نهی از معروف!

"من نگران مسائل خطرناک تر هستم… من میترسم از ایمان چیزی نماند. آخر شنیده ام که پیامبر(ص) فرمودند: اگر امر به معروف و نهی از منکر ترک شود، خداوند دعاها را نمی شنود و بلا نازل میکند. من خواستم جلوی بلا را بگیرم.اما اینجا بعضی ها میگویند کار بدی کرده ام. بعضی ها برای اینکه زورشان می آمد برای خرج بیمارستان کمک کنند میگفتند به تو چه ربطی داشت؟!!مملکت قانون و نیروی انتظامی دارد!ولی آن شب اگر من جلو نمی رفتم، ناموس شیعه به تاراج میرفت ونیروی انتظامی خیلی دیر میرسید. شاید هم اصلا نمی رسید…یک آقای ریشوی تسبیح بدست وقتی فهمید من چکار کرده ام گفت : پسرم تو چرا دخالت کردی؟ قطعا رهبر مملکت هم راضی نبود خودت را به خطر بیندازی!من از دوستانم خواهش کردم که از او برای خرج بیمارستان کمک نگیرند، ولی این سوال در ذهنم بوجود آمد که آقاجان واقعا شما راضی نیستید؟؟ آخر خودتان فرمودید امر به معروف و نهی از منکر مثل نماز شب واجب است....مگر خودتان بارها علت قیام امام حسین(ع) را امر به معروف و از منکر تشریح نفرمودید؟مگر خودتان بارها نفرمودید که بهترین راه اصلاح جامعه تذکر لسانی است؟"

این قسمتی از نامه شهید علی خلیلی که 15 روز قبل از شهادت خود برای مقام معظم رهبری نوشته است.

شهیدی که دو سال پیش در 25 تیر ماه سال 1390  مصادف با نیمه شعبان در حین بازگشت از هیئت در حالی که همراه چند نفر از شاگردان یک مدرسه بود به واسطه امر به معروف و نهی از منکر مورد ضرب و شتم قرار گرفت. حادثه ای دردناک در یکی از محلات شرق تهران . در این حادثه جوان 19 ساله‌ هنگامی که مزاحمت عده ای را برای یک دختر می بیند و او را بدون دفاع در میان آنها می یابد در حین امر به معروف و نهی از منکر  و دفاع از ناموس مردم توسط یک نفر از افراد شرور منطقه از ناحیه گردن و قسمت شاهرگ دچار جراحت می شود و بیش از 15 دقیقه در خون خود می‌غلتد. در این حادثه تعدادی از مراکز اورژانس بیمارستانی از پذیرش علی خلیلی امتناع می کنند!  تا اینکه یکی از بیمارستان‌های خصوصی در ازای واریز مبلغ 6 میلیون تومان حاضر به پذیرش وی می شود. سرانجام علی خلیلی که به دلیل شدت خونریزی به حالت اغما رفته بود بستری می شود اما پزشکان امید زیادی به مداوای وی نداشتند علی خلیلی پس از مرخص شدن از بیمارستان در منزل بستری شد اما هر از گاهی به دلیل مشکلات ناشی از حادثه رخ داده به بیمارستان منتقل شده و بستری می شد.

وی بهمن ماه امسال نیز مجدداً در بیمارستان بستری شد و پس از یک ماه به خانه منتقل شد اما سرانجام پس از تحمل چندین ماه بیماری در بیمارستان بعثت دعوت حق را لبیک گفته و جان به جان آفرین تسلیم کرد.

خبری که بعد از دو سال سکوت از وقوع حادثه  با از دست رفتن این جوان پس از دست و پنچه نرم کردن با بیماری و مشکلات فراوان اقتصادی و.... مسئولین را از جمله در قوه قضاییه و مجریه به خود آورده تا این مسئله را پی گیری کنند.

حجت الاسلام صدیقی مشاور قوه قضاییه در حاشیه مراسم ختم وی با اشاره به ضرورت پیشگیری از حوادث مشابه گفته است: آیت‌الله صادق لاریجانی رئیس قوه قضائیه در جلسه اخیر شورای عالی قضایی طی بخشنامه‌ای لفظی به تمامی دادستان‌ها دستور داده‌اند تا شاهد اینگونه جریانات نباشند و اقدام قاطع به عمل آورند.

