100 روز اصولگرایان تمام شد!

حسن روحانی قبل از انتخابات قول صد روزه برای حل مشکلات اولیه داد که بعدها این قول با تغییراتی روبرو شد اما با پایان رسیدن این صد روز فرصت اصولگرایان نیز به اتمام رسیده است!

هر چند اصولگرایان معتقدند روحانی تنها با حدود 250هزار رای بیشتر پیروز شد اما به هر حال این حسن روحانی و طیف حامی او بودند که گوی رقابت را از این طیف در انتخابات  ربودند.

پس از دولت هاشمی رفسنجانی ، جریان اصلاح طلبی توانست با کاندیداتوری سید محمد خاتمی دولت هفتم را به دست گیرند شاید کسی ان روزها فکر نمی کرد که خاتمی در مقابل ناطق بتواند به پیروزی برسد اما رای مردم چیز دیگری را رقم زد.

اصلاح طلبان که دولت آنها با شعارهایی چون  توسعه سیاسی، جامعه مدنی روی کار آمد تا هشت سال بر این مسند بودند اما سال 84 زمانی بود که برگ برنده به سمت اصولگرایان چرخید و احمدی نژاد فردی که آن روزها به ویژه در دور دوم در برابر هاشمی رفسنجانی توسط اصولگرایان حمایت بی شائبه ای را داشت توانست به پیروزی برسد. این اتفاق در سال 88 نیز تکرار شد اصولگرایان بر خلاف اصلاح طلبان که نتوانستند میان میر حسین موسوی و مهدی کروبی به اجماع برسند به طور کلی باز پشت سر احمدی نژاد ایستاده و توانستند رای بالایی را برای او به ارمغان آورند. این دو پیروزی به طور خاص از نظر سیاسی مرهون فعالیت های وحدت گرایانه تر اصولگرایان در مقابل احزاب اصلاح طلب بود.

این روند را بعد از مجلس ششم اصلاح طلب که با حاشیه های فراوانی روبرو بود برای مجالس هفتم و هشتم نیز شاهد بودیم اما انتخابات مجلس نهم کمی متفاوت تر بود. این رخداد به صورت خاص با تشکیل جبهه پایداری در سال 89 و ورود آنها در این رقابت ها رقم خورد. با ورود این جبهه در رقابت ها وحدت گذشته اصولگرایان که با جبهه متحد شکل گرفته بود نتوانست جامعیت گذشته خود را داشته باشد و حال این گروه و طرفداران وی که خود را اصول گراتر از دیگران می دانستند بر سر پروژه وحدت موانعی ایجاد کردند.

این اختلافات که نمودهای خود را در لیست های انتخاباتی و رفتارهای سیاسی نشان داد. شروعی بود برای لطمه خوردن وحدت  این جریان های سیاسی؛ روندی که نه تنها علاج نشد بلکه بعد از مجلس نهم حالا به شکلی عمیق تر در انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری خود را نشان داد و از زمینه های پیروزی اصلاح طلبان شد.

از دلایل شکست اصولگرایان در کنارهمه موارد چون طرفداری بی شائبه از احمدی نژاد- که نارضایتی مردم از دولت وی را در پی داشت و  افراط گرایی های برخی طیف های سیاسی این جریان و طرفداران آنها به  طور ویژه می توان به عدم وحدت اصولگرایان و اختلافات درونی آنها که نمودهای بیرونی هم داشت اشاره کرد.

در اواخر سال 91 و اوایل سال 92 فضا به گونه ای بود که به دلیل شرایط به وجود آمده توسط دولت دهم افراد بسیاری برای ریاست جمهوری احساس تکلیف می کردند احساسی که هیچ گرایش سیاسی نمی شناخت و باعث به وجود آمدن لیست حدودا 40 نفری در رسانه ها شده بود. هر چه به زمان انتخابات نزدیک تر می شدیم پروژه تقلیل و ریزش نامزدها در کار بود  اما باز 5 قطبی آن روزهای رقابت های انتخاباتی را افراد بسیاری نمایندگی می کردند. این 5 قطبی شامل اصلاح طلبان، منفردین، دولتی ها، اصولگرایان در دو شاخه جبهه متحد و پایداری ها شامل می شدند. در این قطب بندی وزنه سنگین اصولگرایان نشان از این داشت که این جریان بیش از سایرین فضا را به نفع خود می دید و رویای پیروزی داشت.

