خروسی که آوازخوان شد!

یکی بود، یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود. خروسی بود بازیگوش و سر به هوا. از صبح تا شب، هی بالا می رفت و پایین می آمد و یک لحظه در جایی بند نبود.

روزی از روزها، موقع بازیگوشی و جست و خیز، خار کوچکی به پای خروس رفت. او از درد فریادی کشید و هر چه تقلا کرد خار را از پایش بیرون بیاورد، نشد که نشد.

پس لنگ لنگان به راه افتاد. رفت و رفت تا رسید به پیرزنی.

او کنار تنور نشسته بود و می خواست نان بپزد؛ ولی هیزم برای روشن کردن آتش نداشت.

خروس به پیرزن گفت: «ای پیرزن! خار به پایم رفته، آن را از پایم در بیاور و با آن برای پختن نانت، آتش درست کن.»

پیرزن با خوشحالی گفت: «چی بهتر از این؟! تا چشماتو ببندی و باز کنی، خار را از پایت بیرون آورده ام.»

پیرزن خار را از پای خروس درآورد و انداخت توی تنور و با آن آتش درست کرد و نان پخت. همین که نان پخته شد، خروس گفت: «ای پیرزن! خارم را پس بده. لازمش دارم!»

پیرزن گفت: «ولی من با آن آتش درست کردم و نان پختم.»

خروس گفت: پختی که پختی! یا خارم را بده یا از این طرف می پرم، از آن طرف می پرم، نان تو را می برم.»

پیرزن گفت: «اگر از این چوب سیاه نمی ترسی، بپر!»

خروس از این طرف پرید، از آن طرف پرید و یک قرص نان گرم برداشت و راه افتاد. رفت و رفت تا رسید به چوپانی. چوپان زیر سایه درختی نشسته بود و می خواست شیر را با تپاله گوسفند بخورد. خروس گفت: «این چه کاری است که می کنی؟! مگر شیر را با تپاله می خورند؟!»

چوپان گفت: «نانم تمام شده. مجبور هستم.»

خروس گفت: «من یک قرص نان دارم. بیا، نان از من، شیر از تو، با هم بخوریم.»

چوپان گفت: «چی از این بهتر؟!»

بعد چوپان نان را از خروس گرفت و آن را ریزریز کرد و توی شیر ریخت و با هم نشستند و خوردند و به خواب شیرینی فرو رفتند. خروس از خواب که بیدار شد، گفت:«عمو چوپان! نانم را پس بده. لازمش دارم!»

چوپان گفت:«خودت نان را دادی! حالا هم می خواهی پس بگیری؟! مگر آن را با هم نخوردیم؟!»

خروس گفت: «بی جا کردی خوردی! یا نانم را می دهی، یا از این طرف می پرم، از آن طرف می پرم و گوسفند چاق و چله ات را می برم.»

چوپان گفت: اگر از سگ کله ام نمی ترسی، ببر.»

خروس از این طرف پرید، از آن طرف پرید، سگ گله را به کاری مشغول کرد و یک گوسفند چاق و چله چوپان را برداشت و رفت و رفت تا رسید به یک روستا. در روستا، خان، پسرش را داماد می کرد و برای شام مهمان ها، می خواست سگ بکشد. خروس به خان گفت: مگر در عروسی هم سگ می کشند؟!»

خان گفت: «گوسفند گیرم نیامد!»

خروس گفت: «من گوسفند دارم. گوسفند از من، پختن از تو!»

خان گفت: «چی از این بهتر؟!»

بعد، خان، گوسفند را از خروس گرفت و کشت و پخت و از مهمان هایش حسابی پذیرایی کرد. خروس هم تا می توانست خورد و در عروسی شادی کرد. عروسی که تمام شد، خروس پیش خان رفت و گفت: «خان دایی! گوسفندم را پس بده، خیلی لازمش دارم!»

خان گفت: «خودت گوسفندتو به من دادی، حالا می خواهی پس بگیری؟!»

خروس گفت: «گوسفندم را دادم که دادم، کارت را راه انداختم. حالا یا گوسفندم را بده یا از این طرف می پرم، از آن طرف می پرم و تفنگت را می برم!»

خان گفت: «اگر توانستی ببر!»

خروس از این طرف پرید، از آن طرف پرید، حواس خان را حسابی پرت کرد و تفنگ او را برداشت و رفت و رفت تا رسید به طبل زنی. به طبل زن گفت:

طبلت را با تفنگ عوض می کنی؟»

طبل زن قبول کرد. طبلش را داد و تفنگ را گرفت. خروس طبل را گرفت و زد و خواند.

زد و خواند؛ ولی صدایش با صدای طبل جور درنیامد. پس طبل را به دوش انداخت و رفت و رفت تا رسید به دوتارزنی.

خروس گفت: دوتارت را با طبل عوض می کنی؟»

دوتارزن گفت: «چرا عوض نکنم؟! چی از این بهتر؟!»

خروس طبل را داد و دوتار را گرفت. دوتار را خوب کوک کرد و زد خواند، زد و خواند. دید که صدایش با صدای دوتار خیلی جور درمی آید. پس بالای تپه ای رفت؛ دوتار را نواخت و خواند: «خار دادم، نان گرفتم، نان دادم، گوسفند گرفتم، گوسفند دادم، تفنگ گرفتم، تفنگ دادم، طبل گرفتم، طبل دادم، دوتار گرفتم ...»