دانیال داوری و دروازه های ایران

دانیال(محمد) نشان داد که اهل حاشیه نیست. به انجام وظیفه به بهترین شکل ممکن فکر می کند و امیدوار است با حضور در جام جهانی به آرزوی بزرگ خود برسد. فوتبال باعث شد تا او حسرت یاد نگرفتن زبان فارسی در نوجوانی را بخورد. اما این کار آن قدر برایش دوست داشتنی و مهم هست که امروز دانیال را به کلاس درس بکشاند.

دانیال داوری در یک نگاه

نام دانیال داوری در شناسنامه محمد است. او روز16 دیماه 1366 در گیسن به دنیا آمده است. این بازیکن فوتبال؛ ایرانی - آلمانی است. پدر دانیال (مهرزاد داوری) ایرانی و مادر او لهستانی است. با این وجود، دانیال به هیچ کدام از زبان های فارسی و لهستانی تسلط ندارد و تنها به زبان‌های آلمانی و انگلیسی صحبت می‌کند.

زندگی شخصی

دانیال تا سن 14 سالگی، 3 ورزش تنیس، فوتبال و بسکتبال را به طور همزمان دنبال می کرد و در ورزش فوتبال، مهاجم بود اما به پیشنهاد مربیانش، فوتبال را به عنوان رشته ی اول انتخاب کرد و با تغییر پست، دروازه بان شد. در دوران نوجوانی، با تیم زیر 16 ساله های آلمان تمرین ‌کرد. ران رابرت زیلر، دروازه‌بان دوم تیم ملی آلمان و رالف فارمن در آن زمان دروازه‌بان های اول و دوم تیم بودند و داوری مجالی برای نمایش توانایی‌هایش پیدا نکرد. داوری پیش از این بارها به ایران رفت‌وآمد داشته است و به‌طور کلی بخش عمده‌ای از خانواده‌ی پدری‌اش ساکن ایران هستند. برخلاف اکثر دروازه‌بانان،الگوی او در دروازه‌بانی ینس لمان است و دلیل این موضوع را رفلکس های لمان عنوان می کند. خانواده‌ی داوری ساکن فرانکفورت هستند و او بازی تیم‌های ملی ایران و پرتغال در جام جهانی 2006 را که در این شهر و در ورزشگاه کومرتسبانک برگزار شده بود، از نزدیک تماشا کرد.

زندگی ورزشی

دانیال اولین بازی‌اش را در بوندسلیگای2، مقابل تیم کارلسروهه، در سال 2011 تجربه کرد. در این بازی او 23 سال و 7 ماه و 6 روز سن داشت. تیم برانشویگ این بازی خارج از خانه را 3-1 برد. تیم او با کمترین گل خورده در بوندسلیگای2 صدر نشین بود. در سال 2013  اینتراخت برانشوایگ ، تیمی که دانیال داوری دروازه‌بانش بود، توانست پس از 28 سال به رقابت‌های بوندس‌لیگای1 بازگردد. آنها با گل دمیر ورانچیچ توانستند اینگولشتات را در خانه حریف ببرند. این گل در دقیقه 92 به ثمر رسید؛ البته ماریان پتکوویچ در این مسابقه در دروازه برانشوایگ ایستاده بود. نشریه کیکر، معمولاً نمره چندان بالایی به بازیکنان ایرانی نمی دهد؛ اما در این نشریه، داوری با میانگین نمره 2,94 در 10 بازی، جزو برترین دروازه بان ها به شمار می‌آید.

دانیال عنوان هفدهمین بازیکن برتر رقابت‌های بوندسلیگا 2 را یدک می‌کشد. وی اکنون یکی از دوازه بان‌های بوندسلیگا است. او با یک متر و 92 سانتی متر قد، پیراهن شماره 26 را به تن می‌کند. این بازیکن از تیم محلی ویسک که در آنجا متولد شد، بازیگری خود را آغاز کرد. سپس در سال 2007 به تیم جوانان ماینس رفت که در گذشته دو بازیکن ایرانی به نام سیروس دین محمدی و سرژیک تیموریان را در اختیار داشت. او در رده بزرگسالان و در تیم دوم ماینز نیز بازی کرد. دانیال در فصل 2008 با تیم دوم ماینتز، قهرمان مسابقات منطقه‌ی جنوب غرب آلمان شد و در سال 2011 هم همراه با آینتراخت برانشویگ لیگ 3 آلمان را فتح کرد. در بین سال‌های 2007 تا 2009، 32 بازی برای آنها انجام داد و سرانجام نیز در تابستان سال 2009، به تیم اینتراخت برانشوایگ ملحق شد. او در این 4 سال، نزدیک به 100 بازی برای این تیم انجام داده است.

