اهدای چند قطره خون و رسیدن به بهشت خدا
امام صادق علیه السلام فرمود: هر مسلمانى كه نیاز و حاجت مسلمانى را برطرف نماید خداى متعال به او مىفرماید: اجر و ثواب تو بعهده منست و به كمتر از بهشت براى تو راضى نخواهم شد.
ما انسان ها را خداوند متعال به گونه ای آفریده است که خواه ناخواه به هم محتاجیم تا اموراتمان بگذرد، وظایف بشری بین همه ما تقسیم شده است تا چرخ دنیا بچرخد و نوع بشر در این کره خاکی به حیات خود ادامه دهد.
و این چرخه نیازها پر است از صحنه های زشت و زیبا، گاه شاهدیم که انسانی برای داشتن آن چه که حتی نیازی به آن ندارد از خون دیگران هم نمی گذرد، تا جایی که اگر از دستش بر آید نوع بشر را از روی زمین محو می کند تا خودش بماند و خودخواهی های خودش.
و گاه شاهدیم که این انسان سراسر شگفتی از محبوبترین های خودش چشم می پوشد و همه را یکجا تقدیم دیگران می کند ، بدون چشم‌داشت، بدون توقع می بخشد و در راه نوع دوستی از هیچ کوششی فرو گذار نمی کند.
و این زیبایی ها گاه چنان زلال و شفاف می شود که دنیایی دیگر در وجود این نیکی ها خلق می شود ، دنیایی از زلالی ها ، دنیایی از نور ، دنیایی از الوهیت ، و این وقتی است که انسان این موجود شگفت، این اعجوبه هستی، با تمام ضعف و ناتوانی اش می آید و برای خدا کاری می کند و می داند که خداوند متعال، بی نیاز از این تلاش اوست اما این بی نیازی خدا او را قانع نمی کند، این انسان می خواهد مثل خدا باشد، می خواهد کارهای خدایی بکند.
مثلا کاری می کند که به یک انسان حیات می بخشد، می آید و چون خورشید جان بخشی می کند . می آید و دنیایی بزرگ به وسعت قلبی را می سازد که خداوند متعال با همه عظمتش در آن جا می شود.
و این مهم میسر نمی شود مگر با قدم برداشتن برای خدا و در راه خدا، همانطور که خداوند متعال در قرآن کریم در آیه 52 سوره آل عمران می فرماید : «شما هرگز به مقام نیکویی و مرتبت نیکوکاری نخواهید رسید مگر از آنچه خود دوست می دارید در راه خدا انفاق کنید و آنچه در راه خدا انفاق کنید خداوند البته بدان آگاه است...»
وقتی ما آنچه را دوست داریم و برایش ارزش فراوانی قائلیم در راه خداوند متعال و برای رضایت او می بخشیم ، این به معنای از دست دادن آن نیست بلکه به معنای ارزش بخشیدن به محبوب هایمان است.
ارزشمندترین ایثار
در بین همه بخشش هایی که می توانیم داشته باشیم، مایه گذاشتن از جان و وجود خود ، نهایت و کمال ایثار است، و این ویژگی بندگان برگزیده خداوند است.
امیرمۆمنان علی(علیه السلام) فرمود: «ایثار خوی نیکوکاران و شیوه نیکان است. در جای دیگر فرمود: ایثار نیکوترین احسان و بالاترین مراتب ایمان است».[ خوانساری،جمال الدین؛ شرح غرر الحکم، ج 2، ص 164.]
ایثار از وجود خود برای دیگران
گاهی ما می توانیم با یک قدم به برگزیدگی خداوند متعال برسیم، و بشویم آن بنده خاص خدا که توجه ویژه ای به ما دارد،
گاهی باید جان داد تا به این مقام رسید، گاهی باید مال داد و گاهی هم چند قطره خون ما را به مقام ایثارگران در نزد خداوند متعال می رساند.
بله چند قطره خون، که نه از ما چیزی کم می کند و نه ضرری به ما می رساند، اما همین چند قطره خون می تواند به تن بی رمق و رنجور بیماری دردمند جانی دوباره ببخشد.
صحبت از "اهدای خون" است که خیلی از ما سعادت آن را داشته ایم که هدیه اش داده باشیم و برخی دیگر تا به حال حتی به آن فکر هم نکرده ایم، قرآن کریم اشاره زیبایی دارد برای ما، می فرماید: « ... هر كس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است كه گویی همة مردم را زنده كرده است » (مائده/32)
آنطور که سازمان انتقال خون گزارش داده است " هر نفر با اهدای یک مرتبه خون جان 3 بیمار را نجات می دهد."
حال تصور کنیم اگر ما بیایم و خدایی و الهی به این موضوع نگاه کنیم و برای نجات همنوعان خودمان تلاش کنیم چه مرتبه و جایگاهی می توانیم در نزد خداوند متعال به دست بیاوریم.
وقتی ما نعمت سلامتی را داریم باید از آن مواظبت کنیم، و خداوند را سپاسگزار باشیم، اما سپاسگزاری به زبان نیست به عمل است، و بهترین عمل آن است که بیایم و کسانی که از این نعمت محرومند را دریابیم و با آنها نعمتمان را تقسیم کنیم و این صدقه ای است برای سلامتی خودمان و اهدای آن به دیگران.
و به این بیندیشیم که فردای روزگار خود و یا عزیزانمان هم ممکن است زندگی و سلامتیشان به بسته ای خون بند باشد، آیا شایسته نیست که از همین الان به فکر آنزمان باشیم؟!
"اهدای خون" یعنی اهدای زندگی، یعنی اهدای امید، اهدای عشق و محبت و برادری، یعنی بخشیدن چند قطره خون و دریافت کردن بهشت برین خداوند مهربان .
همین امروز اقدام کنیم!
اگر شما هم دوست دارید به چندین نفر زندگی ببخشید، اگر دوست دارید بنده برگزیده خداوند باشید و اگر دوست دارید بهشت خداوند متعال را داشته باشید... چرا تعلل؟ همین الان اراده کنیم شرایط جسمی و سلامتیمان را ارزیابی کنیم و برای انجام این عمل خدا پسندانه اقدام کنیم.
امام صادق علیه السلام فرمود: حركت مسلمان در مسیر بر آوردن حاجت مسلمان دیگر از هفتاد طواف خانه خدا بهتر است.( بحارالأنوار، ج 72، ص 285)
رسول گرامى اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: كسى كه مۆمنى را كمک كند خداوند متعال هفتاد و سه ناراحتى را از او بر طرف مىنماید كه یكى از آنها در دنیاست و بقیّه در اندوه بزرگ (روز قیامت) اوست، بعد فرمود: زمانى كه همه مردم مشغول خودشان هستند. (همان، ص 320)
امام صادق علیه السلام فرمود: هر كس بتواند مستقیم و یا با واسطه، نیاز مۆمنى را برآورد و از انجام آن خوددارى نماید خداوند عزّوجل او را در قیامت با چشمانى كبود و دستهاى بسته بر گردن بر پا نگهدارد و اعلام شود: این همان خائنى است كه بخدا و پیغمبر خیانت كرده است. سپس فرمان رسد كه او را بسوى آتش جهنّم برند.(بحارالأنوار، ج 75، ص 379 )
فاطمه محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
مطالب مرتبط:
چگونه امام حسین(علیه السلام) را خوشحال کنیم؟
