جزیره غوطه ور در نخلستان
مینو نامش باشد یا صلبوخ بخوانندش، فرقی ندارد؛ جزیرهای زیبا و بکر که در خطه جنوب آرام و گرم نشسته است به انتظار تماشا. «جزیره مینو» را خوزستانیها «صلبوخ» صدا میزنند، جزیرهای که از شرق هممرز با ایران و از غرب هممرز با عراق است. همین موقعیت وی ژهاش دستمایه فیلمی ماندگار از ابراهیم حاتمیکیا هم شد.
جزیره مینو فقط ده کیلومتر با خرمشهر فاصله داشته و ده متر از سطح دریا ارتفاع دارد. مساحت این جزیره 18 کیلومترمربع و بزرگترین قطرش حدود 2/6 کیلومتر است. این مختصات میتواند تصوری از شمایل این جزیره باشد.
نکته جالب این که این جزیره از معدود نقاط جهان است که آبیاری در آن به وسیله برکشند و فروکشند آب انجام میشود و به ابزار دیگری نیاز نیست. سراسر این جزیره از نخلستان پوشیده شده و محل مناسبی است برای زندگی پرندگان مهاجر.
البته وجود نیزارهای انبوه آن پناهگاه حیوانات وحشی مانند گراز هم هست. بسیاری از ساکنان مینو را اعراب تشکیل میدهند و به همین سبب زبان رایج مردم این جزیره، عربی است. گذر از آب اروند و دیدار اقوام، بزرگترین دلمشغولی مردمان دو سوی مرز را شکل میدهد.
از فاصله دور، جزیره مینو غوطهور در نخلستانهایش دیده میشود چرا که تمام سطح جزیره با درختان نخل پوشیده شده است. این جزیره، خاکی سرخ رنگ دارد و با وجود مساحت اندکش بیش از 60 نوع محصول خرما دارد.
اما تمام زیبایی جزیره مینو، طبیعی نیست. در این جزیره همه چیز رنگ و بویی از جنگ میدهد. جنگی ویرانگر که هنوز بعد از گذشت بیشاز دو دهه از پایانش، اثرش بر خاک جزیره باقیمانده است.
دورتادور مینو مرز است و خاکریز و سنگر. با گردش در جزیره مینو میتوان براحتی حال و هوای سربازان و روزگاری را که در جنگ داشتند، حس کرد.
بزرگترین آبادی جزیره مینو، مینوشهر است که 12هزار نفر جمعیت دارد. جزیره مینو که عرب زبان های منطقه در گذشته به آن صلبوخ (به معنای ریگ) می گفتند، از غرب هم مرز با عراق است. بسیاری از ساکنان مینو را اعراب تشکیل می دهند و به همین دلیل زبان رایج مردم این شهر عربی است.
جزیره مینو این روزها تفرجگاهی برای مردم آبادان و خرمشهر به حساب می آید. کشاورزی و پرورش دام در این جزیره جایگاه خاصی دارد. در جزیره مینو 5 نهر جریان دارد که دو تای آن ها از رود جرف و سه تای آن ها از اروندرود منشعب می شوند.
فراوری: الهام مرادی
بخش گردشگری تبیان
برگرفته از جام جم، بیابان های ایران