من زشت هستم!

دوم: هر زمان مقابل آینه می‌ایستم یا یکی از عکس‌های خود را نگاه می‌کنم، نفسم بند می‌آید و از دیدن خودم متنفر می‌شوم. من شخصی را می‌بینم که با تصوراتم فرق دارد و کاملاً برایم بیگانه است. بیشتر اوقات فکر می‌کنم زیر چشمانم گود افتاده یا برعکس دو کیسه سیاه و کبود در زیر آن قرار گرفته‌ است. من از شکل بینی خودم هم متنفرم، زیرا بسیار بزرگ و گوشتی است و بخش زیادی از صورتم را گرفته. متاسفانه نیمه راست صورت من هم تفاوت زیادی با نیمه سمت چپ دارد؛ به همین دلیل هنگامی که در کنار دوستانم راه می‌روم، مدام در طرفی قرار می‌گیرم که آنها قسمت راست صورتم را ببینند.

سوم: لب‌های من بسیار باریکند و نیمه بالایی آن تفاوت زیادی با نیمه پایینی دارد. از همه بدتر تمام صورت من را جوش پوشانده و لکه‌های زشت اطراف آن را فرا گرفته‌ است. با وجود آنکه چند کیلو کمبود وزن دارم اما شروع به رژیم گرفتن کردم، زیرا تصور می کنم پاهایم بسیار چاقند و شکم بزرگی دارم. برای چند سال سعی کردم تا حد ممکن در خانه بمانم و در مقابل چشم مردم قرار نگیرم!

چهارم: در خبرها خواندم که 90 درصد جراحی‌های زیبابی که در کشور انجام می‌شود منهای جراحی پلک و جوان سازی صورت مربوط به زیبایی بینی است. اما موضوع مهم ورود غیرمتخصصان به جراحی زیبایی است. متخصصانی که به جراحی زیبایی اقدام می‌کنند اگر آناتومی آن ناحیه را نشناسند ممکن است عوارض جبران‌ناپذیری را برای بیمار به جا بگذارند. همچنین تزریق بیش از حد مواد فلج کننده در صورت یا استفاده از جای ناصحیح سبب افتادگی پلک‌ها و یا مشکلاتی می‌شود که نه تنها فرد را زیبا نمی‌کند بلکه مشکلی هم به مشکلاتش اضافه می‌کند.حتی جراحی‌ها برای رفع چین و چروک برای جوان‌سازی پوست دائمی نیستند و وقتی پوست کشیده می‌شود تا چند سال بیشتر دوام ندارد از طرفی تعداد دفعات جراحی‌های صورت محدودیت دارد چرا که پوست به بافت چسبندگی دارد و در هر بار جراحی باید این دو را از هم جدا کرده و دوباره به هم پیوند بزنیم.

این چند مثال و صدها نمونه ی دیگر گواهی برای یکی از مسائلی است که این روزها به عنوان آسیب اجتماعی در بسیاری از شهرهای کشور مشاهده می کنیم و آن روند رو به رشد جراحی های زیبایی است. این مساله که پیشتر در میان دختران و زنان جوان رواج داشت، رفته رفته در بین پسرهای جوان و نوجوان نیز شیوع یافته تا حدی که کشور ما را به یکی از رکوردداران جراحی زیبایی در جهان تبدیل نموده است.

این در حالیست که در سایر کشورها اغلب این گونه جراحی ها به درمان مربوط می شود. ولی در جامعه ما حتی افرادی که نیاز به جراحی پلاستیک ندارند، با هدف زیباتر شدن زیر تیغ جراحی می روند. به بیان ساده تر افراد زیادی در جامعه به دلیل چشم و هم چشمی و یا تحت تأثیر تبلیغات برخی رسانه ها و شبکه های ماهواره ای از خود تصور نامطلوبی دارند و احساس می کنند از شکل ظاهری مناسبی برخوردار نیستند. لذا در این شرایط زیبایی ظاهری بر همه چیز اولویت پیدا می‌كند و ایمان، تقوا، پاكدامنی، صداقت و صمیمیت و هرآنچه كه به عنوان فضایل اخلاقی شناخته می‌شود، به دلیل رواج رفتارهای ناپسند در جامعه، كمرنگ شده و پدیده دیگری جایگزین این فضایل می‌شود و یك جوان برای جلب توجه دیگران و زیبایی بیشتر به عمل جراحی اقدام می کند. حتی در مواردی دیده شده افراد برای تامین هزینه های چنین عملی مجبورند زیر بار قرض رفته یا با اعضای خانواده درگیری پیدا کنند، ولی باز هم حاضر نیستند از انجام عمل انصراف دهند.

توهم خودزشت پنداری، اصلی ترین دلیل گرایش افراد به جراحی های زیبایی است و این توهم باعث می شود بسیاری از زنان و درصد کمتری از مردان به غلط تصور کنند با جراحی پلاستیک زیباتر خواهند شد. بیشتر کسانی که دربه‌در به دنبال یک جراح ماهر می‌گردند تا شکل بینی‌شان را زیباتر و امروزی‌تر کنند و همچنین بیشتر کسانی که به کمک سایر شیوه‌های مدرن جراحی، دستی به صورت و هیکل‌شان می‌برند تا ظاهرشان را شیک‌تر و به‌روزتر کنند، فقط از کمبود زیبایی در رنج نیستند، بلکه به اعتقاد روانشناسان بیشتر این افراد کسانی هستند که عزت نفس و اعتماد به نفس پایینی دارند و در پی دستیابی به تایید نظر سایر افراد جامعه و جایگاه اجتماعی هستند؛ در حالی که این جایگاه حاصل توهم ذهنی آنان است و نتیجه عملی و کاربردی برای آنها در جامعه ندارد. "توهم خود زشت پنداری" در کنار ناهنجاری "خود نمایشی" باعث می شود که این افراد از نگاه دیگران به خود لذت ببرند، اکثر آن ها از نظر روانی و رفتاری دچار کمبودهای عاطفی و تربیتی می باشند و برای پرکردن خلاءها و کمبودهای خود، دست به این گونه حرکات می زنند و نشان دادن زیبایی ظاهری راهی برای جبران کمبود عاطفی آنان است.

جراحی های زیبایی به یك مد اجتماعی تبدیل شده که مواردی همچون گرایش اغلب جوانان و نوجوانان به آن و پایین آمدن سن این نوع جراحی ها نیازمند آسیب شناسی است. در این میان، نقش خانواده ها، نهادهای مسئول و رسانه های جمعی افزایش پیدا می کند تا با فرهنگ سازی جلوی افزایش آن را گرفته و تا از این دیرتر نشده، ارزش های شخصیتی افراد را جایگزین ارزش های ظاهری نمایند. رسانه‌ها با تبلیغات گسترده پیرامون جذابیت‌های ظاهری زنان و مردان، روزبه‌روز افراد بیشتری را به این احساس دچار می‌کنند که غیرجذاب و بدقیافه هستند، در حالی که واقعیت این‌طور نیست و این تنها توهم خودزشت پنداری است.

منابع : الف و فارس