منتقدان مذاکرات هسته ای بخوانند!

1.بعد از اعمال تحریم پتروشیمی، ما آن خریداران اصلی محصولاتمان را از دست دادیم. تحریم‌ها موجب شده بود خریداران ژاپنی را از دست بدهیم و مجبور بودیم با قیمت کمتر محصولاتمان را به ترکیه بفروشیم و ترکیه هم آن را به ژاپن بفروشد. به خاطر تحریم‌ها خریداران جرات نمی‌کردند محصولاتمان را بخرند. به خاطر این تحریم‌ها مجبور بودیم اولا خریداران را راضی کنیم با با سود پایین تر و با کشتی‌هایی با پرچم کشور ثالث از ما خرید کنند تا از چرخه و دور خارج نشویم. ما 99 درصد مشتری هایمان ر ا به خاطر همین تحریم‌ها از دست داده بودیم. این تحریم‌ها برای صادرات مشکل عدیده‌ای به وجود آورده بود. البته تحریم پتروشیمی برای خود واحدهای تولید پتروشیمی مان مشکل چندانی به وجود نیاورد چون تولید محصولات پتروشیمی در کشور با حاشیه سود امن انجام می‌شود و در بازار داخلی هم مشتری خوبی برای این محصولات است اما ما فرصت ارزآوری را به علت صادر نکردن از دست می دهیم.

2.مذاکرات هسته ای در ژنو فقط برای صادرکنندگان مفید نبود بلکه به طور کلی اقتصاد را تحت تاثیر قرار داد. به نتیجه رسیدن مذاکرات هر ایرانی را به آینده امیدوار کرد. همه صنوف امیدوار شدند و قطعا همه موافق هستند که بازار داخلی و خارجی به آرامش برسد. برای شخص من باعث افتخار بود که وزیر خارجه کشورم در یک طرف و 6 وزیر کشور قدرتمند در طرف دیگر مذاکرات قرار داشتند و به خاطر ایران مجبور می‌شوند در مدت کوتاهی در یک جا جمع شوند. البته می‌دانیم کشورهایی که با آنها مذاکره کردیم خواهان سعادت ما و رشد اقتصادی ما نیستند و حتی سر خودشان را هم کلاه می‌گذارند. حتما در این مذاکرات دنبال منافع خود بودند نه منافع ایران اما همین موضوع مذاکره و توافق هسته‌ای توانست آرامشی در بازار و کلا اقتصاد ایجاد کرد. همین توقف تحریم جدید اتفاق بزرگی است که می‌تواند خاک کارخانه‌ها و دفاتر صادراتی را بتکانند و کسانی که کار را تعطیل کرده‌اند را به دفاتر کار برگرداند. بخش خصوصی امیدوار شده است تا با کمک دولت اقتصاد ایران به رشد برسد اما این مهم بدون کمک دولتمردان محقق نمی‌شود.

3.به گفته مسوولان رشد منفی اقتصاد متوقف شده اما هنوز زود است که پیش بینی کنیم در آینده اقتصاد ما بهبود پیدا می کند یا نه؟ انتظار بیجا از آینده موجب می شود برنامه ریزی ها و محاسباتمان اشتباه شود. از مسوولان دولتی هم نباید انتظار معجزه داشته باشیم. اگر بتوانیم از شرایط فعلی نهایت استفاده را کنیم می توانیم به آینده امیدوار باشیم.

4.صادرکنندگان به غیر از تحریم خارجی با تحریم و محدودیت ها داخلی نیز مواجه بوده اند. مثلا بخشنامه می آمد که حق ندارید فلان محصول را صادر کنید. یا بخشنامه هایی برای مالیات گرفتن بی مورد از صادرکنندگان صادر شده است. هنوز نمی دانیم صادرکننده چرا باید 6 درصد مالیات ارزش افزوده را بدون دلیل پرداخت کند. مسوولان سابق عنوان می کردند که برخی از مدعیان صادرات کالای بورس را می خریدند اما در بازار آزاد می فروختند به همین علت برای ضمانت این موضوع فعالان این بخش را مجبور کردند که تا زمان صادرات پول نقد در اختیار مسوولان قرار دهد ما انتظار داریم مسوولان به جای آن سپرده و چک بگیرند. ما سر این موضوع هر دفعه به مشکل بر می‌خوریم. دست ما در سالهای گذشته بسته بود، نه اینکه دولت دست ما را بسته باشد بلکه تحریم‌های خارجی، واردات غیر منطقی، مشکلات داخلی، کمبود مواد اولیه و... موجب شد بخش خصوصی در تنگنا قرار گیرد.

5.یکی از اساسی ترین مشکلات این بود که سرمایه در گردش مان صفر شده است. یک روزی فلان مواد اولیه را می خریدیم 400 تومان،  قیر را می خریدیم تنی 90 هزار تومان. اخیرا آن ماده اولیه 2 هزار و 200 تومان افزایش پیدا کرده است. خیلی‌ها می‌گفتند شما که 10 درصد از محصول 400 تومانی سود می‌کردید، پس بهتر است که نرخ آن افزایش پیدا کند چون سود بیشتری نصیبتان شده است. چنین افرادی نمی‌دانند با پول فعلی،  چند سال پیش می‌توانستیم 6 تن خرید کنیم اما الان باید یک تن خرید کنیم. ببینید ما دنبال مقصر نمی گردیم اما همین مساله پیمان‌سپاری برای ما مشکلات فراوانی ایجاد کرده است و هنوز این مساله حل نشده است. البته معاون اول رئیس‌جمهور و وزیر صنعت قول‌هایی داده‌اند که امیدواریم اجرایی شود.

6.دولت جدید در همین چند ماهی که روی کار آمده نشان داده که توانایی بزرگی در رفع مشکلات بزرگ دارد. از طرفی بخش خصوصی امیدوار است با دولت جدید بتواند کارهای بزرگی انجام دهد. امیدواریم دولت و مسوولان دولتی توانایی بخش خصوصی را درک کنند و برای رفع مشکلات عدیده آن همکاری های لازم را انجام دهد.