در انتهای جاده

بالاترین محله ی پرواز جاش بود

خورشید از اهالی صبح نگاش بود

خال لبش كه ارثیه ی آفتاب هاست

یك آسمان ستاره ی قطبی فداش بود

یك بند بسته، بند دگر را نبسته است

این اشتیاق تازه ی نعلین پاش بود

كم كم بزرگ می شود و مرد می شود

آن قدر سنگ و تیر و بهانه براش بود

افتاده بود و دور خودش داد می كشید

یك استخوانْ دردِ بدی در صداش بود

آن جاده ای كه ما به غبارش نمی رسیم

چو اَعدا دید قاسم را که در گردن کفن دارد                             همه گفت از ره تحسین: عجب وجهِ حسَن دارد!

رُخَش چون پرتو افکن شد در آن وادی، فلک گفتا:                    خوشا حال زمین را، کو مَهی در پیرَهَن دارد!

لبش پژمرده، هم چون گل ز سوز تشنگی، امّا:                      تو گویی چشمه کوثر دراین شیرین دهن دارد!

چو بلبل شور انگیزد در آوازِ رَجَز خوانی                                  به شوق نوگلی کو در میانِ آن چمن دارد!

کشیده تیغ خون‌افشان ز ابرو در صف هَیجا(1)                        تو گویی ذوالفقار اندر کفِ خود، چون حَسَن دارد!

چنان آشوب افکند اندر آن صحرا ز خون‌ریزی                           پس از حَیدَر، نه در خاطر، دگر، چرخ کهن دارد!

چه بی ‌انصاف بودی آن جفا جویان سنگین ‌دل!                      چه جای نیزه و خنجر در آن سیمین بدن(2) دارد؟!

زِ هَر سو لشکر عُدوان هجوم آوَرْد چون ظلمت                        به صید شاهبازی، جمله گو: زاغ و زَغَن(3)، دارد!

فکندند از سَریرِ (4) زین، سلیمان ‌وار آن شه را                       بلی اندر کمین، دائم، سلیمان، اَهرِمَن دارد!

چو سَروِ قدِّ او، زینت، گلستانِ بلا را شد                                بگفتا: تابِ سُمّ اسب، کِی همچون بدن دارد؟!

مرا دریاب یا عَمّا! ز روی مَرْحَمَت اکنون!                                 که مرغ روح، شوق دیدن بابَم حسن دارد!

خَموش ای «ناصرالدّین شه»! یقینم شد که هر زهری             به جام آل حَیدَر سازد این چرخ کهن دارد!

شوریدگیت داده به دل اختیار را

با زلف دوست بسته قرار و مدار را

آیینه ی تمام نمای یل جمل

از این سپاه فتنه درآور دمار را

ابروكشیده ! حُكم نیام است این نقاب

باید مهار كرد كمی ذوالفقار را

از انعكاس نام «حسن» كوفه دلخور است

فریاد كن دوباره شكوه تبار را

« إن تنكرونِ» تو لجشان را درآورد

آری، به رخ بكش نسب و اعتبار را

داری چقدر مثل علی تیغ می زنی !

دنبال كن سوارِ به فكر فرار را

برخیز جان فاطمه، دلگیرتر نكن!

تصویر بی سپاهی این شهریار را

از نیزه ای كه خورده به پهلوت واضح است

زرگر تلاش كرده بسنجد عیار را

با یك غرور له شده؛ مانده ست باغبان

غزال مجتبی

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن                        چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن

چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری                  به منای کربلای تو شها به خون طپیدن

چه غمی و بی پناهی به حضور چون تو شاهی                      که خوش آیدم به راه تو شها بلا کشیدن

چه شود اگر عموجان، بروم به سوی میدان                            که خوش است از تو فرمان و ز من به سر دویدن

چو غزال مجتبی شد ز میان خیمه بیرون                                به شتاب از پی آمد شه دین برای دیدن

چه عمو چه نوجوانی چه گلی چه باغبانی                            به حسن صبا خبر ده که چه جای آرمیدن

بشکافت کوفیان را صف و زد به قلب لشگر                             چه خوش است از غزالی همه گرگ ها رمیدن

به جواب اهل کوفه به زبان حال می گفت                              چه خوش است ناسزاها به ره خدا شنیدن

همان که از لب هر غنچه آب می گردد

ز برگ های تن گل گلاب می گیرد

چه ساقی است که از تاک سیزده ساله

به یاری سم اسبان شراب می گیرد

کسی به لالایی سنگ ها رود در خواب

که رفتنش ز حرم خواب می گیرد

ز قصّه ی تن و تابوت و تیر پرسید و

به سنگ و نیزه ز هر سو جواب می گیرد

که گفته است که وقت نماز آیات است

خسوف گشته و یا آفتاب می گیرد

رکاب صبح عمویش گرفت و شب، دشمن