تیم های پایه

دانیال داوری کار خود را از تیم ماینتس شروع کرده است و در سال 2009 به تیم اینتراخت برانشویگ پیوست.

فوتبال ملی

در تاریخ 21 ژانویه  2010 کارلوس کی روش  سرمربی تیم ملی فوتبال ایران، دانیال داوری را به تیم ایران دعوت کرد. او در بازی مقابل تیم ملی تایلند در مسابقات مقدماتی جام ملت های آسیا اولین بازی ملی اش را انجام داد.

به آرزوی بچگی اش رسید

در یکی از تمرینات تیم ملی فوتبال ایران، پدر دانیال داوری برای دیدن تمرین فرزندش به ورزشگاه آزادی آمده بود. او که به شدت از حضور فرزندش در تمرین تیم ملی ایران خوشحال بود، در این باره گفت:  خوشحالم که دانیال به آرزوی بچگی هایش رسید. واقعا از بچگی خیلی دوست داشت به تیم ملی ایران دعوت شود. فکر می کنم بتواند خودش را نشان دهد. البته او آن قدر خوب هست که نیازی به تعریف من نداشته باشد. یک ضرب المثل هست که می گوید آن چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است. او در پاسخ به این سوال که چرا دانیال از بین ایران و آلمان، ایران را انتخاب کرد گفت: «دانیال به احترام من و به خاطر وطن پدری اش، ایران را انتخاب کرد. البته خودش هم دوست داشت که در تیم ملی ایران بازی کند. هرچند که می توانست آلمان را هم انتخاب کند. دانیال همیشه می گفت اگر از تیم ملی ایران و تیم ملی آلمان پیشنهاد داشته باشم، ایران را انتخاب می کنم.  «دانیال وقتی بچه بود دو بار به ایران آمد و دیگر نیامد. الان خیلی چیزها برایش تازگی دارد. من تمام مطالبی را که رسانه ها در این چند روزه چاپ کرده اند نگه داشتم و به او دادم.

دانیال ازخودش و ایران می گوید

دانیال ،خوش برخورد و خونگرم به نظر می رسد، خیلی شبیه آلمان ها نیست.  پدربزرگش  از تصمیم نوه اش بسیار راضی است و مدام لبخند می زند. پاسخ به چنر پرسش شما را بیشتر با روحیات او آشنا می کند.

بعد ازدعوت به تیم ملی ایران واکنش هواداران و باشگاهت چه بود؟

هیچ چیزی تغییر نکرد. همه چیز مثل قبل است. زمان زیادی مانده برای اینکه بخواهند قضاوت کنند.

برای اینکه به تیم ملی ایران بیایی با کسی مشورت کردی ؟

با دژاگه و نکونام مشورت کردم. با هر دو آنها به صورت تلفنی حرف زدم و درباره شرایط حضور در ایران پرسیدم. هر دو آنها جو را خوب توصیف کردند. با چیزهایی که فهمیدم، تصمیم گرفتم که به ایران بیایم و برای تیم ملی کشورم بازی کنم.

آیا خانواده ات هم در این تصمیم نقش داشتند؟

آنها هم علاقه زیادی داشتند برای ایران بازی کنم ولی در نهایت این خودم بودم که تصمیم آخر را گرفتم.

برخورد بازیکنان تیم ملی با تو چطور بوده است؟ البته تو یک بار هم در کویت به تیم ملی ملحق شدی و در آن اردو کنار بازیکنان بودی.

خیلی ها را از قبل می شناختم چون یک بار دیگر هم به اردوی تیم ملی آمده بودم. استقبال خوبی از من شد. با آندو و گوچی و جواد از همه بیشتر رفیقم. همه بچه ها به من کمک زیادی می کنند و جا دارد از همه شان به خاطر حمایتی که از من داشتند، تشکر کنم. به دلیل بحث زبانی هنوز نتوانسته ام با بازیکنان صحبت کنم و ارتباطاتم با آنها را بیشتر کنم.

دلیل علاقه ات به لمان چیست؟

لمان اهل نمایش و تئاتر بازی کردن نبود. او خودش بود و نقش بازی نمی کرد.

از گلرهای بزرگ ایران کسی را می شناسی؟

نه، بچه های فعلی را می شناسم. البته بازی های حجازی و عابدزاده را هم دیده ام. این دو از بزرگان فوتبال ایران هستند و می دانم که اینجا چه محبوبیتی دارند.

در حال حاضر در فیس بوک و توئیتر صفحه داری؟

من اصلا عضو این سایت ها نیستم. یک نفر برای من یک صفحه هوادارای ساخته که نمی دانم کیست. این صفحه هم برای خود من نیست.

 تهران را چگونه تعریف می کنی؟

- تهران خیلی بزرگ است. خیلی وسیع است. آخرین بار که در اینجا بودم، پانزده سال قبل بود. برایم اینجا شهر زیبا و جالبی است و از حضور مجدد در این شهر خوشحالم. از پدرم سوال کردم تهران بزرگ تر است یا لندن. چیزی که برایم عجیب است رانندگی مردم ایران است. فکر نمی کنم هیچ وقت در ایران بتوانم رانندگی کنم .کلا مردم ایران با من برخورد خوبی دارند. اینجا همه خونگرم هستند و رفتارشان برایم جالب است.

عملیات غیرممکن

دروازه‌بان ایرانی اینتراخت برانشوایگ باور دارد می‌توان در جام جهانی برزیل کاری غیر ممکن کرد .گزارشگر نشریه گیسنر عنوان می‌کند داوری تلاش می‌کند تا در بازی بعدی تیم ملی ایران همچنان با تمرکز بالا ظاهر شود. به خصوص این که اکنون برای او بحث حضور در تیم ملی ایران در جام جهانی 2014 مطرح است. داوری در این مورد گفته است: بابت حضور در جام جهانی فوق‌العاده خوشحالم. می‌خواهیم حریفی سرسخت و عذاب‌آور برای رقبا در جام جهانی باشیم و کار را برای مدعیان دشوار کنیم. چه کسی از آینده خبر دارد. شاید اوضاع و احوال طوری جور شود تا غیر ممکن، ممکن شود.

روزنامه آلمانی در پایان گزارش خود نگاهی هم به گذشته داوری و زمانی که این دروازه‌بان یک متر و 92 سانتی‌متری فعالیتی غیرفوتبالی نیز داشته،‌ انداخته است .تا چهاردهمین سال زندگی، او که الگوی درواز‌ه‌بانی‌اش «ینس لمان» دروازه‌بان آلمان در جام جهانی 2006 بود،  در دروازه نمی ایستاد به عنوان مهاجم بازی می کرد.وی همزمان در بازی هندبال به عنوان دروازه‌بان نیز بازی ‌کرده است. وقتی تصمیم قطعی گرفت، در فوتبال به کار ادامه دهد، کم کم به تحقق این رویا که دروازه‌بان شود، پرداخت. تصمیمی که به بطور قطع درست بود.

داوری وسرود ایران

دانیل داوری با برانشوایگ در بوندسلیگا در آستانه سقوط به دسته پایین‌تر قرار دارد اما او امیداوراست تا بتواند در تابستان آینده در جام جهانی 2014 برزیل حضور داشته باشد.  داوری پس از آن که چند ماه قبل توانست اولین بازی ملی‌اش را برای تیم ملی ایران انجام دهد، در حال حاضر به نوعی  دروازه‌بان شماره یک ایران محسوب می‌شود.

دانیال در گفت و گو با فیفا درباره حضور در جام جهانی 2014 برزیل می‌گوید: قطعا حضور در جام جهانی بزرگ‌ترین افتخار زندگی ورزشی من محسوب خواهد شد. تاکنون صعود به بوندسلیگا بزرگ‌ترین افتخار ورزشی من محسوب می‌شد، اما دعوت به تیم ملی ایران و شانس حضور در جام جهانی 2014 برزیل اتفاقی به مراتب مهم‌تر برای من محسوب می‌شود. بازی در جام جهانی باور نکردنی است و چیزی است که همه فوتبالیست‌ها آرزوی آن را دارند. قطعا خودم و خانواده‌ام از حضور در جام جهانی بسیار خوشحال هستیم.

