اینجا همه چیز آزاده!
آقا جان وقتی از در وارد می شدند ،همه ی ما نوه ها حساب کار خودمان را می کردیم.از دختر عموهایم که سریع روسری های شان را جلومی کشیدند تا پسرها که صاف و شق و رق می ایستادند.حتی پدر و مادرهای مان هم برای آقاجان احترام خاصی قائل بودند.همیشه روز اول عید همه جمع می شدیم خانه ی آقاجان.
افطار ماه مبارک ، عید های مهم و خلاصه همه ی خانواده مقید بودیم که دور هم جمع بشویم و حضور آقاجان و عزیز ،مثل رشته ی تسبیحی بود که دانه ها را به هم گره می زد.وقتی آقاجان به رحمت خدا رفت و چند سال بعد هم عزیز فوت شد،خانه ای که پر بود از خاطرات کودکی مان هم خراب شد.
جای آن خانه ی حیاط دار با درخت گیلاس و انجیر را یک آپارتمان چند واحدی گرفت و پدرم و خواهر و برادرهایش نیز هر کدام آپارتمان خود را فروختند و به گوشه ای از این شهر پناه بردند.
با رفتن آقاجان و عزیز و کوبیده شدن خانه ی خاطرات ،انگار خیلی از رسم و رسومات و چیزهای دیگر هم از بین رفت.
عید نوروز هر کدام به سفر می رویم و گاهی تا خرداد ماه دید و بازدید هایمان طول می کشد.افطاری دادن به قول مادرم دنگ و فنگ زیادی دارد وخانه های ما هم که گنجایش جمع شدن همه ی خانواده را ندارد ، پس اگر کسی همت کند ،ممکن است مهمانی در رستوران بگیرد.لوازم خانه مان زیباتر و لوکس تر شده اما شاید چند سال یکبار هم مهمانی در آن نمی گیریم.
سال های اول ،عید های بزرگ را به دیدن عموی بزرگم می رفتیم ولی این سال ها دیگر فراموش می کنیم با هم حتی تماس بگیریم.با بزرگ شدن بچه ها و اضافه شدن عروس و داماد ها خیلی از ظواهر خانواده هم تغییر کرده است.
هنوز هم یک روز در سال را همه سر خاک آقاجان و عزیز دور هم جمع می شویم اما نه دیگر ما با همبازی های سابقمان حرف زیادی برای گفتن داریم و نه بزرگ تر هایمان !انگار با خراب شدن آن خانه خیلی از چیزها خراب شد.....
ممکن است شما هم با خواندن متن بالا به یاد سریال پدر سالار افتاده باشید و خانه و اهالی خانه ای که به خاطر حضور پدری دور هم جمع بوده و به آدابی مودب شده بودند،اما هر چند دیگر به آن شدت و غلظت نه پدر سالاری وجود دارد و نه حضور بزرگ تری برای مان اینقدر قاعده مند و قانون برانگیز است اما هنوز هم گاهی بسیاری از رفتارها در خانواده نه به دلیل خوب بودن بلکه به دلیل حضور والدین انجام می گیرد ووالدین به جای نهادینه کردن آن رفتار خوب ، انجام یا عدم انجام آنرا به حضور خود و یا والد دیگر وابسته می کنند.
البته نگه داشتن حریم ها و مراعات در حضور بزرگ ترها هم لازم است و هم رسم زیبایی است، اما اگر انجام کارهای خوب و حتی فرایض دینی مان وابسته به حضور آنها باشد ،آن وقت خیلی زود با نبودشان آن رفتار و و کار خوب هم از بین می رود.
بسیاری از دختر و پسرهایی که برای ادامه ی تحصیل به شهر دیگری می روند و بعد از مدت کوتاهی آنقدر تغییر می کنند که حتی ممکن است در آینه خود را نشناسند ،به این دلیل است که حجاب ،طرز لباس پوشیدن و بسیاری از رفتارهایشان وابسته به حضور خانواده بوده است.مانند این است که جوان ها به یک فیلتر شکن دست پیدا کرده اند که می توانند به دور از چشم خانواده برخی فیلتر های اخلاقی را کنار بگذارند.
این یک هنر تربیتی است که اخلاق را در وجود فرزندان نهادینه کنیم و با آموزش روش صحیح تفکر به جای القای فکر خودمان ،کاری کنیم که حتی اگر فرزندمان کیلومتر ها با ما فاصله داشت ، خیالمان بابت رفتارو انتخاب هایش راحت باشد.
خوب است که جوانتر ها هم وقتی از خانواده و والدین خود دور هستند ،وقتی می خواهند قاعده ای را بشکنندوبر خلاف خط قرمز های آموخته شده شان عمل کنند، اول کمی در مورد رفتار جدید فکر کرده و هر رفتار جدیدی را کمی بررسی کنند و یادشان نرود برای تجربه ی برخی چیزها باید بهای سنگینی را پرداخت و اگر بزرگ ترها چیزی را می گویند تا انجام شود به معنی این نیست که در حضور انها باید انجام گیرد و نبودشان مجوزی برای انجام ندادن آن رفتار است.
در زندگی باید یاد بگیریم که کار خوب را نه به دلیل حضور دیگران و یا ترس از شخص خاصی بلکه برای حفظ اخلاق و رسیدن به سعادت دنیاو آخرت انجام دهیم.
نداداودی
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
