آن روی سکه رسانه ها!
پول های ایرانی که به میلیون ها دلار می رسد، توسط کرزای، رئیس جمهور افغانستان و داوود زای، رئیس دفتر وی، در یک صندوق مخفی می شود." کرزای و رئیس دفتر وی ،از پاسخ به سۆالی درباره ی رابطه ی مخفیانه ی آن ها با ایران خوددارى كردند.
امروز آگاهی دهی رسانه ها و کسب داده های رسانه ای از جانب مردم مثل مصرف آب و نان شده که انسان ها بدون آن نمی توانند زندگی خود را پیش ببرند و در حیات اجتماعی مانند دیگران زیست نمایند. این الزام می کند که مردم برای تکامل حیات اجتماعی خود رسانه را در تمام ساحات زندگی مدنظر بگیرند و برای پیشرفت جامعه ی خود گام بردارند.
بی طرفی از جمله رسالت هایی است كه برای رسانه ها مخصوصاً رسانه های خبری تعریف می شود؛ اما این مسئله در عمل امكان پذیر نیست؛ بلكه خیلی از مخاطبان به سراغ رسانه ای می روند كه موضع خود را مشخص و روشن كند. سایت بی بی سی (BBC) فارسی با مدیریت صادق صبا ،خبری از روزنامه ی نیویورک تایمز را درباره ی كمک های ایران به افغانستان، چنین نقل می كند: "مسئله ی دیگر، نگرانی کشورهای غربی از افزایش "نفوذ منفی" ایران در افغانستان است. آن گونه که روزنامه ی نیویورک تایمز، در گزارش خود نوشته، ایران با دادن پول نقد به رئیس دفتر حامد کرزای، در تلاش است که منافع خود در کاخ ریاست جمهوری افغانستان را تأمین کند.
در این راستا کشورهای غربی، به ویژه آمریکا بیم دارند که ایران به تدریج نفوذ خود را در کشور همسایه اش بیشتر و موانعی را بر سر راه برنامه ی آمریکا و حامیان غربی آن ایجاد کند." العربیه نیز به نقل از نیویورک تایمز، چنین گزارش می دهد: "پول های ایرانی که به میلیون ها دلار می رسد، توسط کرزای، رئیس جمهور افغانستان و داوود زای، رئیس دفتر وی، در یک صندوق مخفی می شود." همچنین بنا بر گزارش نیویورک تایمز ،کرزای و رئیس دفتر وی ،از پاسخ به سۆالی درباره ی رابطه ی مخفیانه ی آن ها با ایران خوددارى كردند.
مسئولان محلّی افغان نیز تأکید کرده اند "فدا حسین مالکی، سفیر ایران در افغانستان در پایان سفر کرزای از ایران در آگوست گذشته، کیسه ی پلاستیکی بزرگی که پر از بسته های "یورو" بود به داود زای تحویل داد."در عصر ایران نیز چنین آمده است: نیویورک تایمز می نویسد: "در اوایل سال جاری (میلادی) آقای احمدی نژاد به دعوت کرزای به افغانستان آمد و سخنرانی پرحرارتی در انتقاد از آمریکا در کابل ایراد کرد. وقتی احمدی نژاد به کابل آمد، با دو چمدان پر پول بود که یکی از آن ها تقدیم داود زی و دیگری به کاخ ریاست جمهوری افغانستان تقدیم شد."
