مـــــردی به بســـترست فتاده در احتضار

مردی که کـــــرد مذهـــب اسلام بر قرار

مـــــردی که صرف کرد همه روزهای عمر

در جنــــــگ با تجاهـــــل و کفــــار روزگار

با اینکه در غدیـــــــر مشخص نمـــود راه

دل ناگـــران بــــــــود ز انجام نیـــــک کار

ساعات آخــــــــر و ســــــر او روی زانوی

داماد او علیست به چشــــــمان اشک‌بار

بر روی سینه‌اش سر زینب،حسن،حسین

طفلان فاطمه همه نالان و بی‌قـــــــــــرار

نالان‌تر از همه به برش دخـــــــت اطهـرش

امن یجیب خوان شــــــــده با حال اضطرار

زهرای خویش خواند و بگوشش بگفت راز

بر صــــــــورتش نمود گل لبخند آشـــــکار

چون پـــــــر کشید روح پیمبر بسوی حق

چندی گذشت راز مگــــــــو گشت آشکار

آتش زدند خانه زهــــــــــرا (س) حرامیان

ضــــربت بخورد از ســــــوی آن فرد نابکار

هفتاد روز گذشـــــت ز هجـــــــران آن پدر

دختــــــر برفت ســـــوی پــدر با تنی نزار

انتــــــظار مــــــــرد باشـــــد تا درون خانه‌اش

گیـــــــرد آرامــــش کنار همســــر جانانه‌اش

جان بســوزد از برای شاه مظلومان حسن(ع)

دشمنی همســـر نما می‌بود در کاشانه‌اش

عاقبت زهــــــــــر هلاهل داد او بر شوهرش

دوزخی گـــــــــردید با کاری چنین پستانه‌اش

شـــــد حسن(ع) پاره جگـر از کینه سفیانیان

خون جگــــر از بهر او شـــد خواهر دردانه‌اش

وقت تشییع جنازه از ســــوی خصم علی(ع)

گشت تابوتش چـــــو شمع و تیرها پروانه‌اش

مانع از دفنش کنار قبــــــر پیغمبر (ص) شدند

رفت از یاد همه بـــــوده حسن (ع) دردانه‌اش

یوسف زهـــــرا بشــــــد مدفون در خاک بقیع

باقــر و ســجاد و صادق جملگی همخانه‌اش

بی‌حرم باشد مزارش، بی چراغ و بس غریب

اشــــک ریزان از برایش آشــــــنا، بیگانه‌اش

گـــــر شـــــود توفیق دیدار مــــــزار او نصیب

در عـــوض باشد روا جان را دهم شکرانه‌اش

مــــردی غریب، یکه و تنها به شــــهر مرو

در حجــره‌ای می‌خورد از درد پبچ و تاب

هشتم امام شیعه بــــود این یگانه مــــرد

مســـموم زهر گشته و افتاده بر تراب

ســــــوزد ز زهــر کینه‌ مأمون وجــــــود او

هـــــر دم بیاورد به لبش ذکــــر آب آب

دور از مدینه باشـــــد و دور از عیال خویش

دیدار با جـــواد (ع) برایش چنان سراب

بر خاک حجره غلت می‌زند و درد می‌کشد

حالش به یاد مادر خـــــود فاطمه خراب

لطف خــــــدا ببین که جواد (ع) آمده برش

بر روی زانویش بگــرفته‌ست رأس باب

مـولا رضــــا (ع) نمود وصیت به پور خویش

آن گه بداد جان و پســر دیده‌اش پر آب

یا رب نصیب کـــــن که به روز شــــهادتش

باشـــــم کنار تربــــت آن پــــور بوتراب