دو قطب اصولگرا در این قطب بندی خود کمی شاخه دار تر می شد در طیف جبهه متحد ما با دو گروه روبرو بودیم  یکی ائتلاف سه گانه متشکل از  حداد عادل، ولایتی و قالیباف و دیگری ائتلاف 5 گانه متشکل از متکی، پورمحمدی، باهنر، ابوترابی و ال اسحاق در کنار این دو گروه  لنکرانی به نمایندگی جبهه پایداری و افراد مستقلی چون محسن رضایی هم قرار داشتند.

افراد زیادی چون ایت الله مهدوی کنی و مرحوم عسگراولادی از دل اصولگرایان تلاش کردند تا این تکثر را به وحدت برسانند اما اختلاف سلیقه های موجود و رویای پیروزی مانع از انجام این کار شد. نهایتا  هر سه نفر از ائتلاف سه گانه – به رغم قول و قرارهای میان خود برای کناره گیری-  جلیلی به جای لنکرانی  و محسن رضایی،  5 نفر از هشت نفر کاندید در رقابت ها را تشکیل دادند که نهایتا با کنار رفتن حداد عادل باز اصولگرایان از تعدد بیشتری برخوردار بودند.

با اینکه اصلاح طلبان توانستند دچار اشتباه گذشته خود نشوند و با اتحاد و کنار رفتن عارف ،حسن روحانی را به پیروزی برسانند اما این اصولگرایان بودند که حال دچار اشتباه سالهای گذشته اصلاح طلبان شدند و نتوانستند حتی در لحظه های آخر که ضرورت وحدت بیشتر به نظر می رسید به این مهم تن دهند. موردی نشانگر اختلافات اصولگرایان بود و از چشم مردم هم دور نماند و نهایتا منجر به شکستشان در این انتخابات شد. این روند خود را در کرسی های شورای شهر هم نشان داد.

با تنفیذ حسن روحانی فرصت اصولگرایان برای جبران این شکست شروع شده است. شکستی که ناشی از عدم وحدت، عدم توفیق در حل مشکلات مردم و... می باشد اما باید دید آیا اصولگرایان به دنبال ترمیم ساختار خود و نقاط ضعف نمایان شده می باشند؟  حسن روحانی در قول و قرار های انتخاباتی خود قول ترمیم صد روزه بدنه اقتصاد را داده بود و اکنون این صد روز رو به اتمام است. در طول این صد روز که از آغاز دولت می گذرد طیف های سیاسی بیش از هر چیز خود را برای دو سال آینده که انتخابات مجلس است آماده می کنند. اصلاح طلبان سرمست از این پیروزی به دنبال این هستند که مجلس را همسوی دولت کنند این روند با تلاش های عارف بیشترین سهم را به خود اختصاص داده است و البته تلاش برخی از چهره های کارگزاران برای سر لیستی ناطق نوری هم نمودی از اختلافات را در میان این طیف به ذهن متبادر می کند. در بعد دیگر در طیف اصولگرایان هم زمزمه هایی برای تشکیل حزب فراگیر با تلاش محمدرضا باهنر مطرح شد. اما باید دید با این همه آیا اصولگرایان در این فرصت باقی مانده می توانند مفهوم حزب فراگیر- فارغ از اصطلاح سیاسی آن- که جمع شدن همه طیف های اصولگرا حول مشترکات و اصول خود است به دور از سلایق فرعی را نهادینه کنند. آیا از شکست خود و برگ برنده اصلاح طلبان در انتخابات اخیر درس خواهند گرفت یا رسیدن  به وحدت آنچنان که می نماید هنوز مشکلی بر سر راه آنها خواهد بود؟  بزرگان این جریان تا چه حد قدرت رفع مشکلات و جایگاه مرجعیت سیاسی را دارا خواهند بود و چه تصمیمی برای  رسیدن به اتحاد دارند؟

100 روز اول اصولگرایان در راه رسیدن به این وحدت و مشخص کردن سازو کار آن به اتمام رسیده است و حال باید این جریان در افکار و رفتارهای خود بازنگری کند تا در این فرصت باقی مانده ی حدود 28 ماه تا انتخابات مجلس دهم و دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری؛ چگونه می خواهد مشکلات درونی خود را رفع کند و در این فرصت چه کرده است و برای آینده چه برنامه ای دارد؟