وی افزود: در این پرونده نیز رئیس قوه قضائیه طی دستور ویژه‌ای خواستار پیگیری این مسئله شدند. همچنین دستور تعقیب مجدد ضارب صادر شده است ضارب چندی پیش به سه سال حبس محکوم شده که با قید وثیقه در شرف آزدی بود!

اما سوال اصلی این است که

آیا حتما باید فردی قربانی اینگونه حوادث شود تا مسئولین اینگونه مسائل را به صورت جدی پیگیری کنند؟

آیا خلیلی اولین قربانی اینگونه اتفاقات است که مسئولین مجدانه در حال پیگیری این موضوع افتاده اند؟

مسلما اینگونه نیست!

علی خلیلی اولین موردی نیست که برای او چنین اتفاقی می افتد از علی مجبی گرفته تا زنی که چندی پیش در حال تذکر لسانی به زن بدحجاب مورد ضرب و شتم واقع شد؛ اما باز هم شاهد چنین اتفاقاتی هستیم از شکل گیری آسیب برای فرد ناهی از منکر تا عدم رسیدگی مسئولین به مشکلات اتفاق افتاده.

در این دو سال علی خلیلی با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم کرد اما مسئولین بعد شهادت وی به فکر افتاده اند مسئله ای که ممکن است باز هم به فراموشی سپرده شود تا نمونه مشابه دیگر اتفاق بیفتد!

آیا در این دو سال و نمونه های مشابه سالیان اخیر آنطور که باید به اوضاع جسمی، معیشتی و پرونده قضایی شهید خلیلی رسیدگی شد؟ فارغ از این فر در بعد اجتماعی این ماجرا نیروی انتظامی برای عدم رخداد چنین اتفاقاتی چه تدابیری اندیشیده است؟ دستگاه های فرهنگی برای فرهنگ سازی و تعبیه سیستم صحیح امر به معذوف و نهی از منکر چه کرده اند؟ و چرا اخلاق پزشکی و ومسئولیت انسانی در سیستم پزشکی  همچنان در مقابل بیمار عملکرد غیرمسئولانه دارند.

علاج واقعه پس از وقوع!

موردی است که در اینگونه موارد در سیستم اداری و در عملکرد برخی از مسئولین جریان دارد از این دست مسائل برای عمل کنندگان به فرضیه امر به معروف و نهی از منکر بارها اتفاق افتاده است اما تا کار به از بین رفتن یک انسان نرسد گویا قرار نیست فکر و چاره ای اساسی برای این مسئله شود.

در اینبار باید به نکاتی چند توجه کرد:

1 فرهنگ سازی:  فرهنگ که امروزه مورد نگرانی رهبری واقع شده و در نامگذاری سال هم عنصری اساسی می باشد از مصادیق آن امر به معروف و نهی از منکر است که باید بدان توجه ویژه داشت و این مسئله را درست و منطقی و با توجه به ویژگی، جایگاه و قابلیت هر فرد یا سازمان  مورد اهتمام قرار داد.

2 سیستم قضایی: باید دست اندرکاران قضایی در نحوه رسیدگی به جرایم این حوزه  در تعیین قوانین و مجازات مجرمان سیستمی پویا، همه جانبه و مقتدر را مد نظر قراردهند که بازدهی جامعه از این عوامل را در پی داشته باشد.

3  تامین امنیت:  باید نیروی انتظامی به عنوان اصلی ترین ترین قوه بازدارنده و تامین کننده امنیت؛ فضای جامعه را از بروز چنین جرائمی باز دارد و خود به قدری قوی عمل کند تا شهروندان کمترین وظیفه را از ناحیه خود در بعد اجتماعی داشته باشند و دچار آسیب نشوند.

رفتار برخی از افراد و نهادها در برابر انجام چنین فرضیه ای در جامعه به گونه ای است که فضای امر به معروف و نهی از منکر در انفعال قرار می گیرد و به نوعی نهی از معروف را ترویج می کنند چه با عدم انجام وظایف قضایی و انتظامی خود و چه در انجام وظایف فرهنگی و اجتماعی. خواست شهید ایجاد سازو کاری مسئولانه در برابر اجرای این فرضیه در جامعه و ارتقای فرهنگ و امنیت آن است تا دوباره شاهد چنین مواردی نباشیم.

مطالب مرتبط:

نهی از منکر بدون عواقب منفی

هشدار رهبر، فراموش شده  

نگاهی به خشونت‌های شبه سادیسمی