فرش قرمز اسکار و برده داری نوین

مراسم اعطای جوایز اسکار 2014 در حالی برگزار شد. در این مراسم پر زرق و برق، فیلم «دوازده سال بردگی» موفق به کسب جایزه بهترین فیلم شد. فیلم «دوازده سال بردگی» به کارگردانی «استیو مک‌کوئین» موفق به دریافت مهمترین اسکار امسال شد. جالب اینجاست که  در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن «لوپیتا نایونگ» برای فیلم «دوازده سال بردگی» جایزه اسکار را گرفت. به این ترتیب حضور سیاهپوستان بر سکوی قهرمانی اسکار، در سالنی مملو از جمعیت قابل توجه بود. کارگردان سیاه پوست این فیلم وقتی پشت تریبون قرار گرفت به بیان این موضوع پرداخت که خوشحال است که دوران برده داری در آمریکا به پایان رسیده و او توانسته است فیلمی بسازد که از ظلم های صورت گرفته بر سیاه پوستان و نژاد پرستی سخن بگوید.

به طور کلی حضور سیاه پوستان در عرصه های مختلفی همچون سیاست، هنر و حتی اقتصاد در کشور آمریکا در سالهای اخیر، قابل توجه است. کشوری که بیش از یک صده به مبارزه با سیاه پوستان و بردگی آنها می پرداخت، حال به نقطه ای رسیده که تریبون اسکار را به او می سپارد و به فیلمی جایزه می دهد که به نمایش برده داری پرداخته است.

این موضوع روشن است که مراسم باشکوه و پرزرق و برق اسکار، مراسمی است که هر سال برگزار می شود و قدرتمندترین نیروهای عرصه سینما و هالیوود، این مراسم را در دست دارند. به نظر می رسد که این یک اتفاق نیست که فیلم سیاه پوست ها جایزه بگیرد. در همان لحظاتی که استیو مک کوئین با شادمانی خاصی از پایان دوره برده داری سخن می گفت، این سوال در ذهن ایجاد می شد که به راستی دوران برده داری به اتمام رسیده یا اینکه به گونه ای دیگر شده است؟

آری! مشخص است که آن دوران به پایان رسیده اما دوران کنونی همان زمانی است که رسانه ها و ابزارهای ارتباطاتی و اطلاعاتی، عنان بشریت را در دستان خود گرفته و بر همگان حکمرانی می کنند. برده داری امروز، صورت ظاهری ندارد و کسی نیست که افساری به گردن دیگری اندازد و او را بکشد. اما ابزار های ارتباطی به سادگی بر گردن جهانیان افسار می اندازند و به هر سمت و سویی که بخواهند، آنها را با خود می برند.

اسکار، هالیوود و متفکران و تئوریسین هایی که در این چارچوب فعالیت دارند، یک گروه هنری قدرتمند را تشکیل می دهند که اهداف و مبانی فکری و فرهنگی مورد نظر خود را در بطن فیلم های تولیدی شان می گنجانند و به سادگی در برابر دیدگان حجک عظیمی از مخاطبان در سرتاسر دنیا قرار می دهند. به این ترتیب به توسعه و نشر پیام هایی می پردازند که مورد نظر آنهاست. همان چیزهایی که به گسترش حیطه استعماری آنها کمک می کند. مسلما در چنین فضایی، ایجاب می کند که ظاهری انسان دوستانه و طرفدار حقوق بشر از خود نشان دهند. سیاه پوستان را ارج نهند و فرش اسکار را بر زیر پایشان بیندازند تا به همین واسطه بتوانند موثرتر از گذشته باشند و به این صورت همگان سرگرمند. این را می توان به زندگی در عیش ومردن در خوشی هم تشبیه کرد. همان عبارت مشهور نیل پستمن، پژوهشگر مسائل ارتباط جمعی، که همواره بر خطر کاربرد تکنولوژی تاکید داشت. مقصود او از این عبارت این است که در جامعه آمریکا، فرهنگ رو به زوال است و نظام اندیشه در حال افول. چرا که رسانه های بصری و خصوصا ماهواره، به سمتی رفته اند که مخاطب خود را به خوشی کردن در دنیا و به عیش و نوش پرداختن، معرفی می کند و تفکر و اندیشیدن را کنار می گذارد. این یعنی جایزه دادن به سیاه پوستان و اعلام پیام آزادی و آزاد اندیشی. یک ابزار تازه برای اثربخشی بر اذهان جهانیان و سرگرم کردن آنها به همین مسائل و موضوعات که دوران برده داری به پایان رسیده.

هالیوود یک نهاد مهم  و موثر است که کلیت فرهنگ بشری را در ساخت محصولاتش در نظر دارد. به همین خاطر هر روز به اقدام تازه ای دست می زند و عده زیادی از افراد را مسحور خود می کند و این است قصه جالب اهدای جایزه اسکار به کارگردانی سیاه پوست و فیلمی که برای احقاق حقوق آنها ساخته شده است. این شیوه نوین برده داری است که به واسطه ابزارهای تکنولوژِیک ارتبطات هدایت میشود.

مطالب مرتبط:

افسار هالیوود در دستان کیست؟!

داستان‌های پنهان هالیوود

همکاری سیا و هالیوود