معمولاً رسانه ها به ویژه رسانه های خبری برای این كه بتوانند حرفی را به خواننده یا شنونده ی خود القا كنند، ابتدا با تاكتیک هایی ذهن مخاطب را آماده می كنند
سایت فارسی صدای آمریكا نیز می نویسد: "فیلیپ کراولی، سخنگوی وزارت امور خارجه ی آمریکا چندی پیش گفت: ایالات متحده با در نظر گرفتن آن چه او ،آن را نقش بی ثبات کننده ی ایران در منطقه نامید، نسبت به انگیزه های جمهوری اسلامی مشکوک است." چنان كه قابل مشاهده است، از خبرهای فوق، این مطلب به مخاطب القا می شود كه كمک ایران به افغانستان مخفیانه و غیر رسمی بوده؛ در نتیجه ، از آن، خراب كاری و توطئه علیه كشورهای غربی استشمام می شود؛ همچنین داود زای عامل ایران برای پی گیری منافع این كشور در افغانستان است. البته برخی از رسانه ها این مطالب را شفاف و روشن بیان كردند. به رغم آن كه گفته می شود ،رسالت رسانه های خبری، اطلاع رسانی بی طرفانه است؛ امّا در واقعیت و عمل، كمتر چنین چیزی اتّفاق می افتد؛ لذا می توان گفت تفاوتی كه میان رسانه های مختلف خبری، از این جهت وجود دارد، به این مسئله بر می گردد كه اهداف و نیات پشت پرده ی خود را آشكار و عریان اظهار كنند یا آن ها را به صورت غیر مستقیم و در لفافه ی كلمات و واژه ها دنبال نمایند.
یكی از شگردهایی كه متأسّفانه یا خوشبختانه امروزه بسیاری از رسانه‌های خبری از آن نهایت بهره را می برند، القای مطلب است. القاكردن با اصطلاح معروف «حرف در دهان كسی گذاشتن» ارتباط نزدیكی دارد؛ با این تفاوت كه القا كردن به معنای ایجاد یا پرورش فكر و ذهنیتی خاص در مخاطب است.
بنابراین وظیفه اصلی رسانه ها این است که به جای ذهنیت پروری منفی برنامه های آموزشی و مفید را پخش و نشر نمایند، با این طریق از پیامد‌های منفی برنامه های نامطلوب جلوگیری خواهد شد؛ در غیر آن خطرهای جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت
معمولاً رسانه ها به ویژه رسانه های خبری برای این كه بتوانند حرفی را به خواننده یا شنونده ی خود القا كنند، ابتدا با تاكتیک هایی ذهن مخاطب را آماده می كنند. برخی از رسانه ها صرفاً به گزاره های غیرمستقیم بسنده می كنند و به كمک ترفندهایی از قبیل توجه به حاشیه ها و برجسته كردن آن ها سعی می كنند، مطلب مورد نظر خود را به مخاطب بقبولانند. امّا رسانه هایی كه كمتر تظاهر به بی طرفی می کنند، پس از مقدمه چینی های معمول، هدف و نیت خود را مستقیم و شفاف بیان می كنند. در اخبار فوق عبارت هایی همچون «صندوق مخفی»، «چمدان پر پول» یا «کیسه ی پلاستیکی بزرگ پر از بسته های یورو» به خوبی راه را برای القای این مطلب كه فعالّیت های ایران در افغانستان مشكوک است، هموار می كند؛ همچنین آن چیزی را كه بی بی سی "افزایش نفوذ منفی ایران در افغانستان" می خواند، بسیار باور پذیر و قابل قبول می نماید.
بنابراین وظیفه اصلی رسانه ها این است که به جای ذهنیت پروری منفی برنامه های آموزشی و مفید را پخش و نشر نمایند، با این طریق از پیامد‌های منفی برنامه های نامطلوب جلوگیری خواهد شد؛ در غیر آن خطرهای جبران ناپذیری را در پی خواهد داشت. همچنان رسانه گران باید واقعه های مهم جامعه را با در نظرداشت معیارهای رسانه ها آشکار سازند. حکومت را متوجه آن کرده و مجبور به انجام مسوولیت اش کنند و هم در قبال مردم مکلف اند از تحولاتی که در دولت رونما می گردد و از آنچه که دولت مردان کشور انجام می دهند و یا در آینده می خواهند انجام دهند، بی‌طرفانه مردم را باخبر سازند تا مردم با داشتن معلومات تصمیم های لازم را بگیرند و عامه جامعه را به طرف شکوفایی حرکت دهند.
فرآوری : آزاده مرنی بخش ارتباطات تبیان
منابع: رسانه ایران / وب سایت حزب انسجام ملی افغانستان / ویکیپدیا
مطالب مرتبط:
