فریبا و فراموشی
گفت‌وگو با كارگردان «فصل فراموشی فریبا»
فصل فراموشی فریبا داستان جالبی دارد؛ درباره دختری است كه بعد از خیابان‌گردی ازدواج می‌كند و با تمام توان می‌خواهد زندگی‌اش را حفظ كند. در این میان همسرش به شدت به او شك دارد و همین باعث فروپاشی زندگی او می‌شود.این فیلم در سینما مطبوعات نیز به نمایش درآمد و توانست تاحدودی نظر منتقدان را جلب كند اما باز هم این فیلم به ریتم كند و كشدار گرفتار شده است.«ساره بیات» بازیگر فیلم توانست كاندیدای دریافت سیمرغ بهترین زن بازیگر نقش اول شود.
فصلی كه فراموش می‌شود
رافعی درباره پروسه تولید فیلم «فصل فراموشی فریبا» به تهران امروز می‌گوید: «جرقه اولیه ساخت این فیلم از صحبت‌های یك دوست كه خارج از كشور زندگی می‌كرد، آغاز شد. روزی این دوست به من گفت «چرا در فیلم‌های ایرانی تصویر واقعی تهران وجود ندارد، چرا فیلمسازان وقتی در خیابان‌های شهر فیلم می‌سازند، خیابان‌ها را می‌بندند و سكانس‌ها در جاهای خلوت گرفته می‌شود و روح شهر در فیلم‌ها غایب است.» راست می‌گفت؛ كمتر فیلمسازی تهران واقعی را به تصویر می‌كشد.»
وی در ادامه تصریح می‌كند: «ما از این پیشنهاد به موضوع فیلم رسیدیم. شخصیت زنی كه وانتی دارد و كار می‌كند و در گذشته این زن فصلی بوده كه می‌خواهد آن را فراموش كند اما جامعه امروز نمی‌گذارد این فراموشی صورت گیرد. زنی كه در گذشته تن‌فروشی می‌كرده و سپس اسیر مردی می‌شود و بعد از فرار، می‌خواهد با كار كردن گذشته‌اش را به فراموشی بسپارد.» كارگردان «آزادراه» درباره داستان فیلم می‌گوید: «فیلم درباره زنی است كه در جامعه امروز دیده می‌شود. تلاشم این بود كه بتوانم داستان زن را به خوبی در فیلم به تصویر بكشم.»
مسائل را بی‌پرده بیان كردم
این كارگردان درباره به تصویر كشیدن مسائل اجتماعی و چگونگی نحوه تولید فیلم «فصل فراموشی فریبا» یادآور می‌شود: «در این فیلم بی‌پرده مسائل اجتماعی و مشكلات یك زن را عنوان كردم اما نگاهم به فیلم عفیفانه است. در فیلم سعی نكردم حریم و حجاب‌ها را پاره كنم و همین نوع نگاه به این امر، فیلم و نمایش آن را تضمین می‌كند.»
داوران تحت فضای سیاسی قرار می‌گیرند
این كارگردان سینما در پاسخ به این سوال كه با توجه به كاندیدا شدن فیلمتان تنها در یك بخش، داوری‌ها را چطور ارزیابی می‌كنید، به تهران امروز می‌گوید: «به‌طور حتم اگر هیات داوران جشنواره فیلم فجر عده‌ای دیگر بودند، نتایج نیز تغییر می‌كرد اما به نظرم همان عده هم تحت‌تاثیر فضای سیاسی حاكم بر جشنواره قرار می‌گرفتند و باز هم چند فیلم دیگر بیشترین كاندیدا را داشت. اما به‌طور كلی به نظر می‌رسد فیلم‌ها و فیلمسازان مستقل از نگاه داوران مهجور ماندند.» وی در ادامه تصریح می‌كند: «در میان فیلم‌هایی كه در جشنواره حضور داشتند، فیلمسازانی بودند كه با هزار زحمت و هزینه اندك فیلم‌هایشان را به جشنواره رساندند و توانستند آثاری بسازند كه علاوه بر اكران در جشنواره‌های جهانی، اعتباری برای سینمای ایران به ارمغان بیاورند.»
فیلم‌های اول بهتر بودند
وی در ادامه به مقایسه و داوری فیلم‌های مستقل با فیلم‌های میلیاردی اشاره كرده و تاكید می‌كند: «در داوری‌ها فیلم‌های میلیاردی با فیلم‌های مهجور دیده می‌شود. این مقایسه به نظرم نوعی اجحاف است و به همین دلیل نیز معتقدم عدالت در داوری‌ها به خوبی رعایت نشده است.» این كارگردان سینما در ادامه به آثار بخش فیلم اولی اشاره كرده و می‌گوید: «در جشنواره امسال فیلم‌هایی حضور داشتند كه در مقایسه با فیلم‌های كارگردانان صاحب‌نام از ساخت و قصه خوبی برخوردار بودند. احساس می‌كنم فیلم‌های مستقل و فیلم‌های جوانان به مراتب تاثیرگذارتر بودند.»
عباس رافعی همچنین تاكید می‌كند: «آثار فیلمسازان اول به لفظ سینما وفادارتر بودند و به نظرم هوای تازه‌ای وارد سینمای ایران شده است. اما در نتایج جشنواره می‌بینیم كه بیشترین جوایز و كاندیدا برای فیلم‌های پروداكشن بوده، فیلم‌هایی كه تولید خود را به رخ تماشاگر كشیدند.» فیلمسازان صاحب‌نام بدانند جامعه رشد كرده است.
وی معتقد است كه نسبت ظرف و مظروف در تولید فیلم و سینمای ایران هماهنگ نیست.» كارگردان فیلم «ملاقات» به فیلم‌های كارگردانان صاحب‌نام نیز اشاره كرده و عنوان می‌كند: «در جشنواره فیلم امسال فیلمسازان معروف و صاحب سبك ایران نتوانستند از نام خود دفاع كنند و به‌طور حتم نتوانستند توقع تماشاگران را برآورده سازند. باید فیلمسازان با تجربه بدانند كه دستور زبان سینما با رشد جامعه تغییر كرده و مردم دوست دارند موضوعاتی را در قصه فیلم ببینند كه در میان خودشان وجود دارد.» قصه در فیلم‌ها دیده نمی‌شد.
وی ادامه می‌دهد: «متاسفانه آفتی در جشنواره امسال وجود داشت كه اكثر فیلم‌ها در یك لوكیشن بسته ساخته می‌شد و اكثر فیلم‌ها در یك خانه بود اما همین فیلم‌ها از فیلمنامه قوی نیز برخوردار نبودند. اگر قرار باشد لوكیشن بازی بسته باشد حداقل فیلمنامه كشش و جذابیت داشته باشد و بتواند قصه تماشاگر را به‌دنبال خود بكشد.» وی می‌افزاید: «این فیلم‌ها جز جشنواره، اكران موفقی در پرده سینما ندارند چرا كه هیچ سینمایی برای فروش گیشه به این فیلم‌ها رجوع نمی‌كند و این فیلم‌ها حتی در اكران بین‌المللی نیز موفق نخواهند بود.» وی یادآور می‌شود: «این نوع فیلم‌ها معضل جامعه را بیان نمی‌كنند و همه آنها در بخش تجربی جای دارند.»
بخش سینما و تلویزیون تبیان
منبع : روزنامه تهران امروز
مطالب مرتبط:
هر رمان خواندنی می‌تواند فیلم شود
میرکریمی: فیلم‌هایم گازوئیلی است
"شهابی از جنس نور" گرفتار قضاوت زودهنگام شد