دروازه‌بان ایرانی – آلمانی اینتراخت براونشوایگ در حال حاضر تنها دو بازی ملی در کارنامه خود دارد. اما برای تصاحب پیراهن شماره "یک" تیم ملی با رحمان احمدی رقابت می‌کند.  دانیل داوری درباره انتخاب دروازه‌بان شماره یک تیم ملی ایران می‌گوید: مربی هنوز تصمیم خودش را برای انتخاب دروازه‌بان شماره یک تیم ملی نگرفته است. مطمئنم که او منتظر می‌ماند و با دقت تمامی اتفاقات و عملکردهای گزینه‌های دروازه‌بانی را مورد بررسی قرار می‌دهد. من می‌خواهم بهترین عملکردم را در تمرین‌ها و بازی‌های باشگاهی انجام دهم تا بتوانم فرصت حضور در تیم ملی ایران را به دست آورم. از حضور در تیم ملی ایران لذت می برم و برایم مهم نیست که دروازه‌بان شماره یک دو یا سه باشم. همیشه تلاش خواهم کرد تا هر وقت که فرصت بازی به من می‌رسد بهترین عملکردم را برای تیم ملی ایران انجام دهم.

داوری درباره تجربه اولین بازی ملی‌اش برای تیم ملی ایران می‌گوید : واقعا استرس داشتم. این استرس من در اولین دیدار ملی‌ام طبیعی نبود، زیرا من معمولا شخصیتی آرامی دارم و قبل از مسابقات آرام هستم. وقتی سرود تیم ملی ایران ایران نواخته شد، تمام موهای بدنم سیخ شد. حضور با ایران بهترین تجربه دوران ورزشی‌ من محسوب می‌شود. از بازی برای تیم ملی ایران بسیار خوشحالم.

کرکری جالب داوری و مدافع تیم ملی بوسنی

دانیل داوری 26 ساله و اِرمین بیکاکچیچ 23 ساله دو بازیکن اینتراخت برانشوایگ هستند که به ترتیب با تیم‌های ایران و بوسنی‌و‌هرزگوین در رقابت‌های جام‌جهانی 2014 برزیل حضور خواهند داشت. مصاحبه‌ای جالب با این 2 بازیکن را باهم مرور می کنیم.

اِرمین، دانیل می‌دانید که 25 ژوئن امسال (21 تیر 93) چه روزی است؟

داوری: احتمالا روزی است که من و اِرمین روبروی هم بازی خواهیم کرد، درسته؟

درسته. ایران در آخرین بازی‌اش از مرحله گروهی گروه ششم جام‌جهانی برزیل مقابل بوسنی‌وهزرگوین قرار خواهد گرفت. این بازی را چطور می‌بینید؟

داوری: هنوز زود است که بخواهیم در موردش صحبت کنیم ولی به هر حال بازی مقابل بیکاکچیچ (ملقب به بیکو) برای من و البته برای او جالب خواهد بود.

بیکاکچیچ: (با خنده! به داوری (ملقب به دیوا) گفتم که فقط یک راه دارد و بس، وقت خودش را بیهوده هدر ندهد! جدای از شوخی هر 2 ما آرزوهای ورزشی بزرگی داریم و رقابت‌های جام‌جهانی یکی از آنهاست.

آیا هنوز بحثی برای شما در مورد این رقابت‌ها باقی مانده است؟

داوری: ما خیلی در این مورد صحبت کرده‌ایم ولی هنوز هم می‌خواهم در موردش بحث کنم.

بیکاکچیچ: خب، البته هنوز تا آغاز رقابت‌های جام جهانی وقت باقی مانده و می‌بینید که همچنان رسانه‌های مختلف به بازتاب اخبار این تورنمنت مشغول هستند. همانطور که شما هم متوجه شده‌اید تب جام‌جهانی اینجا داغ و هنوز به پایان نرسیده است.

