مهربانی و مهرورزی در کلام امام حسن (ع)
* مهربانی با بندگان خدا از ویژگی های بارز امام حسن مجتبی(علیه السلام) بود. اَنس می گوید: روزی در محضر امام بودم که یکی از کنیزان ایشان با شاخه گلی در دست وارد شد و آن گل را به امام تقدیم کرد. حضرت گل را از او گرفت و با مهربانی به او فرمود: «برو، تو آزادی!»
من که از این رفتار حضرت شگفت زده بودم، گفتم: «ای فرزند رسول خدا! این کنیز تنها یک شاخه گل به شما هدیه کرد. آن گاه شما او را آزاد می کنید؟!»
امام در پاسخم فرمودند: «خداوند بزرگ و مهربان به ما فرموده است هرکس به شما مهربانی کرد، دو برابر او را پاسخ گویید». سپس فرمود: « پاداش در برابر مهربانی او نیز آزادی اش بود».
المناقب، ج 4، ص 18.
* امام حسن مجتبی (علیه السلام) همواره، مهربانی را با مهربانی پاسخ می گفتند. حتی پاسخ ایشان در برابر نامهربانی نیز مهربانی بود. هم چنان که نوشته اند، امام گوسفند زیبایی داشت که به او علاقه نشان می داد. روزی دید گوسفند در گوشه ای افتاده و ناله می کند. جلوتر رفت و دید که پای آن را شکسته اند. امام از غلامش پرسید: «چه کسی پای این حیوان را شکسته است؟». غلام گفت: «من شکسته ام». حضرت فرمود: «چرا چنین کردی؟» گفت: «برای این که تو را ناراحت کنم». امام با تبسّمی دلنشین فرمود: «ولی من در عوض، تو را خشنود می کنم و غلام را آزاد کرد».
حیاة امام الحسن بن علی، ج1، ص 314.
* روزی امام حسن مجتبی (علیه السلام) مشغول غذا خوردن بودند که سگی آمد و برابر حضرت ایستاد. حضرت هر لقمه ای که می خوردند، یک لقمه نیز جلوی آن می انداختند. مردی گفت: «یا بن رسول الله! اجازه دهید این حیوان را دور کنم». امام فرمودند: " نه، رهایش کنید! من از خدا شرم می کنم که جانداری به غذا خوردن من نگاه کند و من به او غذا ندهم."
امام حسن (ع) در رابطه با همراهی کردن با مردم می فرمایند:
" صاحِبِ النّاسَ بِمِثْلِ ما تُحِبُّ أَنْ یصاحِبُوكَ "
چنان با مردم مصاحبت داشته باش كه خود دوست دارى به همان گونه با تو مصاحبت كنند.
بحارالأنوار: ج 78، ص 112.
فرآوری: زهرا فرآورده
بخش کودک و نوجوان تبیان
منابع: آوینی- سایت حق الیقین
مطالب مرتبط:
