تنهایی یک زن
نگاهی به نمایش ”تنها در میان جمعیت” به کارگردانی ”آنا دورا دورنو” از ایتالیا
سفری از گذشته تا آینده که زن برای یافتن آینده ای مبهم در میان ازدحام و همهمه های پیرامون خود طی می کند، تا بدین ترتیب در جهانی که همه بدون جا گذاشتن زمانی برای خاطرات به سرعت از کنار هم عبور می کنند، اثری از خود و فردیت خود بر جای گذارد.
"تنها در میان جمعیت" پرفورمنسی است مدرن که با ترکیب برگه های سفید رنگ، نشانه های گرافیکی و نقاشی روی پرده پروجکشن بصورت زنده و همزمان با حرکات فیزیکی، صوتی و دیالوگ های بازیگر به نمایش در می آیند و از این منظر می توان عنوان پرفورمنس فیزیکال – وکال (بدنی – صدایی) را برآن گذاشت. اجرایی تک نفره که با اوج گرفتن صداها و اغراق آمیز شدن حرکات فیزیکی بازیگر سعی در القای احساسات ناشی از قرار گرفتن انسان در میان سر و صدا و همهمه جمعیتی را دارد که برای شنیده شدن صدایش چاره ای جز فریاد زدن نیست.
"تنها در میان جمعیت" نمایشی است که همچون دیگر آثار پرفورمنس با بهره گیری از امکانات بدن و صدای بازیگر و تلفیق آن با ویدئو، انیمیشن، نقاشی، طراحی، موسیقی و جلوه های صوتی مفهوم تنهایی و درماندگی انسان عصر مدرن علی رغم ازدحام و شلوغی که او را احاطه کرده است را به نمایش درمی آورد و برای خلق موقعیت ها، فضاها، ریتم و آهنگ برآمده از همین موقعیت تراژیک انسان معاصر با مدد گرفتن از حربه ای چون بالا گرفتن رفته رفته صدای بازیگر زن از آغاز نمایش تا پایان (به گونه ای که در اواخر نمایش زن نفس نفس زنان و مقطع جملات خود را می گوید) سعی دارد مفهوم مورد نظر خود را به تماشاگر منتقل کند. اما سوال اینجاست که نمایشی به زبان بیگانه که حتی زیرنویسی هم برای مونولوگ های پشت سر هم آن پیش بینی نشده، چقدر در رسیدن به هدف اصلی خود یعنی ارتباط با تماشاگر موفق بوده است؟ گرچه خلق لحظات تصویری جذاب در ترکیب بازیگر با پشت صحنه و استعاره هایی چون کاغذهای سفید و نقاشی های روی پروجکشن تا حدی به ایجاد فضا و حال و هوای نمایش کمک می کند، با این حال نباید نقش ارتباط کلامی را به ویژه در نمایش های با کلام نادیده گرفت. همان گونه که چهره های بهت زده تماشاگران در حین اجرا گواه این مدعاست.
تنها در میان جمعیت" نمایشی است که همچون دیگر آثار پرفورمنس با بهره گیری از امکانات بدن و صدای بازیگر و تلفیق آن با ویدئو، انیمیشن، نقاشی، طراحی، موسیقی و جلوه های صوتی مفهوم تنهایی و درماندگی انسان عصر مدرن علی رغم ازدحام و شلوغی که او را احاطه کرده است را به نمایش درمی آورد“
از طرفی بلند بودن شدن صدای بازیگر که از حرکات فیزیکی او ناشی می شود و در همراهی با ریتم تند و اصوات صحنه حالتی اغراق آمیز به خود می گیرد، در قطع ارتباط تماشاگر با اثر مزید بر علت می شود. اگرچه در بستری چون پرفورمنس تمام عوامل و عناصر در جهت القای یک مفهوم خاص جاگذاری می شوند و نمی توان از عنصری چشم پوشی کرد ولی بهتر می بود برای اجرای چنین نمایشی در ایران یا از سوی کارگردان تمهیدی برای حذف تک گویی ها و یا ترجمه آن ها اندیشیده می شد.
فارغ از این ها شاید بتوان بارزترین ویژگی مثبت این نمایش را طراحی صحنه مختصر، مفید و کم هزینه آن و به ویژه نورپردازی خلاقانه توسط نور ساطع شده از پروجکشن دانست. نوری که با تابش بر کاغذهای سفید کف صحنه بازتاب پیدا می کند و باقی صحنه سیاه و تاریک روشنایی خود را از بازتاب این نور و نور لیزر در دستان بازیگر به عاریه می گیرد.
در پایان باید گفت اگرچه در فهم هر اثر هنری کلیات بر جزئیات پیشی می گیرد، اما نباید فراموش کرد که بازیگر ایتالیایی پرفورمنس آنا دورا دورنو که کارگردانی اثر را نیز بر عهده دارد، بخش قابل توجهی از نمایش را به تک گویی های خود اختصاص می دهد و از این لحاظ حتی اگر بنا به عقیده برخی اثر هنری خود گویای خود باشد و نیازی به توضیح بیشتر برای درک آن نباشد، تماشاگر از درک نکردن متن چندان رضایت خاطر نخواهد داشت.
بخش سینما و تلویزیون تبیان
منبع : سایت ایران تئاتر / ساره سلطانیه
