اسلام " تضمین كننده نیازهای فطری انسان "

حدود، مقررات و قوانین مربوط به بشر ، خواه آنچه نازله از سوی رب العالمین بوده و خواست ابناء بشر ،همگان داعی تامین سعادت و رفاه این جهانی یا هر دو جهانی انسان را دارند . دراین  میان آنچه شاخصبرتری و مزیت قوانین بر یكدیگر است . در كنارفراگیری و همه جانبه دیدن انسان و تطابق و همراه بودن این قواعد با خواسته و تمنیات فطری اوست. لذا قانونگذار برای بر خورداری قانون از این ویژگی كه مستلزم آگاهی كافی از اصول و ضوابط لازم در وضع قانون و شناخت همه جانبه مشمولین می باشد. باید شرطها و شرایط شمول قانون و حد بلوغ افراد برای ورود را طوری  تعیین نماید تا فردی خارج و غیری وارد نگردد.

اسلام به عنوان نهایی ترین رهنمودهای صادره از خالق مطلق ، با اطلاع كافی از همه زوایای این موجود مختار و نگرشی مدبرانه به دو بعد جسم و روح قواعدی بر افعال اختیاری او تعیین كرده كرده و با وضع احكامی حكیمانه مسیر سعادت حقیقی و حیات جاودانه او را هموار نموده است. به نحوی كه بی توجهی بههریك و خارج كردن آن از دایره زندگی انحرافی در سیر صعودی اوست.

اسلام با واقع نگری تمام ، نازها و نیازهای دنیایی و آخرتی انسان را یكجا می نگرد و او را در متن زندگی با همه كنشهای انسانی و منشهای فطری طبیعی و نیازمندیهایش می پذیرد و با جمع نگری خاص، كرامت حقیقی این مخلوق تكریم یافته به تاج " كرمنا " را، افق همه رستگاریها دانسته و همه اعمال او را در تامین آن  جهت می دهد.

احكام این شریعت ، راه رستگاری و خوشبختی را در حوزه رفتارهای اجتماعی  نیز، نمایانده است .این شریعت دست انسان را می گیرد و راه را می نمایاند، تا در لغزش طغیان و فساد نیفتد و در غرقاب مالها و میلها فرو نگردد. احكام فردی را مقدمه ای برای آمادگی حضور در اجتماع مقرر نمود و احكام اجتماعی را زمینه ساز تربیت خویش و یافتن راه محبوب تشریع فرمود، كه این وآن هر دو اورا بسازند و در مكانت برین خلیفه اللهی قرار دهند . كه البته یافتن این راز در احكام نیز لحاظی فراگیر می طلبد تا حكم ها در سایه مصلحتها رو نماید و خیرها در كنار شرها تمیز داده شود. چه اگر این مجموعه در نظامی واحد و پویا نگنجد ، هدایت دینی و رهایی بخش نوع بشر بدرستی تحقق نمی یابد.

اسلام ، احكام خود را با منظور داشتن ملاكهایی چون : سن مكلف ، طاقت مكلف، شرایط جسمی، سلامتذهن و روانی ، جبر و اختیار ، ضعف و قوت ، سفر و حضر، عسر و یسر ، امنیت و وحشت تعیین می نماید و فرد را در صورت جمع این شرایط مامور می دارد تا هدف نهایی كه همان حفظ كرامت انسانی است ، دست دهد . بنابراین نیازهای فطری انسان ، اساس شرایط و تشریع احكام می باشد . چنانچه در حال خواب نماز

ساقط است . با احتمال مرض روزه حرام است. با ترس از مرگ بسیاری از محرمات حلال می گردد. در صورت عدم استطاعت ، حج تعلق نمی گیرد و خمس و زكات با نرسیدن به حد نصاب وجوب ندارد.

و بالعكس آنجا كه تامین نیازی ، متوقف بر اجرای حكمی باشد . راه بسته نیست . چرا كه مرز شمول جامع افراد و مانع اغیار می باشد .این امر دراحكام اجتماعی بروز خاصی دارد. مثلا در امر ازدواج و رفع نیاز جنسی ، با توجه به دیگر مصالح ، برای پسران و دختران حداقلی برای سن تعیین شده است تا هر نوجوانی در این سن با داشتن دیگر شرایط اجازه رفع این نیاز را داشته باشد  . بلوغ سنی ، مانع عمل در بلوغ فكری و جنسی او نگردد. بدیهی است تحصیل حداقل سن به معنای جواز ازدواج برای هر دختر 9 ساله یا پسر 15 ساله نیست . زیرا چنانچه ذكر شد جمع شرایط ، زمینه اجرای حكم را فراهم می كند . در دیگر قوانین نیز وجدان یك شرط در فرد الزامی بر انجام حكم نمی آورد . مثلا اگر نوجوانی به حداقل سن برای خروج استقلالی از كشور رسید به معنای صدور جواز برای خروج او از كشور نیست . بلكه در كنار دهها شرط دیگر مجاز خواهد بود.

اگر در شرع مقدس اسلام سن 9 سال برای دختران آغاز سن ازدوا ج است ، به معنای اجباراو به ازدواج نمی باشد. بلكه برای بهره مندی نوجوانان مستعدی است كه در این سن با داشتن دیگر شرایط، تمكن استفاده از این حق را دارند . چنانچه در دوران ظهور اسلام و دیگر مناطق تاریخی و در بسیاری از مناطق زیستی ، اینگونه افراد كم نبوده اند . شاید در شرایط خاصی نظیر وضعیت كنونی در كشور ما یا برخی كشورهای اسلامی اجرای چنین حكمی ، ظلمی بر نوجوانان تلقی گردد ، لكن با تعمقی فراتر و منظور داشتن كلیه مصالح و مفاسد فردی و اجتماعی ، ژرف بینی و حكمت مداری این شریعت الهی بارز است ، كه نه تنها اجبار و تحمیلی در هیچ یك از احكام آن نیست بلكه همه بایدها و نباید ها با محوریت مصلحت و كرامت انسان نظام یافته است.

گرچه درستی و استواری رهیافتهای اجتهادی نیازمند فراگیری دانشهای تخصصی از آن است لكن وقوف اجمالی بدان لازمه ایمان بیشتر و التزام دقیق مؤمنین می باشد .

از جمله مسائلی كه در این روزگار ، سخن ایام و گفتار مدام بوده و بازاری رواج یافته و زینت مباحث جریده ها و مجالس داخل و خارج گردیده، بحث در مسائل زنان و طرح حقوق این قشر  در برابر احكام اسلامی است. این امر اینك بیش  از آنچه منافع زنان و حقوق آنا ن را استیفا كند ، به صورت حربه ای در دست معاندین و مخالفین اسلام در آمده ، تا هردم با طرح موضوعی از فقه اسلامی ندا ی وا نسا ئا سرداده و جمعی ناآگاه را با خود همراه می كند .و با برپایی نشستها و سمینارها و مقالات پیوسته و طرح سئوالات و نظر خواهی از امثال خود ، خواهان تجدید نظر و كمی بالاتر تغییر قوانین اسلام می شوند . غافل از آنكه فاصله گرفتن از فقه اسلامی نه تنها ارمغانی برای زنان مسلمان به همراه نخواهد داشت كه آنان را د

مردابی كه غرب، سالها در آن دست و پا زده و اینك استمداد رهایی زن و خانواده را به مجامع آگاه دنیا دارد خواهد كشاند .