من سختی را دوست دارم!!
یکی از اساسی‌ترین اشتباهاتی که ما در زندگی خود داریم این است که فکر می‌کنیم که باید در زندگی مشکلی نداشته باشیم و همه چیز بر وفق مراد ما باشد، در زندگی محدودیتی نداشته باشیم و راحت زندگی کنیم. و چون این مطلب را مسلم و قطعی گرفته‌ایم، آن را مبنایی برای تمام اعمال و ترازویی برای سنجش خوب و بد قرار داده‌ایم.
می‌گوییم: این کار بد است چون سخت است، ضامن نمی‌شوم چون مشکلات بعدی را به همراه دارد، باید در شمال خانه داشته باشم، چون باعث راحتی و خوش‌گذرانی من است.
اما همین امر باعث شده که خیلی وقت‌ها زندگی برای ما مثل زندان غیر قابل تحمل و دردناک شود. روزگار بر کام ما تلخ شده و از آن لذت نبریم. و دلیلش هم این است که دنبال یک زندگی راحت بودیم هیچ‌گاه به آرزوی خود نرسیده و دائما خود را در محاصره مشکلات و سختی‌ها می‌بینیم، می‌بینیم که باید صبح تا شب فعالیت و کار بکنیم اما باز آخر شب متوجه شویم که باز خیلی از کارها انجام نیافته یا ناقص مانده است و کارها و دغدغه‌های جدیدی هم دائما در راه است.
علت اصلی چنین تناقضی که بین زندگی ایده‌آل و دلخواه ما با زندگی واقعی که آن را لمس می‌کنیم وجود دارد در این است که ما دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم را درست نشناخته‌ایم، اهدافی را که برای آن خلق شده‌ایم به خوبی درک نکرده‌ایم.
اگر به آیات و روایات مراجعه نماییم متوجه می‌شویم که:
اولا: اصلا در این دنیا راحتی قرار داده نشده که ما بتوانیم آن را به دست بیاوریم.
در سوره مبارکه بلد خدای متعال بعد از تاکیدات فراوان می‌فرماید که: لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی كَبَدٍ[بلد/4] (ما انسان را در سختی آفریدیم.) یعنی خلقت انسان در سختی است و او نمی‌تواند از آن جدا شود.
همچنین در روایتی نیز از وجود نازنین پیامبر صلیاللهعلیهوآله نیز روایت شده كه:
«...از جمله چیزهایى كه خداى تعالى به حضرت داود وحى فرمود: اى داود! من پنج چیز را در پنج چیز دیگر گذاشتم و مردم در پنج چیز غیر آن دو مىجویند و آن را نمییابند... و راحتی را در بهشت گذاشتم و ایشان در دنیا مىجویند و نمییابند.»[ابن فهد حلى، احمد بن محمد - نائیجى، محمد حسین، آداب راز ونیاز به درگاه بى نیاز (ترجمه عدة الداعی)، 1جلد، انتشارات كیا - تهران، چاپ: اول، 1381 ش.]
ثانیا: اصلا اگر هم راحتی وجود داشته باشد، قرار نیست که ما به طرف آن برویم و آن را طلب نماییم.
عقل انسان و نیز دین اسلام به انسان امر می‌کند که دنیا محل کار و تلاش و جمع آوری توشه برای آخرت است. در دنیا انسان باید وظایف و مسئولیتهای عقلی و شرعی خود را انجام دهد، باید دنبال رزق حلال برود، نماز بخواند، جهاد نماید، همسر خوبی برای همسرش پدر خوبی برای فرزندش، فرزند خوبی برای پدرش باشد و... و این‌ها با راحت طلبی نمی‌سازند.
خدای متعال در سوره مبارکه بقره می‌فرماید:
آیا گمان كردید داخل بهشت میشوید، بی آنكه حوادثى همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟! همانان كه گرفتاریها و ناراحتیها به آنها رسید، و آن چنان ناراحت شدند كه پیامبر و افرادى كه ایمان آورده بودند گفتند: «پس یارى خدا كى خواهد آمد؟!» (در این هنگام، تقاضاى یارى از او كردند، و به آنها گفته شد:) آگاه باشید، یارىِ خدا نزدیك است![بقره/124]
در آیه‌ای دیگر از این سوره نیز می‌فرماید:
قطعاً همه شما را با چیزى از ترس، گرسنگى، و كاهش در مالها و جانها و میوهها، آزمایش میكنیم و بشارت ده به استقامت كنندگان![بقره/155]
حال اگر واقعا ما این حقیقت را با جان و دل درک کنیم و به خود بقبولانیم که اصلا قرار نیست که ما در این دنیا دنبال راحتی و زندگی مرفه باشیم و سختی‌ها جزء لاینفک زندگی ما هستند و اصلا همین سختی‌ها هستند که باعث می‌شوند ما بتوانیم به رشد انسانی خود برسیم و بدون چنین تلاش و کوشش‌هایی ما نمی‌توانیم به نعمت‌های بیکران الهی در آخرت دست پیدا کنیم، دیگر این سختی‌ها برای ما ناگوار نخواهند بود بلکه آنها دوست خواهیم داشت. و هر سختی برای ما به عنوان پله‌ای خواهد بود که ما را نزدیک و نزدیک‌تر به راحتی واقعی اخروی می‌گرداند.
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع: سایت رهروان ولایت
مطالب مرتبط:
