سونامی بیکاری 8 میلیونی در راه است

به گزارش «تبیان »، افزایش نجومی زاد و ولدها در سالهای پایانی دهه پنجاه و سالهای دهه شصت، علاوه بر تولید غولی به نام کنکور، در سالهای پایانی دهه هفتاد و سالهای دهه هشتاد، مشکل دیگری هم برای متولدین این سالها به ارمغان آورد. موالید آن سالها پس از طی هفت خوان کنکور به دانشگاه رسیدند و پس از گذشت سالها تحصیل توانستند مدرک کارشناسی و کارشناسی و ارشد را کسب کنند، اما به ناگاه با خلاء تاسف برانگیز روبرو شدند و دیدند برای رشته ای که این همه برای قبولی و اخذ مدرکش تلاش کرده بودند، هیچ ما به ازای شغلی در سطح اجتماع وجود ندارد. اتفاقی که برای تحصیل کرده ها، شوک بزرگی محسوب می شد چون پس از سالها تلاش بی وقفه و صرف انرژی جوانی، فهمیدند هدفی که برایش سالهای عمرشان را به هدر دادند، سرابی بیش نبوده است.

مهاجرت نخبگان

آمارهای نجومی بیکاری متولدین تحصیل کرده دهه شصت، سالها بعد و در دهه هشتاد باعث شد که برخی از تحصیلکرده های المپیادی ها و مغزهای کشور زمانی که دیدند برای مدرک و علمشان، کارکردی در کشور وجود ندارد، راه مراکز علمی و شغلی خارج از کشور را در پیش بگیرند و در نهایت ما در دهه هشتاد و در ادامه ان این سالها، با امارهای تاسف برانگیز مهاجرت نخبگان به کشورهای غربی روبرو شدیم و به این ترتیب، مغزهایی که سالها از سرمایه آهای آموزش و پرورش کشور ما تغذیه شده بودند، به ناگاه سر از مراکز علمی و شغلی  کشور هایی در آوردند که تنها هدفشان، چیدن میوه های این درختان پربار بود.

تحصیلکرده های مسافرکش

در کنار آن عده از فارغ التحصیلان دانشگاهی که سرانجام برای ادامه تحصیل و زندگی کاری خود راه کشورهای اروپایی و امریکا را در پیش گرفتند، عده دیگری از فارغ التحصیلان، زمانی که پس از سالها جستجوی شغل مرتبط نتوانستند به هدف خود برسند، ناچار برای امرار معاش، روش های دیگری را جایگزین شغلی کردند که با دانششان هم خوانی نداشت. این شد که هر کسی به واسطه رابطه هایش در شغلی شروع به کار کرد که در غالب موارد هیچ ارتباطی به تحصیلات دانشگاهی اش نداشت. در این بین اما کسانی که بهره ای از بند پارتی نداشتد، مجبور شدند برای تامین خرج زندگی خود دست به دامن مشاغلی مانند مسافر کشی و رانندگی در اژانس یا اجاره زیر پله و توسل کسبی بی رونق شوند.

موج جدید 5/4 میلیونی متقاضی کار در راه است

در آخرین روزهای مرداد ماه سال 92 آماری در خصوص بیکاران دانشگاهی منتشر شد که بر اساس آن 768 هزار بیکار در کشور دارای تحصیلات فوق دیپلم تا دکترای تخصصی وجود داشتند که در این بین، 505 هزارنفر دارای لیسانس و 207 هزار نفر فوق دیپلم بودند. در روزها گذشته اکبر ترکان مشاور ارشد رئیس جمهور اعلام کرد در حال حاضر 3 میلیون نفر در کشور بیکار داریم درحالی که  مرکز آمار ایران اعلام کرده است در پایان سال 92 تعداد بیکاران حدود 2.5 میلیون نفر بوده است. از طرف دیگر وزیر کشور هشدار داده که با ادامه روند فعلی در سال 1400 تعداد بیکاران تحصیل کرده کشور به 1 میلیون نفر می رسد؛ در همین رابطه وزیر اقتصاد از احتمال وقوع بیکاری 8 میلیون نفری در کشور سخن گفته و علی ربیعی نیز هشدار می دهد در سال های آینده 4.5 میلیون نفر به جمعیت فارغ التحصیلان جویای کار کشور افزوده می شود!

آمارهایی که نصف جمعیت بیکاران هم نیستند!

با وجود آمارهای میلیونی بیکاری در کشور اما همواره آمارهایی که در کشور به عنان تعداد بیکاران اعلام می شود، رقمی است که شاید کمتر از نیمی از میزان بیکاران واقعی جامعه باشند و کارشناسان بیکاران این روزهای جامعه را بیش از 5 میلیون در حال حاضر می دانند.

افزایش 4.5 میلیون تحصیلکرده جدید به جمع متقاضیان کار

علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه در جدیدترین اظهارات خود پیرامون مسائل بازار کار کشور گفت: یکی از مشکلات پیش روی برنامه ریزی دولت در حوزه اشتغال همین تغییر نگاه نیروی کار است. وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی شمار تحصیل کردگان جویای کار را 45 درصد کل جمعیت بیکار کشور دانست و از اضافه شدن 4 میلیون و 500 هزار نفر دیگر در سال های آینده به این جمعیت خبر داد و افزود: باید برای این گروه از افراد جامعه شغل هایی را تعریف و برای آن سرمایه گذاری کنیم.

یک بیکاری و هزار سودا!

با وجود آمارهای روزافزون بیکاری و افزایش بیکاران در سطح جامعه، این روزها به هر خانه ای که نگاه می اندازی، می بینی که در میان فرزندان تحصیل کرده و جوان خانواده، یکی دو نفر بیکار و در جستجوی کار هستند. در برابر حجم بیکاران جامعه، زمانی به عمق فاجعه پی می بریم که نگاهی به پیامد های بیکاری در جامعه داشته باشیم. یکی از مهم ترین پیامدهای بیکاری، افزایش سن ازدواج است، زمانی که جوان پس از پایان تحصیلات دانشگاهی، نمی تواند شغلی را برای خود دست و پا کند، از تامین معاش ناتوان می ماند و مسلما نمی تواند مسئولیت زندگی نفر دومی را هم بر عهده بگیرد و همین افزایش سن ازدواج در ادامه بسیاری از بزه ها و انحرافات اجتماعی را به دنبال خواهد داشت. طلاق از دیگر پیامدهای بیکاری است، زمانی که جوان متاهلی، از یافتن شغل و تامین معاش در میماند، پیش از هر چیز زندگی خانوادگی اش را در آستانه فروپاشی می یابد. اعتیاد، بیماری های روحی و روانی و سرخوردگی از دیگر پیامدهای بیکاری بر پبکره خانواده و اجتماع است.

اشتغالزایی؛ باید مهم ترین اولیت دولت باشد

با توجه به پیامدهای خانمان برانداز و ویرانگری که بیکاری بر دامان فرد و اجتماعی باقی می گذارد، دولت و همه نهاد های باید تمهیدی کارکردی برای این حجم از جوان تحصیل کرده و متخصصی در نظر بگیرد، که در صورت بیکار ماندن، می توانند مستعد با بزه های مختلفی باشند و با ایجاد فرصت های مناسب شغلی جوانان متعهد این مرز و بوم را از دام تباه شدن عمر و جوانیشان، برهاند.