ارزش لحظهای دلتنگی برای امام زمان(عج)
ما از اهمیت صدقه دادن برای رفع بلا و اتفاقات بد برای خود و عزیزانمان بسیار شنیده ایم و چه بسیار عامل بوده ایم و آثار معجزه گونه اش را هم دیده ایم .
تا عزیزی قصد سفر دارد و چند صباحی از ما دور است از لحظه عزیمت تا هنگامی که دوباره او را ببینیم برای سلامتیش صدقه می دهیم و مرتب از درگاه خداوند متعال صحت و سلامت او را می طلبیم .
گاهی هم کسی را گمان می کنیم برای ما عزیز است اما محبت به او فقط لقلقه زبانمان است و بس ، اگر سال ها از ما دور باشد شاید لحظه ای هم دلتنگ او نشویم مگر زمانی که گره کارمان به دستش باز شود و یا مشکلی را برایمان حل کند.
اما گویی چندان عزیز نیست که بخواهیم هر صبح برایش صدقه ای کنار بگذاریم اگر سفارشی به ما کرده به سفارشش عمل کنیم و یا حتی لحظه ای کوتاه دلتنگش شویم.
اما خوب! ما که به صدقه اعتقاد داریم، به بلا گردانی خداوند متعال اعتقاد داریم به قدرت مطلق بودن خدای خوبمان اعتقاد داریم و عزیزانمان را به دستش می سپاریم، چرا عزیزترین خلق خدا برای ما عزیز نیست؟ چرا غربت و غیبت او لحظه ای وجدان درخواب رفته ما را به خود نمی آورد؟
غرض از این صحبت ها چیست ؟ امروز اتفاقی با نوشته ای رو به رو شدم که بسیار تأثر برانگیز بود و بنده حقیر را اندکی به خود مشغول داشت که چقدر قاصرم در حق ولی نعمتم ،در حق کسی که این نفس های دم به دم بی لحظه ای وجود نورانی او برای همیشه قطع خواهد شد.
با نوشته ای مواجه شدم بدین شرح: "مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیتاللّه سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیةاللّه که حقش بر گردن ما افزونتر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مىشود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مۆلف در مقدمه مىنویسد:
"چون ما نمىتوانیم حقوق آن حضرت را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، به جا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مىباشد."
صدقه دادن به قصد سلامتی آن حضرت(عج)
و در رجحان و استحباب آن تردیدی نیست نظر به اینکه این کار از گونه های مودت نسبت به قربی و بستگان پیامبر(صلی الله علیه و آله) است که خداوند بندگانش را در کتاب خود به آن امر فرموده است، نمی بینی که هرگاه فرزندت یا کسی از عزیزانت را دوست می داری و بر او بیمناک هستی به قصد سلامتی او صدقه می دهی؟ پس مولای تو از هر کسی به این امر سزاوارتر است .
اهتمام ورزیدن به صدقه به نیابت یا به قصد سلامت آن حضرت
روایتی است که شیخ صدوق در مجالس به سند خود از پیامبر اکرم آورده است که فرمود: هیچ بنده ای ایمان نیاورد تا اینکه من نزد او از خودش محبوبتر باشم و خاندانم از خاندان خودش نزد او محبوب تر باشند و عترت من نزد او از عترت خودش محبوب تر باشند و ذات من از ذات خودش نزد او محبوب تر باشد.( مکیال المکارم، ج2، ص309)
در برخورد با این روایت نورانی با خود اندیشیدم که آیا به راستی من ایمان آورده ام ؟ آیا من مسلمانم ؟ آیا من شیعه هستم ؟اگر هستم پس جایگاه پیامبر بزرگ خدا و خاندان پاک و مطهر او (که درود خدا بر آن ها باد) کجای زندگی من است ؟
چند بار برای امام زمانم صدقه داده ام ؟چند بار از دوری اش اشکی فشانده ام ؟ چندبار مشتاقانه و با التماس از خدا خواسته ام که برگردد ؟ چرا دروغ بارها و بارها دعای فرج را خوانده ام اما نمی دانم کجای آن یادم رفته چه می خوانم و زبانم در گردش و دلم در خیالات خود غرق بوده است.
روایت نورانی را دوباره بخوانیم و یادمان باشد که امام عزیز و در غیبت ما حواسش به ما و اعمال ما هست ،یادمان باشد که اعمال ما خدمت ایشان عرضه می شود و چقدر نازیبا است که در این اعمال همه چیز باشد الّا یک لحظه دلتنگی برای او الّا یک پیشکش کوچک در حد چند تومانی صدقه به جای ایشان یا برای ایشان فقط محض ابراز ارادت خدمت حضرتش .
امام زمان (ارواحنا فداه) مهربانترین خلق خداست ، اعمال و تلاش کوچک ما برای ایشان ارزشمند است، بیاییم و از سر جان قدمی برداریم در جلب رضایت ایشان ، بیاییم ایمان بیاوریم و مسلمان شویم . إن شاء الله تعالی
فرآوری: محمدی
بخش مهدویت تبیان
منابع:
کتاب مکیال المکارم
وبلاگ میثاق با آخرین منجی
وبلاگ تا جمعه ظهور
مطالب مرتبط:
توسل به امام زمان (علیه السلام)
