پایان بی پایان جباری در تیم ملی
خداحافظی مجتبی جباری از تیمملی برای بعضیها جای سۆال است. خیلیها ابتدا این خبر را باور نکردند و آن را در حد یک خبرسازی دانستند اما واقعیت این است که خداحافظی مجتبی جباری واقعاً آنقدر خبر محال و غیرقابل باوری نیست.
جباری در تمام سالهایی که فوتبال بازی کرد، هرگز دغدغه دعوت به تیمملی را نداشت. او هم مثل فرهاد مجیدی از جمله بازیکنانی بود که شخصیتی استقلالطلبانه داشت. ماندن جباری در استقلال امری اجباری بود چون فوتبال ما در خط میانی و در پستی که جباری بازی میکرد، نیروی دیگری نداشت.
استقلال هرگز نتوانست جانشینی برای جباری پیدا کند، بنابراین ناز جباریِ همیشه مصدوم خریدار داشت. دعوای جباری اما در فوتبال ما چه بود؟
آیا او میخواست بیشتر پیشرفت کند؟ آیا دلش میخواست به بازیکنی با قابلیتهای تازه و نوین تبدیل شود؟ نه، هرگز چنین نبود. جباری بر سر پول دعوا میکرد. او همیشه یک پای اعتراضها در پرداختها بود. این همیشه مجتبی جباری بود که وقتی در اتوبوس به استقلالیها پیتزا دادند، اعتراض کرد یا وقتی چکها پاس نشدند، در صف اول معترضان قرار گرفت.
جباری اهل حساب و کتاب بود و با این خداحافظی نشان داد هنوز هم این عادت همیشگی را ترک نکرده است. اینک مدتی است از مجتبی خبری نمیشنویم. چندی است که او نه با کسی مصاحبه میکند و نه اساساً تمایلی به انجام این کار دارد.
مجتبی جباری وقتی قندان را به طرف مدیرعامل پرت کرد، دغدغهاش چیز دیگری بود. او مصدوم میشد و برای استقلال بازی نمیکرد اما همواره بهترین قراردادها را با استقلال میبست. سبک بازی جباری طوری بود که حسابش از بقیه جدا میشد.
وقتی جباری پا به توپ میشد، وقتی با پاسهای طلاییاش برای مهاجمان استقلال ساندویچ حاضر و آماده تهیه میکرد، این متفاوت بودن را حس کرده بود. جباری همیشه اینگونه بود اما چرا الان سکوت کرده است؟
سکوت جباری نشان میدهد که او در قطر به همه چیزهایی که میخواسته، رسیده! جباری یک قرارداد درجه یک و خوب میخواست. دغدغه همیشگی او این بود که پول بهموقع، بی چک و چانه و بدون اعتراض به حساب بنشیند. تمرینات هم خیلی سخت و عذابآور نباشد
سکوت جباری نشان میدهد که او در قطر به همه چیزهایی که میخواسته، رسیده! جباری یک قرارداد درجه یک و خوب میخواست. دغدغه همیشگی او این بود که پول بهموقع، بی چک و چانه و بدون اعتراض به حساب بنشیند. تمرینات هم خیلی سخت و عذابآور نباشد.
جباری به همه چیزهایی که میخواست، در لیگ قطر رسیده است؛ قرارداد خوب و رۆیایی، چیزی در حد فصلی 3 میلیارد تومان. لیگی که زحمتش از لیگ خودمان کمتر است. مصدوم شود یا نشود، پولش را میگیرد. هر پاس گلش به دلار پاداش دارد. نازش را هم کسی نخرد، پولش را باید بدهد.
دیگر خبری از پرتاب قندان نیست. خبری از خوردن پیتزا در اتوبوس نیست. خبری از مصاحبههای همیشه گلایهآمیز نیست. چک بیمحل هم در دست جباری نیست. او حالا در 32 سالگی از تیمملی چه میخواهد؟ وقتی جباری بلندپروازیهایش را طور دیگری معنا میکند، چرا باید خبر خداحافظیاش از تیمملی دروغ باشد؟
منبع : خبرورزشی