سنگ صبور

شهر مدینه، شهر رسول مکرم است                        آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است

شهر مدینه، آینه دار پیمبری است                           کز خیل انبیا به فضیلت مقدم است

شهر مدینه، مهبط  وحی و نبوت است                     چشم و چراغ عالم و مسجود آدم است

شهر مدینه، منظره هایی که دیده است                   بعد از هزار سال حدیث مجسم است

شهر مدینه، سنگ صبور است در حجاز                    هم ترجمان زمرمه، هم روح زمزم است

شهر مدینه، شاهد راز شب علی است                    با چاه های کوفه،هم آواز و همدم است

شهر مدینه سوخنه از داغ مجتبی                           برگ و برش ملال و گلش حسرت و غم است

شهر مدینه، انس گرفته است با حسین                   بعد از حسین آینه گردان ماتم است

شهر مدینه،گریه سجاد را که دید                            چشم انتظار ریزش باران نم نم است

شهر مدینه، شاهد برگشت زینب است                    گویا هنوز برلب او، خیر مقدم است

شهر مدینه،هدیه فرستد به قدسیان                       از تربت بقیع، که اکسیر اعظم است

شهر مدینه، رنگ شفق یافت از ملال                       گیسوی نخل هاش پریشان و در هم است

شهر مدینه، شاهد غم های فاطمه است

این خاک پاک جای قدم های فاطمه است

محمدجوادغفورزاده(شفق)

مطالب مرتبط:

تکیه بر دست علی زد

دریای اشک

با تن خسته