تله فیلمی در مدیوم سینما

نگاهی به فیلم «او خوب سنگ می‌زند»

آخرین روزهای اسفند، معمولا فیلم هایی به نمایش درمی آید، که از حیث اکران امید چندانی به فروش شان نیست. فیلم او خوب سنگ می زند نخستین تجربه کارگردانی هادی محقق نیز بدون بازیگر ستاره و با توجه ساختارش از آن دسته فیلم هایی بود که چندان امیدی به فروش بسیار بالای این فیلم نبود.

شاید مهمترین دلیل اکران این فیلم پس از پایان جشنواره فیلم فجر نیز همین موضوع باشد. این فیلم که در جشنواره سی و یکم به نمایش درآمده بود از جمله آثاری بود که در سال 91 و توسط مراکز استان ها ساخته شده بود.

این فیلم توسط مرکز کهگیلویه و بویر احمد تولید شده بود. فیلمی که نوع قاب بندی ها و ساختارش بیشتر شبیه به یک تله فیلم است تا یک فیلم سینمایی و البته بخشی از این اتفاق مربوط به بودجه و نوع ساخت فیلم هایی از این دست است که با فیلم های سینمایی فاصله زیادی دارند.

فیلم او خوب سنگ می زند، در جایی دورافتاده از استان کهگیلویه و بویراحمد فیلمبرداری شده است و با انتخاب بازیگری نوجوان به عنوان شخصیت اصلی و بسیاری از نابازیگران، می خواهد قصه ای به ظاهر ساده را بیان کند و همین مسائل باعث می شود که در ابتدا این حس در بیننده ایجاد شود که قرار است کاری هنری شبیه به فیلم‌های مجید مجیدی و یا امیر نادری را شاهد باشد. اما هر چند که از فیلم می‌گذرد بیشتر متوجه فاصله این فیلم با کارهایی از این دست می شویم و متوجه اشکالات روایتی و تکنیکی زیادی در این فیلم می‌شویم.

فیلم او خوب سنگ می زند، روایت گر داستان نوجوانی است به نام بردو که پدر خود را از دست داده است و به همراه برادر و مادر خود زندگی می‌کند. بردو بخاطر اینکه بتواند زندگی خود را سر و سامان دهد راهی سفری می‌شود، که طلب پدر خود را پس بگیرد که در میانه راه درگیر اتفاقاتی ناخواسته می‌شود.

در ادامه فیلم و با پیش رفتن داستان، روایت فیلم دچار مشکلات فراوانی می شود به طور مثال برخی مسائل در فیلم مطرح می شود اما هیچ کمکی به پیشبرد داستان نمی کند و به خودی خود رها می شوند. مثلا ستار (قاتل فراری) و رابطه اش با نصیر و کاووس، فراری بودن سرباز و حتی گره اصلی و ابتدایی فیلم یعنی گرفتن قرض همگی بدون هیچ نتیجه گیری درستی و یا پاسخی رها می شوند.

فیلم با صحنه انتقال نصیر و کاووس و بردو به دادگاه پایان می یابد و سرگرد به بردو اطمینان می دهد که تبرئه خواهد شد ولی از قرض و مادر بیمار بردو سخنی در میان نمی آید و فیلم پایان می یابد.

سکانس های بدون دلیل و مفهوم هم در این فیلم کم نیستند و به طور مثال سکانس دیدار بردو با مرد مارگیر هیچ کمکی به پیشبرد داستان نمی کند و بود و نبودش فرقی به حال فیلم ندارد.

نکته قابل تامل دیگر در روایت این فیلم این است که او خوب سنگ می زند فیلمی است مبتنی بر سفر شخصیت اصلی و طی این سفر اتفاقات زیادی برای شخصیت اصلی پیش می آید، اما این اتفاقات هیچ تغییری در بردو ایجاد نمی کند و تحولی در شخصیت او ایجاد نمی کند.

در این میان بخش عمده ای از بار فیلم بر عهده یکی از دو بازیگر حرفه ای فیلم است. ساعد سهیلی در نقش سربازی که قرار است بردو را با خود ببرد و مرتبا خون دماغ می شود، به خوبی از عهده نقشش برآمده است و به فیلم کمک شایانی کرده است. ساعد سهیلی با این فیلم و فیلم های دیگری که در جشنواره سی و دوم از او شاهد بودیم، ثابت کرده است که بازیگر با استعدادی است و خیلی زود می تواند از زیر سایه پدر کارگردانش خارج شود و به عنوان بازیگری مستقل و موفق عمل کند، حتی در یک فیلم جمع و جور و کم سر و صدایی چون او خوب سنگ می زند به ایفای نقش بپردازد، باز هم می تواند خوش بدرخشد و حضورش جزء نکات مثبت فیلم باشد.

مطالب مرتبط:

قصه ها قصه ندارد ؟    

کویر نوردی دو کارگردان