یاری امام عصر(علیه السلام)، چرا و چگونه؟
خداوند متعال روزی بخش همه‌ی مخلوقات و غنی و بی‌نیاز است و به هیچ همراهی و كمكی محتاج نیست. هدفی كه خداوند از خلقت جن و انس بیان داشته و آن را «بندگی» خود معین فرموده در حقیقت هدف او نیست؛ بلكه نتیجه‌ی مطلوبی است كه باید مخلوقات مختار به آن برسند. هدف خلقت، بندگی و سرافكندگی انسان‌ها بوده است و در حقیقت برنامه و دستورالعملی كه با پیگیری آن میتوانند به سعادت برسند. با این اوصاف، اگر خداوند از كسی یاری خواست در حقیقت برای امتحان خود اوست. به فرموده‌ی امیرالمومنین علیه السلام:
«[خدا] از روی خواری و ضعف از شما یاری نخواسته... او در حالی از شما یاری طلبیده كه لشكریان آسمان‌ها و زمین از آن اوست و او عزیز و حكیم می‌باشد ... خواسته است شما را آزمایش كند كه كدام یك عمل نیكوتر دارید.»(1)
یاری ولیِّ خدا، همان یاری خداوند است
خداوند متعال یاری ولی خود را یاری خود قرار داده است: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا كُونُوا أَنْصارَ اللَّهِ كَما قالَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوارِیِّینَ مَنْ أَنْصاری إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّه ... (2): ای ایمان آورندگان یاران خدا باشید؛ همان گونه كه عیسای مریم به حواریون گفت یاران من به سوی خدا كیانند ؟ حواریون گفتند: ما یاران خداییم.»
وقتی حواریون حضرت عیسی (علیه السلام) از سوی او به یاری طلب شدند، در واقع پای در راه یاوری خداوند نهادند. به این ترتیب است كه حواریون ائمه (علیهم السلام) كه شیعیان ایشان باشند؛ با یاری رساندن به اولیاء و موالی خویش، در واقع انصار خداوند شده‌اند؛ چنان كه یاران اباعبدالله (علیه السلام) را در زیارت شهدای كربلا «انصار الله» می‌خوانیم.
پس اصل نخست این است كه بدانیم یاری امام عصر (علیه السلام) یاری خداست.
یاری حضرت مهدی (عج) به نفع خود ما است
امام، دست نیازش، جز به سوی خداوند دراز نیست و تمامی خلایق، آنچه دارند به بركت او و از دست اوست. اما یاری او در واقع لطفی است كه او در حق ما می‌كند همین كه اجازه بدهد ما بلایی را از وجودش دفع كنیم یا باری از دوشش برداریم یا دردش را تخفیف دهیم، در حقیقت سود و نفعی را نصیب خود ما كرده است.
امام (علیه السلام) اگر بخواهد كسی را به درجه‌ی والای بندگی برساند و بنده‌ای را به سوی هدفی كه برای آن به دنیا آمده رهنمون شود، به او اذن یاوری خود را می دهد؛ چرا كه مطیع امام شدن، در حقیقت پیگیری فرامین الهی است، و فرامین الهی همگی یك سمت و سو دارند و آن هم بندگی است. پس هر چه انسان‌ها سعی كنند امامشان را بهتر بشناسند و هر قدر در مسیر طاعت و معرفت ایشان تلاش بیشتری كنند،به هدف خلقتشان نزدیك‌تر شده‌اند كه البته به هر چیزی نیز برسند جز فضل و محبت امام در حق آنها نبوده است.
رفع غربت با معرفت
سه معنای اولیه‌ی غربت «ناشناختگی»، «یاد مرگی» و «فرو نهادگی» به عدم معرفت انسان‌ها به امامشان باز می گردد. اگر افراد امامشان را نشناسند به یاد كرد او اهمیت لازم را نمی‌دهند و قهراً شكر عملی اوصاف امامشان نیز تحقق پیدا نمی‌كند. لذا نخستین وظیفه‌ای كه بر گردن انصار آن حضرت قرار می گیرد، این است كه:
اولاً با عمل خود نشان دهند كه در حد توان، به شكر مولایشان و اشاعه‌ی یاد او اقدام می‌كنند.
