تبیان، دستیار زندگی
نبی لطف خاص الهی است زیرا در وحی به روی امت باز می شود و امام لطف عام خداوند متعال است. از این روانکار لطف عام بسیار بدتر از انکار لطف خاص خداوند متعال است!
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

تحریف تاریخ در امامت

امامت

امامت از جمله اصول اساسی اعتقادی شیعیان است که به دلیل اهمیت آن در سایر فرق اسلامی نیز مورد بحث و گفتگو بوده است. این نوشتار می کوشد جایگاه این اصل اعتقادی را در اصول اعتقادات مشخص نماید.


اصل امامت!

امام کسی است که ریاست عامی در امور دین و دنیای مسلمانان پس از پیامبر را بر عهده دارد چنین کسی همه ی وظایف پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) را پس از او بر عهده دارد جز آن که به او وحی نمی شود بلکه او مسئول هدایت و ارشاد مردم و دعوت به مفاهیم و آموزه های و حیانی است که پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) آن ها را برای امت آورده است. بنابر تعریف امام و معلوم شدن اصل امامت باید اذعان داشت که اعتقاد به امام و اصل امامت پس از نبوّت از جمله اصول اعتقادی دین است. زیرا امام نیز همان جایگاه پیامبر را در هدایت امّت بر عهده دارد. از این رو اعتقاد به امام همسنگ اعتقاد به نبی است.

امامت؛ اصل دین

بر این اساس و بر مبنای تعریف امام، اصل امامت از جمله اصول اعتقادی دین اسلام است و بر شمردن امامت به عنوان اصل اعتقادی از جمله اصول مذهب، خطای بزرگی در تاریخ اسلام بوده است!

اصول دین و اصول مذهب!

دین تنها یکی و آن دین اسلام است که تنها دین پذیرفته شده نزد خداوند تبارک و تعالی خواهد بود. اصول اعتقادی در دین اسلام نخست توحید و سپس نبوت و پس از آن معاد شمرده شده است. در حالی که باید توجه داشت امامت و اصل اعتقاد به امام که هم سنگ نبوت است نیز از اصول اعتقادی دین به شمار می رود. در حالی که در طول تاریخ اسلام به غلط امامت را جزء اصول اعتقادی مذهب شیعه قرار می دهند. این نگاه به اصل امامت ناشی از آن است که مفهوم امام به درستی فهمیده نشده است. زیرا در صورتی که جایگاه امام و اصل امامت به درستی درک شود معلوم می شود که امام همان نقش بنی را در جامعه دارد بنابراین اعتقاد به اصل امامت همانند اعتقاد به اصل نبوت از جمله اصول دین اسلام است.

نبی لطف خاص الهی است زیرا در وحی به روی امت باز می شود و امام لطف عام خداوند متعال است. از این روانکار لطف عام بسیار بدتر از انکار لطف خاص خداوند متعال است!

اصل مذهب بودن و تحریف تاریخی!

اگر امامت را تنها از جمله اصول مذهب شیعه بر شماریم در واقع اذعان نموده ایم که اعتقاد به امام و اصل امامت توسط شیعیان به عنوان مذهبی مستقل در اسلام، طرح و ابداع شده است! و عدم اعتقاد سایر فرق اسلامی به وجوب اصل امامت در اصول اعتقادی دین منافاتی با مجموعه ی اصول اعتقادی ندارد! در حالی که شیعه معتقد است که اولاً مذهبی مستقل در اسلام نیست. زیرا شیعه خود را وارث حقیقی اسلام ناب محمدی (صلی الله علیه واله وسلم) می داند و به دلیل عقلی و نقلی در این باره مستحکم است. بنابراین شیعه مذهبی در درون اسلام نیست بلکه اصل اسلام است. ثانیاً اصل اعتقادی امامت ابداع شیعیان در طول تاریخ نبوده است بلکه بنابر ادله ی عقلی و نقلی بسیار خود رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه واله وسلم) این اصل اعتقادی را همچون اصل نبوت برای مسلمانان تبیین فرمودند و قبل از پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) خود خدای متعال این اصل اعتقادی را در درون اسلام هم سنگ نبوت قرار داد. بنابراین اصل امامت از جمله اصول اعتقادی دین اسلام است و اعتقاد به آن همانند اعتقاد به توحید و نبوت و معاد می باشد و خدشه و خللی در آن همانند سستی در سایر پایه های اعتقادی است!

امامت لطف عام است!

