ایران غنی سازی 60 درصد را عملیاتی می کند؟

اما آیا این یک تهدید از سوی پارلمان ایران برای مقابله با تندروی های صهیونیست ها و افراطیون در سنای امریکا است یا گامی عملی؟

سید مهدی موسوی نژاد، نماینده اصولگرای مجلس و عضو کمیسیون انرژی که طراح اصلی این طرح بوده در همین رابطه با بیان اینکه طیف های سیاسی مختلف در مجلس از امضاکنندگان این طرح بوده اند، به سایت تبیان می گوید که مجلس به نمایندگی از مردم نمی پذیرد که در صورت عدول غرب از تعهدات، ما همچنان به مفاد توافق پایبند باشیم.

او با اشاره به اینکه در تدوین این طرح مشورتی با دیپلمات ها و کارشناسان وزارت خارجه صورت نگرفته است، در عین حال می گوید که اقدام مجلس در این زمینه در مقابله با دولت نبوده بلکه در جهت هم افزایی است.

البته این طرح برای تبدیل به قانون باید در صحن علنی مجلس به رای گذاشته شود.

مشروح گفت و گوی سایت اطلاع رسانی تبیان با موسوی نژاد را در زیر می خوانید:

-طرح افزایش غنی سازی ایران تا 60 درصد با چه انگیزه ای تدوین شده است؟

ما در چند مورد شاهد این بودیم که کشورهای غربی به توافقنامه و مفاد آن متعهد نبودند و فریبکاری کردند. بر اساس مفاد موافقتنامه ژنو تحریم ها نباید تشدید می شد و تحریم جدیدی نباید وضع می شد ولی دیدیم که آنها به بهانه های مختلف مثل نقض حقوق بشر به ایران فشار آوردند و تحریم هایی اعمال کردند. وقتی قرار است آنها موانعی برای ایران ایجاد کنند ما هم دلیلی نمی بینیم که خود را محدود کنیم و مردم از حقوق حقه شان محروم شوند. ما می توانیم از این مواهب هسته ای در حوزه های متعدد، پزشکی، تحقیقاتی و صنعتی استفاده کنیم.

طبعا وقتی غربی ها با دروغ و کلک، نقشه های کینه توزانه شان را علیه نظام جمهوری اسلامی طراحی می کنند و می خواهند مشکلاتی برای کشورمان درست کنند ما باید محکم و مقاوم در جهت دستیابی به حقوقمان تلاش کنیم. ما این طرح را وابسته به توافقنامه ژنو نکرده ایم و در آن آورده ایم هر تشدید تحریمی اتفاق بیفتد یا تحریم جدیدی اعمال شود، ایران هم محدودیت ها را نمی پذیرد و به سمت دستیابی به تکنولوژی هسته ای حرکت می کند چرا که ما مساله هسته ای را زیر ساخت توسعه در رشته ها و حوزه های دیگر می دانیم.

-آیا این طرح، یک طرح عملیاتی است یا صرفا یک تهدید به شمار می رود؟

این تهدید نیست بلکه واقعیت است و اگر غربی ها دست از پا خطا کنند ما این طرح را عملیاتی می کنیم. ما این را نمی پذیریم که ایران مجددا تحریم شود و حقوق هسته ای آن نادیده گرفته شود و باز هم ما به محدودیت های قبلی قانع باشیم. نظر همه آحاد مردم هم همین است و مجلس به نمایندگی از مردم نمی پذیرد که در صورت عدول غرب از تعهدات، ما همچنان به مفاد توافق پایبند باشیم.

در مورد عملیاتی بودن طرح نیز ما از نظر فنی و زیرساختی امکان افزایش درصد غنی سازی به 60 درصد را داریم. همچنین با توجه به به اینکه کشتی ها و نفت کش های ما مشمول تحریم سوختی هستند و مجبورند در هر رفت و برگشت بخش زیادی از فضای نفت کش را به سوخت اختصاص بدهند، می توانیم به جای سوخت های فسیلی از راکتورهای هسته ای استفاده کنیم.

-نمایندگان در زمان تدوین این طرح چقدر وزارت خارجه را در این موضوع دخیل کردند؟

ما معتقدیم هر نهادی باید به وظایف خود عمل کند. مجلس وظیفه ریل گذاری را به عهده دارد و باید چارچوب ها را برای دولت مشخص کند. این چنین نیست که بگوییم حتما باید موافقت وزارت خارجه در مورد این طرح جلب شود. طرح های متعددی در مجلس هست که مجلس بر اساس مصلحت عموم مردم به آنها ورود می کند. در مورد مساله هسته ای کشور نیز تشخیص ما این بوده که بر اساس مصالح کشور و نظام باید برای حمایت از دستاوردهای هسته ای وارد عمل شویم.

-یعنی برای تدوین طرح با وزارت خارجه درباره مشورتی هم صورت نگرفته است؟

خیر مشورتی نشده است. اما ما مسیر و راههای طی شده توسط وزارت خارجه را رصد می کنیم، اطلاعات دقیقی از وضعیت مذاکرات، تصمیم کشورهای غربی و چگونگی رفتار سیاسی آنها داریم و مطمئنا هر اقدام مجلس و دولت در این زمینه در تضاد با یکدیگر نخواهد بود بلکه در جهت هم افزایی است.

خود دولت هم نمی پذیرد که در صورت بی توجهی غرب به مفاد موافقتنامه، همچنان به تعهدات ژنو پایبند باشد. بنابراین این یک تصمیم منطقی، عقلانی و منطبق بر عزت نظام است و مجلس و دولت خواهان رعایت اصول عزت، حکمت و مصلحت در سیاست خارجی کشور هستند. اقدام مجلس قطعا در جهت مقابله با دولت نیست و تصمیمی منطبق بر سیاست های کلی نظام و مطالبات مردم است. هیچ یک از آحاد مردم -که ذره ای دل در گرو نظام و انقلاب داشته باشد- نمی خواهد که دولت ایران در قبال شیطنت های غرب کوتاه بیاید و تسلیم شود. نمایندگان هم باید حرف مردم را بزنند و تصمیمی منطبق بر خواست ملت بگیرند؛ همچنانکه این طرح نیز تصمیمی منطقی، کارشناسی و منطبق با مصالح کشور است.

مطالب مرتبط:

شکاف هسته‌ای در وین، چرا؟