بخشوده شدن گناهان زن زائو !!

مجموعه‌ای از روایات وجود دارند که پاداش‌‌های چشمگیری را برای مادران در نگه‌داری فرزند در شکم، وضع حمل و شیر دادن اعلام کرده‌اند. بخشهایی از روایات، پاداش‌ها را به خود حامله‌شدن مرتبط دانسته و بخشهایی نیز مرتبط با زاییدن است که البته این موضوع فقط اختصاص به زایمان طبیعی ندارد.

روایات گرچه پاره‌ای از آنها، برخی علائم زایمان طبیعی را ذکر می‌کنند، اما هیچ قیدی در آنها مشاهده نشده و به صورت مطلق، شامل تمام زایمان‌ها می‌شوند، البته زایمان‌ها در زمان صدور روایات معمولاً با روش‌های طبیعی بوده اما امروزه ممکن است به جهت سلامتی مادر و فرزند یا برخی عوامل دیگر، در مواردی پزشک، عمل سزارین را ترجیح دهد.

تعدادی از این روایت را ذکر می‌نماییم:

امام صادق(علیه السلام):

رسول خدا(صلی الله و علیه وآله و سلم) فرمود: «هر زنى در خانه شوهرش جهت نظم و ساماندهی منزل، چیزى را از جایى بردارد و در جایى دیگر قرار دهد، خداوند عز و جل به او مى‌‏نگرد و هرکس که خدا به او بنگرد او را عذاب نمى‌‏کند.

ام سلمه گفت: مردان همه خوبى‌‏ها را بردند، پس چه چیزى براى زنان بیچاره هست؟ پیامبر فرمود: آرى اگر زن حامله شود او بسان روزه‌دار شب زنده‌دارى است که با جان و مال در راه خدا جهاد مى‌‏کند و چون زایمان کند پاداشى دارد که از بس بزرگ است نمى‌‏داند آن پاداش چیست و چون شیر مى‌‏دهد در برابر هر مکیدن براى او مشابه یک آزاد سازى از فرزندان اسماعیل است و چون از شیر دادن فارغ گردد فرشته‌‏اى بر پهلوى او مى‌‏زند و مى‌‏گوید: از نو آغاز به کار کن که بخشیده شده‌‏اى».[ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 21، ص 451.]

«هر گاه زن در ایّام زایمان و دوره نفاسش بمیرد روز قیامت نامه عمل او را نگشایند»؛[ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 139.] یعنى از او حساب گرفته نمی‌شود و بدون حساب‌‌رسى به ‌بهشت می‌رود؛ چون ناراحتى زایمان او را از گناه پاک ساخته است.

«درباره قصّه حضرت آدم و حوّاء (علیهم السلام) آمده است ... خداوند فرمود: اى حوّاء! هر زنى که به هنگام زایمانش بمیرد او را با شهیدان محشور مى‏‌کنم. اى حوّاء! هر زنى که درد زایمان او را بگیرد پاداش شهید برایش مى‌‏نویسم و اگر سالم بماند و زایمان کند گناهانش را برایش مى‌‏آمرزم گرچه به اندازه کف دریا و ریگ بیابان و برگ درختان باشد و اگر بمیرد شهید مى‌‏گردد و فرشته‌‏ها به هنگام قبض روحش نزد وى حاضر مى‌‏شوند و او را به بهشت بشارت مى‌‏دهند و در آخرت او را نزد شوهرش مى‌‏برند و هفتاد برابر برتر از حورالعین است. حوّاء گفت: آنچه داده‌‏اى مرا کافى است …».[ محدث نوری، حسین، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 15، ص 214، مۆسسه آل البیت(علیهم السلام).]

بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

منبع: اسلام کوئیست

مطالب مرتبط:

فراموش شدن اجر مادری

فرق خدمات مادر و فرزند

بوسیدنی که ما را به بهشت می‌‌برد!

4 گروهی که دعایشان برگشت ندارد