حال که جایگاه اصل امامت به عنوان یکی از اصول اعتقادی دین معلوم شد باید دانست که امامت نیز همانند نبوت لطفی از جانب خداوند متعال است. با این تفاوت که نبی لطف خاص الهی است زیرا در وحی به روی امت باز می شود و امام لطف عام خداوند متعال است. از این روانکار لطف عام بسیار بدتر از انکار لطف خاص خداوند متعال است!

امامت

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند که منکر امامت که کاملاً آن را مورد انکار قرار می دهد بدترین مردم است. اشاره ی حضرت (علیه السلام) به این موضوع است که انکار امامت بسیار زشت تر و بدتر از انکار نبوت است. زیرا کسی که امام را انکار می نماید در اصل نبوت او نیز خدشه وارد است و بدین ترتیب اصل اعتقادی نبوت و امامت در او ویران شده است. در حالی که منکر نبوت تنها انکار پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) را می نماید! البته در هر حال چون اصول امامت و نبوت هر دو از اصول اعتقادی دین اسلامند، انکار آن ها به عمد و با وجود دلایل عقلی و نقلی، سبب خروج فرد از دایره ی اسلام و ایمان خواهد شد!

لطف خدا به مردم!

لطف دانستن امامت همچون نبوت بر مبنای استدلال عقلی است که با مقدمات دقیق و برهانی در اکثر کتب کلامی آورده شده است. چون خدای تبارک و تعالی این نظام هستی را آفریده است و مردمان را به سوی خیر و سعادت ابدی می خواند، خود نیز مقدمات ایصال به مطلوب را برای انسان ها از روی لطف و مهربانی فراهم می آورد. از جمله مقدمات رسیدن به سعادت وجود پیامبر و پس از او امامی است که انسان ها را به سوی سعادت ابدی و خیر دینوی و اخروی رهنمون سازند. بنابراین پیامبر و امام لطف های الهی به مردم هستند که راهنمای ایشان برای رسیدن به مطلوب و سعادت حقیقی باشند.

اعتقاد به لطف بودن امام!

بر این اساس در اصول اعتقادی دین اسلام اعتقاد به لطف بودن امام و قبول وی به عنوان هادی و رهنما مطرح می شود. امام انسانی است که ریاست عام در امور دینوی و اخروی همه ی مسلمانان را پس از پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) بر عهده دارد و از این رو لازم است برای رسیدن به سعادت در دنیا و آخرت ریاست عام امام را پذیرفت.

اصل امامت از جمله اصول اعتقادی دین اسلام است و بر شمردن امامت به عنوان اصل اعتقادی از جمله اصول مذهب، خطای بزرگی در تاریخ اسلام بوده است!

ریاست عام امام!

امام همچون پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) هدایت تکوینی و تشریعی مسلمانان را بر عهده دارد. هدایت تکوینی تسلط و آگاهی امام از باطن انسان ها و هدایت معنوی ایشان است و هدایت تشریعی امام قانون گذاری و اجرای حکومت و هدایت اجتماع و جامعه ی مسلمانان است که بر عهده ی امام می باشد. البته برای تحقق عینی حکومت امام لازم است مردم نیز همراهی و مساعدت نمایند و از این روی در شرایط و زمانی که مردم امام را همراهی ننمایند هدایت تشریعی ایشان انجام نخواهد شد و ایشان خود را از هدایت تشریعی امام محروم نموده اند!

نتیجه گیری

بر اساس آنچه در باره ی جایگاه اصل اعتقادی امامت در این نوشتار گذشت معلوم می شود که امامت هم سنگ نبوت و از اصول دین اسلام است که اعتقاد به جنبه های مختلف کارکردهای امام در اجتماع مسلمانان را شامل می شود. هدایت تکوینی و هدایت تشریعی امام دو جنبه ی اساسی از ریاست عام امام پس از پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) در اجتماع است که بایستی اولاً بدان اعتقاد داشت و ثانیاً در جهت محقق آن کوشید!

                                                                                                                                                         ن.رادفر

بخش اعتقادات شیعه تبیان


منابع و مآخذ:

1- کتاب الالفین- علامه ی حلّی (ره)

2- کشف المراد- شرح تجرید الکلام خواجه ی طوسی (ره)- علامه حلّی (ره)

3- شوارق الالهام- عبدالرزاق لاهیجی (ره)

4- محاضرات فی الالهیات- آیت الله سبحانی

مطالب مرتبط:

تحریف فلسفه سیاسى امامت و واقعه کربلا

دلایل عقلی اثبات امامت؛ قاعده لطف

منصب امامت موروثى یا گزینشی؟

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.