ثانیاً به دنبال تقویت معرفت در وجود خود، دیگران را نیز به این راه بكشانند و مزه‌ی شناخت صحیح امام را در كام آنها بگذارند و در واقع به معرفی امامشان بپردازند.
شیعیان باید خود را نسبت به دیگران مسۆول بدانند.هر یك از ما در شناخت اماممان دارای رتبه‌ای هستیم. امام شناسی امری گسترده و نسبی است و افراد در معرفت نسبت به امام، در مراتب مختلفی قراردارند. لذا هر كس در هر پله‌‌ای هست باید برای ارتقای معرفتی دیگران تلاش نماید و آنان را از معرفتی كه دارد بهره ور كند. اگر این معرفت برای افراد حاصل شود، طبعاً نتیجه ی آن که شكر قلبی و محبت وشوق نسبت به آن وجود مبارك است، به دنبال می آید و شكر قلبی و محبت، بانفوذ به زبان و دیگر اعضاء و جوارح از كفران این نعمت بزرگ بازمان خواهد داشت.
فضیلت محبّ امام ساختن اطرافیان
شناساندن امان زمان (علیه السلام) از جانب خداوند بر عهده‌ی انبیاء و در رتبه‌ی نازل‌تر بر گردن ما نهاده شده است و به فضل الهی ثواب فراوانی برای آن قرار داده‌اند.
امام حسن عسكری (علیه السلام) از قول امام سجاد علیه السلام چنین نقل می‌كنند:
«خدای متعال به حضرت موسی (علیه السلام) وحی كرد كه: ای موسی ! مرا نزد آفریدگانم محبوب ساز و آنها را هم محبوب من كن! حضرت موسی (علیه السلام) پرسید: ای پروردگار من چگونه عمل كنم؟! فرمود: نعمت‌های مرا به یاد آنها بیاور تا مرا دوست بدارند. این كه تو یك بنده‌ی فراری از درگاه من،یا كسی را كه درگاه مرا گم كرده به من بازگردانی، برای تو بهتر است از این كه صد سال عبادت كنی به طوری كه روزها روزه بگیری و شبها به عبادت بایستی... .
(حضرت موسی علیه السلام) پرسید: كسی كه درگاه تو را گم كرده كیست؟ خدای متعال فرمود: الجاهل بإمام زمانه و الغائب عنه بعد ما عرفه، الجاهل بشریعه دینه وتعرفه شریعته و ما یعبد به ربه و یتوصل به إلی مرضاته.(3): كسی كه امام زمانش را نمی شناسد و بعد از این كه او را شناخت از او غایب است. كسی كه به آیین دین خود آگاه نیست. شریعتش را و راه بندگی پروردگارش را به او یاد بدهی و از طریق جلب رضایت خدا را به او بشناسانی.»
امام عصر (علیه السلام) باب خداست كه اگر كسی جز راه او، راهی برای درك معرفت خداوند برگزیند، به هلاكت افتاده است. در واقع «ضالّ» یا گمراه كسی است كه نسبت به امام عصر (علیه السلام) خویش جاهل است و وظیفه‌ی دیگران این است كه راه و رسم دین و شریعت را به او بیاموزند و از سرگردانی و بلاتكلیفی نجاتش دهند.
ندای یاری طلبی فرزند حسین (علیه السلام) در دهلیزهای عصر پیچیده است و اگر من و تو هم شمشیر بر زین بگذاریم و راه پس را پیش گیریم، دیگر چه كسی برای او باقی می‌ماند. بیا تا لااقل غصه‌اش را بخوریم و در آسیای این غصه برای او خرد شویم! بیا نگذاریم بیش از این عزیز فاطمه، سر بر دیوارهای بی‌كسی بگذارد و غربت زده اشك بریزد، بیا ... . اللّهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فی فرج مولانا صاحب الزّمان.
پی نوشت‌ها:
(1) نهج البلاغه – ترجمه فقیهی، خطبه 181.
(2) سوره صف، آیه 14.
(3) بحارالانوار، ج2، ص4.
فرآوری: فاطمه سرافرازی
بخش مهدویت تبیان
منبع: سایت عاشورا با کمی دخل و تصرّف
مطالب مرتبط:
شناخت امام زمان علیه‌السلام واجب است
