جنس صدا تقلیدی نیست!
این شماره: استاد حاج احمد ابوالقاسمی
امروز دیگر همه او را استاد مسلم قرائت قرآن می‌دانند در داوری قرآن هم ید طولایی دارد. استادی که از ریزبین‌ترین و سختگیرترین اساتید در زمینه تلاوت قرآن است.
امروز دیگر همه او را استاد مسلم قرائت قرآن می‌دانند در داوری قرآن هم ید طولایی دارد. استادی که از ریزبین‌ترین و سختگیرترین اساتید در زمینه تلاوت قرآن است. اما خودش این سختگیری و نکته سنجی در قضاوت میان قاریان را لازمه رشد آن‌ها و انتخاب واقعی بهترین‌ها می‌داند. وجود اساتیدی چون او سبب می‌شود تا استعداد های قرآنی غربال شده و آن‌ها که شایستگی بیشتری دارند برجسته شوند و از سویی آن‌ها که سطحشان به هر دلیلی پایین‌تر است تلاش و همت بیشتری در این راه صرف کنند و رقابت‌ها تنگاتنگ و دشوار گردد و این خود موجب ایجاد رونقی افزون‌تر در عرصه قرآنی کشور است.
یکی از آخرین روزهای بهار سال 1347 بود، گلبانگ اذان صبح از گلدسته های مسجد به گوش می‌رسید که خداوند نوزادی مبارک به خانواده ابوالقاسمی بخشید که او را به امید اینکه خلق و خویش محمّدی (صلی الله علیه و آله) باشد، احمد نامیدند. کودکی که در سال‌های نه چندان دور علاوه بر اینکه مایه روشنی چشم خانواده خود گردید، از افتخارات و
استعدادهای قرآنی ایران اسلامی شد.
آنچنان که خودش می‌گوید از همان دوران کودکی به یادگیری روخوانی قرآن پرداخته و برای این منظور در جلسه قرآن استاد رضا شهدادی حضور می‌یافت که البته در طی مدت کوتاهی نیز موفق به این امر گردید و بر روخوانی و روان خوانی قرآن تسلط کافی یافت. گرچه که در آغاز این حضور تنها با اصرار و علاقه مادرش صورت می‌گرفت و احمد که در آن روزها تنها 9 سال داشت، چندان تمایلی به این یادگیری از خود نشان نمی‌داد، اما از آنجا که قرآن نور است و رهروان خود را به روشنایی هدایت می‌کند دیری نگذشت که علاقه به فراگیری قرآن در دل احمد جوانه زد و از آن پس او خود به طور مستمر، پیگیر جلسات و محافل قرآنی بود. تا آنجا که دورانی رسید که جلسه قرآنی در تهران بر پا نمی‌شد جز اینکه او هم در آن حضور داشت.
او خود از آن دوران چنین یاد می‌کند:
«حدود 4،5 سال در جلسات ایشان فقط قرائت‌ها را گوش می‌دادم اما اصلاً جرأت خواندن حتی یک آیه را نیز نداشتم، هرچه استاد به من اصرار می‌کرد نمی‌خواندم تا این که یک روز قسم خوردم که هر طور شده باید بخوانم. فردای آن روز وقتی برای اولین بار در عمرم در حضور چند نفر قرآن را با قرائت خواندم، با تشویق و تعجب استادم مواجه شدم. ایشان از آمادگی من خیلی تعجب کرده بودند و تصور می‌کردند قبل از کلاس ایشان، کلاس دیگری می‌رفتم. به هر حال حضور من در جلسات و شنیدن قرائت‌ها، گوش دادن نوارهای قرآنی که در منزل ما بودم، نزدیکی منزل ما به مسجد و شنیدن قرائت‌هائی که قبل از اذان از مسجد محلمان پخش می‌شد، همه‌ی این‌ها سرمایه‌ای شده بود که از همان ابتدا قرائت خوبی داشته باشم.
بعد از تشویق‌های استادم، به قدری این موضوع برای من جالب شد که از آن روز به بعد کسی مرا در خانه پیدا نمی‌کرد. آدرس تمام جلساتی که اطراف منزلمان برگزار می‌شد را پیدا کردم تا جائی که بعد از گذشت 2،3 ماه، 8 جلسه می‌رفتم. از قبل مغرب آنجا نوبت می‌گرفتم تا اولین نفر بخوانم و به جلسه بعدی که کیلومترها فاصله داشت برسم. هیچ شبی نبود که جلسه‌ای باشد و من آنجا نباشم تا این که بعد از 6 ماه، خواندن من پیشرفت چشم‌گیری کرد.»
او همچون بسیاری از قاریان مطرح کشورمان در مسیر یادگیری قرآن از محضر اساتید بسیاری بهره جست ولی خود چند استاد مشخص را در این مسیر بیش از دیگران مۆثر دانسته است و از آن‌ها به بزرگی یاد می‌کند. از آن جمله‌اند: رضا شهدادی، جابر جلیلی، محمد غفاری و استاد خدام حسینی.
استاد احمد ابوالقاسمی در طول فعالیت‌های قرآنی خویش در مسابقات قرآنی متعددی شرکت کرده و در بسیاری از آن‌ها نیز موفق به کسب عناوین و افتخاراتی شده است که از جمله کسب رتبه نخست کشوری جانبازان در سال 70 و احراز مقام نخست در مسابقات بین‌المللی مالزی در سال 71 است.
نیز او در مسیر ترویج و تبلیغ فرهنگ قرآنی از سال 67 تاکنون بیش از یکصد سفر تبلیغی به حدود 30 کشور جهان (بورکینافاسو، مالی، نامیبیا، آفریقای جنوبی، پاکستان، عربستان، سوریه، مالزی، آلبانی، مقدونیه، صربستان، بوسنی، کوزوو، ترکیه، عراق، قرقیزستان، قزاقستان، کانادا، استرالیا، آلمان، فرانسه، بلژیک، هلند، سوئیس، اتریش، انگلستان، دوبی، شارجه، بحرین، قبرس) داشته است. که این حجم از سفرهای قرآنی خود نمایانگر میزان فعالیت این قاری و داور بزرگ قرآنی است.
و در پایان این نوشتار توصیه ای را از زبان استاد احمد ابوالقاسمی خطاب به کسانی که در ابتدای راه فراگیری قرائت هستند برای حسن ختام تقدیم قرآن دوستان می‌کنیم:
«اگر کسی بخواهد در بخش صوت و لحن پیشرفت کند ابتدا باید از قاریان بزرگ تقلید کند، آن هم تقلید در حالت، طنین و تزیینی که قاری باید در صوت خود ایجاد کند نه در جنس صدا؛ جنس صدا تقلیدی نیست و هر فردی یک نوع صدا با یک رنگ خاصی دارد.»
نویسنده: نعمتی كارشناس شبكه تخصصی قرآن تبیان