از چه زمانی در دوران جوانی خود به اهمیت جام جهانی پی بردید؟

داوری: من از جام‌ جهانی 1998 فرانسه زمانی‌که کودکی بیش نبودم این مسابقات را دنبال می‌کنم به خصوص اینکه تیم ملی ایران هم در آن مسابقات همانند جام‌جهانی 2006 حضور داشت. البته از جام‌جهانی فرانسه چیز زیادی به غیر از پیروزی ایران بر آمریکا، صحنه‌های انگشت شماری از بازی تیم ملی آلمان و 2 گلی که زین‌الدین زیدان در بازی فینال به ثمر رساند، یادم نمی‌آید.

آیا فکر کردن به جام جهانی باعث تمرکز و تعهد بیشتر می‌شود یا اصلا اینطور نیست؟

داوری: نباید از حالا خودمان را درگیر این مسابقات کرده و برای خودمان مشغله فکری درست کنیم  یا اینکه کار خاصی انجام دهیم. دوراندیشی بیش از حد ممکن است نتیجه عکس بدهد.

بازی برای ایران چه حسی دارد؟

داوری: به نظرم خون آدم‌ها تغییر نمی‌کند. خود من از خیلی وقت پیش به ایران علاقمند بوده‌ام و باید بگویم 10 سال پیش از این که به تیم ملی دعوت شوم نسبت به این تیم عِرق داشتم. هنوز خیلی از اقوام من در ایران زندگی می‌کنند ولی وقتی برای مدت نسبتا طولانی از سرزمین پدری خود به دور باشید ناخودآگاه برخی ذهنیت‌های ایرانی را از دست می‌دهید. درست همان چیزی که در مورد من صدق می‌کند و ویژگی‌های ایرانی‌ام تضعیف شده است. خوشحالم از اینکه با دعوت شدن به تیم ملی ایران این شانس را پیدا کردم تا با اقوامم ملاقات کنم و این کشور را بیشتر بشناسم. این اواخر در فرصت کمی که برایم به وجود آمد تجربه فوق‌العاده‌ لذت‌بخشی از حضور در ایران داشتم که همیشه در خاطرم خواهد ماند.

گفتی که در حال یادگیری زبان فارسی هستی. در حال حاضر در چه وضعیتی از یادگیری این زبان هستی؟

داوری: هر دوشنبه‌ها به کالج می‌روم. یادگیری زبان فارسی کار ساده‌ای نیست به خصوص اینکه اگر شما مرتب به این زبان صحبت نکنید ولی من تمرکزم را روی این کار گذاشته‌ام و تمام تلاشم را در این زمینه خواهم کرد. پیشرفت‌هایی هم داشته‌ام و مصاحبه‌های کوتاهی هم به زبان فارسی انجام داده‌ام.

یکی از شما با تیم خود از مرحله گروهی به دور بعد صعود خواهد کرد.

بیکاکچیچ: چرا؟

چون شما مقابل آرژانتین و لیونل مسی بازی خواهید کرد که مدعی قهرمانی هستند و احتمالا به عنوان تیم اول گروه به دور دوم صعود خواهند کرد.

بیکاکچیچ: بله، روی کاغذ شاید آرژانتین مدعی صعود باشد ولی زیبایی فوتبال به همین است که قابل پیش‌بینی نیست. شما نمی‌توانید حدس بزنید که دقیقا چا اتفاقی خواهد افتاد.

داوری: برای ما یک مزیت است که کسی ما را به حساب نمی‌آورد. دوست دارم شرایط تیم ملی ایران را با اوضاع اینتراخت برانشوایگ مقایسه کنم، کاری که ما فصل گذشته انجام دادیم دقیقا همینطور بود، کسی فکرش را نمی‌کرد ما به بوندس‌لیگا صعود کنیم ولی در پایان فصل این اتفاق افتاد. همانطور که ارمین گفت در فوتبال هر اتفاقی ممکن است رخ دهد. البته با اینکه آرژانتین مدعی اصلی گروه است، موافقم. بوسنی هم تیم بزرگی است و به طور حتم برای کسب جایگاه دومی خواهد جنگید اما ما هم تمام تلاش خود را خواهیم کرد تا با ارائه بهترین عملکردمان حریفان را به چالش بکشانیم. ما نیرویی خاص شبیه به اینتراخت برانشوایگ داریم و آن روحیه و جنگندگی تیم است.