سرزمین پرنده و شوری

اینجا که در گذشته به نمکزار فراهان مشهور بوده حالا منطقه شکارممنوع است و دیگر از شکارچی و صدای تفنگش خبری نیست. گهگاه آوای فوجی از مرغابی‌ها و فلامینگو‌ها به گوش می‌رسد که به پرواز درآمده و گاهی با درنا‌ها روی زمین فرود می‌آیند.

همینجا بود که آمد و رفت حدود 10هزار قطعه درنا‌ی خاکستری 15آبان را برای پرنده‌‌نگر‌ها به روز درنا بدل کرد. هرچند فقط درنا‌ها نیستند، در مجموع 30هزار قطعه پرنده در تالابی که گاهی گستره‌اش به 30هزار متر می‌رسد دور هم می‌آیند تا فراهان سفلی را به‌عنوان مقصد گردشگر‌ها همچنان حفظ کنند.

مساحت دریاچه میقان با توجه به آب‌هاى ورودى آن از حدود 100 تا 110 کیلومترمربع متغیر است. این محدوده از نظر اقلیمى زمستان‌هاى معتدل دارد و به جهت همین ویژگى، توقفگاه گروه‌هاى بزرگى از پرندگان مهاجر است که از نواحى سردسیر شمال به سرزمین‌هاى گرمسیر جنوب کوچ مى‌کنند.

بد نیست بدانیم براساس استانداردهای جهانی تالاب‌ها، هر تالاب که یک درصد از یک گونه پرنده را در خود پذیرا باشد در مختصات جهانی و بین‌المللی قرار می‌گیرد و تالاب میقان اراک در کنار تالاب گاوخونی اصفهان تنها پذیرای پرندگان مهاجر در مرکز کشور به‌منظور زمستان‌گذرانی به شمار می‌آید.

خاک این منطقه نیز از مارن و رس بوده و در هوای مرطوب و بارانی نرم می‌شود. هنگامی که رطوبت هوا کم می‌شود قدرت تبخیر آب افزایش می‌یابد و پس از آن طبقات و لایه‌های نمکی تمامی سطح دریاچه را می‌پوشاند.

گیاهان دشتى اطراف تالاب از گونه خشکى پسند و شورپسند هستند. این دریاچه در روزگاران گذشته به نام نمکزار فراهان مشهور بوده است. محیط دریاچه میقان از 16 تا 24 کیلومتر متغیر است و جزیره کوچکى در وسط آن قرار گرفته است که آثار و خرابه‌هاى ساختمانى در آن وجود دارد. آب دریاچه به قدرى شور است که در هر لیتر آن در تابستان 50 گرم، ‌ در بهار 38 گرم و در زمستان 28 گرم نمک وجود دارد. این دریاچه زیستگاه گروه‌هاى بزرگ پرندگان است و آب و هواى آن در فصل پاییز بسیار مناسب است.

این تالاب به وسعت 25‌هزار هکتار در 15‌کیلومتری شمال‌شرقی شهر اراک و در مجاورت روستاهای میقان، داوودآباد، ده‌نمک و طرمز قرار دارد.

فراوری: الهام مرادی

بخش گردشگری تبیان

برگرفته از همشهری، بیابان های ایران

مطالب مرتبط:

بزرگترین تالاب کشور به روایت تصویر