با من قهر نکن
از بس منت خانمو کشیدم دیگه خسته شدم. فکر می کنم ادامه پیدا کردن این زندگی تا همین الان هم صرفا به خاطر تلاش و گذشت من بوده و الا خودش که جز خودخواهی کار دیگه ای بلد نیست. فقط کافیه یه حرف کوچک بزنم، یه بهانه پیدا می کنه و بعدم قهر و ..
حالا اگر سراغش نرم و به خاطر کار نکرده، معذرت خواهی نکنم مطمئنم این قهر چند ماه طول می کشه.
الان که جوانم و پرانرژی می توانم با این برخوردهای منفی کنار بیام، نگرانیم برای چند سال دیگه هست که مطمئنم دیگه حوصله الان رو ندارم.
ازش سرد شدم و گاهی اوقات خسته و بی میل. اگر به خاطر عشق روزهای اول ازدواجمون نبود که تا حالا همه چیزو تموم کرده بودم ولی با این اوضاع هم باز به تغییرات امیدوارم... .
حال نه به این شدت ولی تقریبا با همین شرایط، شاید خیلی از شما کاربران، دارای همسری باشید که با کوچکترین صحبتی قهر می کند و یا سکوت اختیار می کند و با شما سرسنگین می شود. برای کسی که تجربه زندگی مشترک را داشته باشد قطعا درک می کند که تنفس در چنین فضایی چقدر سخت و ثقیل است و چقدر اسیب روحی به هر یک از زوجین وارد می آورد.
اگر شما هم در چنین برزخی گیر افتاده اید و از سکوت دایمی همسرتان و منت کشی اجباری خودتان به ستوه آمده اید، مطالعه این چند توصیه، خالی از لطف نخواهد بود:
** به همسرتان زمان و فضا بدهید. اجازه ندهید سکوت و یا قهر وی مدت زیادی به طول بینجامد. برای برخی زوجین ممکن است این زمان یک ساعت باشد، دو ساعت و یا شاید هم چند روز.
** سعی کنید مسایل را از نقطه نظر همسرتان ببینید. این باعث می شود که وضعیت و موقعیت او را بیشتر درک کند و احساسات او بهتر فهمیده شود. همچنین این راهبرد به این معناست که به خودتان زمان بازتاب در موضوعات را بدهید. همچنین این روش به شما و همسرتان این فرصت را می دهد که آرام شوید و از نقطه نظر هم به موضوع نگاه کنید؛ به جای آنکه هر کسی تنها حرف خودش را بزند.
اجازه ندهید سکوت طولانی شود. لازم است همسرتان بفهمد که شما نادیده گرفته شدن را تحمل نخواهید کرد و تداوم سکوت به آسیب جدی رابطه عاطفی شما ختم خواهد شد
** برای همسرتان یک یادداشت بنویسید. نوشتن جملات می تواند بسیار قدرتمند باشد. اجازه دهید همسرتان متوجه شود که شما متوجه نگرانی او هستید و می خواهید کاری کنید تا مشکلاتتان حل شود. از او برای تعیین زمان و تاریخی که بتوانید دو نفره با هم صحبت کنید سوال کنید. بگویید می خواهید به پارک، رستوران و یا هر مکان خنثای دیگر بروید تا بتوانید تنهایی تان را با هم سهیم شوید ولی این فضا باید خارج از فضای خانه باشد.
** درباره موقعیت بحث کنید. بحث را تبدیل به دعوا و مشاجره نکنید. همسرتان را با اسم های ناشایست صدا نکنید و به احساسات او حمله نکنید. شما می خواهید مشکلی را حل کنید نه اینکه درگیر دور باطل گله کردن و سرزنش و شرمنده نمودن شوید. یادتان باشد که شما این قدرت را دارید تا بر سر مسایل و مشکلات توافق کنید و بتوانید بر روی هر موضوعی با هم گفتگو کنید. البته فراموش نکنید که احترام گذاشتن به هم شاه کلید این گفتگوهاست.
** با همسرتان تماس های فیزیکی مهرورزانه داشته باشید تا به او نشان دهید که حامیش هستید. اگر او آمادگی این سبک تعامل را ندارد، از یک کار معمولی مثل گرفتن دست و یا بازویش استفاده کنید.
ضمنا:
** هیچگاه سکوت و قهر را از همسرتان نپذیرید. سکوت هیچ چیز را حل نمی کند. در برخورد با هر نوع مشکلی ضرر سکوت کردن بیشتر از منفعتش است.
برای این منظور با نرمی و ملایمت به همسرتان گوشزد کنید که سکوت هیچ دردی را دوا نمی کند اگر او با شما حرف نمی زند برایش به طور واضح بیان کنید که این رفتار قابل قبول نیست. تاکید کنید که شما خواهان صحبت کردن درباره مشکل هستید و اگر همسرتان با شما حرف نزند شما فرض را بر این می گذارید که همه چیز مرتب است و همسر شما فقط کمی ناراحت است.
** اما برای خودتان احترام قایل شوید و هرگز با عجز و لابه و خواهش و تمنا تقاضای توقف سکوت و قهر را از طرف مقابل نکنید. ولی اگر بگذارید در اثر سکوت درمانی متاثر شوید در این صورت همسرتان خیال می کند که خونسردی و بی تفاوتی کارایی لازم را دارد و در آینده هم از آن استفاده می کند.
**اجازه ندهید سکوت طولانی شود. لازم است همسرتان بفهمد که شما نادیده گرفته شدن را تحمل نخواهید کرد و تداوم سکوت به آسیب جدی رابطه عاطفی شما ختم خواهد شد.
مشکلات با سکوت حل نمی شود. هرچند با حرف زدن نیز مشکلات فورا حل نخواهد شد اما لااقل در آینده نزدیک التیام دردها آغاز خواهد شد.
مریم عطاریان
بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
