جایزه‌ی بازیگری
در جشنواره ی سی و دوم رضا عطاران برای بازی در طبقه ی حساس سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را گرفت . مریلا زارعی هم در بخش بهترین بازیگر نقش اول زن مستحق این جایزه شناخته شد .
در بخش جایزه ی نقش های مکمل نیز میلاد کی مرام دیپلم افتخار و بابک حمیدیان سیمرغ بلورین دریافت کردند . و جایزه ی نقش مکمل زن هم به دو جایزه ی دیپلم افتخار و سیمرغ تقسیم و به سه نفر اهدا شد . شبنم مقدمی برای بازی در امروز جایزه ی اصلی (سیمرغ بلورین ) را دریافت نمود و ملیکا شریفی نیا و هنگامه ی حمیدزاده هر دو به خاطر بازی در اشباح دیپلم افتخار گرفتند .
با توجه به جوایزی که اهدا شد و نقش هایی که به وسیله ی این بازیگران به اجرا در آمد ، سوال های زیادی مطرح می شود که معیار این انتخاب ها چه بوده است ؟
جوایز بازیگری از آن دسته جوایزی است که همیشه مورد توجه عموم مردم و حتی دست اندرکارن هنر سینما بوده است . برخی گرفتن جایزه را یک سکوی پرتاب برای بازیگر و برخی یک پوست خربزه می دانند . روند نزولی بسیاری از بازیگران بعد از گرفتن جوایز بهترین بازیگر موید این نکته است و در مواردی هم نمونه هایی بوده اند که با گرفتن یک جایزه مطرح تر و با انگیزه تر ایفاگر نقش های ماندگاری شده اند .
با این وجود داوری این دوره از جشنواره از نگاه بسیاری از تماشاچی ها و کارشناسان سینما انتخاب هایی قطعی بوده است . به عنوان نمونه بازی مریلا زارعی در شیار 143 نه فقط برای این جشنواره و نه حتی در کارنامه ی مریلا زارعی که یک بازی ماندگار در تاریخ سینمای ایران قلمداد خواهد شد. بازی مریلا زارعی شاید برای بازی در نقش یک مادر شهید مورد توجه قرار گرفته باشد ، اما فعلیت این قابلیت بالقوه نیز در این به چشم آمدن تاثیر داشته است . نقش مادر یک شهید را در فیلم های زیادی ندیده ای که امکان مقایسه در این باب وجود داشته باشد ، آن تعدادی هم که بوده اند محوریت داستان جنگ را تشکیل نداده اند . نزدیک ترین نمونه ای که می توان ذکر کرد بازی شیرین یزدانبخش در بوسیدن روی ماه است .
بازی یزدانبخش بازی بی نقصی است اما مایه های این بازی خوب از کارگردانی هوشمندانه ی همایون اسعدیان ناشی می شود .
نوع دکوپاژ و تدوین در تاثیر نقش یک مادر شهید در فیلم بوسیدن روی ماه موثر است ، اما حکایت بازی مریلا زارعی داستان دیگری دارد .
برای نمونه دو سکانس مشابه در این دوفیلم وجود دارد که کمال این صحنه در شیار 143 اتفاق می افتد (این قضاوت را نباید به کل دقایق دو فیلم تعمیم داد و غرض نگارنده فقط قابلیت های یک بازی استاندارد سینمایی است )
سکانسی که مادر برای زیارت تابوت فرزندش در معراج شهدا حاضر می شود . همایون اسعدیان با توجه به توانایی بازیگرش به نوعی این صحنه را دکوپاژ می کند که ترفندهای کارگردانی بر بازی بازیگر برتری داشته باشد . در آوردن یک رمانتیک خالص در چنین صحنه ای یک ریسک بزرگ محسوب می شود ، حرکت برلبه ی تیغ است . می تواند یک شاهکار سینمایی باشد و یا یک گاف نابخشودنی. نا بخشودنی از این جهت که محتوای داستانی باید و باید در مسیر ساختار مناسب قرار بگیرد.
به هر حال صحنه ی ملاقات مادر و تابوت فرزند در بوسیدن روی ماه تاثیر گذار است اما با یک نمای گذرای دقیق .
اما این ریسک پذیری در شیار 143 نتیجه ی کار بازیگر و کارگردانش را بیشتر سزاوار ستایش می کند .
وقتی الفت (مادر شهید با بازی مریلا زارعی ) وارد جایگاه شهدا می شود ، دوربین با کمترین اضافات و اصلاحاتی حرکت می کند . از تدوین همراه با ضرب آهنگ فریبنده خبری نیست . بخشی از احساسات مادرانه از چشم تماشاچی پوشیده نمی ماند بلکه تصویر این اجازه را به تماشاچی و بازیگر می دهد که بدون هیچ واسطه ای یک بازی اصیل را ببیند . بازی که معاشقه ی مادر و فرزندی را به نمایش می گذارد که چند وقت بعد هم می تواند بازیگرش را تحت تاثیر قرار دهد . چیزی شبیه ربایش بازیگر به مفهوم صحنه به شخص بازی.
مجتبی شاعری
بخش سینما و تلویزیون تبیان
