوان راست گو وا داشت ! رسول خدا آگاهی خود را از سخن ابن اُبّی به برخی از انصار یادآور شد و در انتظار فرصتی بود تا زمینه زبونی دورویان فراهم آید.

عزت از غیرخدا عین ذلت است

تفرقه افكنی و شایعه پراكنی از سوی منافقان، روز به روز تشدید می شد، تا آن كه آیات سوره منافقون نازل شد و خداوند پرده از گزافه گویی عبدالله بن اُبّی و درستی سخن زید برداشت، آن جا كه فرمود: می گویند اگر به مدینه برگردیم، همانا آن كه عزت مندتر است، آن زبون تر را از آن جا بیرون خواهد كرد. ولی عزّت از آن خدا و از آن پیامبر و از آن مۆمنان است، لیكن منافقان نمی دانند.

آن گاه رسول خدا به تشویق زید بن ارقم پرداخت و به راستی  گزارش او از سوی قرآن گواهی داد. گویا ابن اُبّی در وقت نزول آیات در مدینه نبود و چون بازگشت، فرزندش از ورود او ممانعت كرد و به او گفت : به خدا سوگند! هرگز نمی گذارم بدون اجازه رسول خدا وارد شهر شوی، تا آن كه امروز بدانی چه كسی عزیز و چه كسی ذلیل است. بنابراین عزت، بالاصاله از آن خداوند است و بالافاضه از آن  پیامبر و مۆمنان است، و هر كسی عزت را از غیر خدا كسب كند، آن عزّت نیست بلكه خواری و ذلّت است ؛

پیامبر اسلام (ص) فرمود: هر عزتی كه از خدا نیست ذلت است.

هم چنین از امیرمۆمنان (ع) روایت شده است: عزیزی كه عزتش از خدا نیست، ذلیل است.

خداوند در قرآن به كسانی كه عزّت را از غیر می خواهند و آن را در غیر او جستو جو می كنند، می فرماید: كسانی كه كافران را به جای مومنان، دوست و سرپرست خود برمی گزینند، آیا این ها می خواهند از آنان كسب عزت و آبرو كنند، در حالی كه تمام عزتها مخصوص خداست.

آیه فوق، به تمام مسلمانان هشدار می دهد كه عزت خود را در همه شئون زندگی ،اعم از اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و مانند آن، از غیر خدا طلب نكنند.

عملیات مرصاد اثبات عزت از جانب خداست

عملیات مرصاد اوج سربلندی و عزت رزمندگان اسلام بود که توسط صاحب عزت به مسلمانان داده شد و در مقابل نقطه ضلالت و سقوط منافقان قرار گرفت.

عملیات مرصاد آخرین عملیات رزمی جمهوری اسلامی ایران در هشت سال دفاع مقدس است با این تفاوت که این بار نیروهای مهاجم عراقی در مقابل رزمندگان ما نبودند بلکه نیروهای موسوم به ارتش آزادی‌بخش ملی تحت رهبری مجاهدان خلق و با حمایت رژیم وقت عراق به مرزهای ایران حمله کردند.

این عملیات در پاسخ به عملیات «فروغ جاویدان» منافقان بود که توسط نیروهای سازمان منافقان مستقر در عراق طراحی و اجرا شده و از پشتیبانی کامل دولت وقت عراق نیز برخوردار بوده است.

با توجه به زمان‌بندی منافقان برای حضور 33 ساعته در تهران و انجام عملیات در پنج مرحله برای رسیدن به پایتخت کشورمان، نیروهای منافقان در ساعت 15:30 روز سوم مرداد ماه سال 67 با عبور از مرز در محور سر پل ذهاب حمله خود را از گردنه پاتاق به سوی کرند آغاز کرد و حوالی ساعت 18:30 نیروهای منافقان وارد شهر کرند شدند و با مقاومت نیروهای اندک مردمی که در شهر بودند مواجه شده و پس از تصرف شهر به طرف اسلام‌آباد حرکت کردند. منافقان به محض ورود به شهر هر جنبنده‌ای را به رگبار می‌بستند و ساختمان‌های ادارات را به آتش می‌کشیدند و حتی مجروحان را در بیمارستان‌های مختلف به طرز فجیعی سوزاندند.

روز پنج‌شنبه ششم مرداد ماه سال 67 رزمندگان تیپ نبی اکرم و مسلم به استعداد سه گردان و یک گردان از ایلام از پشت اسلام‌آباد با رمز علی ‌بن ابیطالب عملیات مرصاد را آغاز کردند و در حین عملیات یگان‌هایی از لشکر 27 محمد رسول‌الله، لشکر 10 سید‌الشهدا، تیپی از لشکر 31 عاشورا، تیپ 12 قائم سمنان و لشکر 9 بدر و 6 پاسداران به نیروهای خودی ملحق شدند و با پشتیبانی کامل هوانیروز ارتش منافقان با متحمل شدن تلفات سنگین پا به فرار گذاشتند.

نزدیک به یک‌هزار و 200 نفر از منافقان در تنگه چهارزبر به هلاکت رسیده بودند و نزدیک به 600 نفر هم در طول جاده مسیر کرمانشاه – کرند به همراه تجهیزات و خودروها به درک واصل شده بودند به طوری که دو طرف جاده مملو از اجساد نیروهای منافقان، خودروها و تجهیزات سوخته آنان بود.

منطقه به جهنم خود سوخته منافقان تبدیل شده بود و آنها پس از تحمل یک شکست استراتژیک 7 مرداد ماه سال 67 رسماً از شهرهای اسلام‌آباد و کرند عقب‌نشینی کردند.

این عملیات غرور‌آفرین اوج سربلندی و افتخار رزمندگان اسلام و ضلالت و حضیض منافقان بود.

بخش فرهنگ پایداری تبیان

مطالب مرتبط:

مدعیان ایمان دست به دامان کافران

بهشتی که به بها دادند!

وقتی خدا بخواهد عدو شود سبب خیر