تبیان، دستیار زندگی
زنده در هر دو جهان نیست به جز کشته ی دوست کشته ام کشته ی او را که جهان زنده به اوست از در دوست در آ، جلوه گه دوست ببین که رخ دوست نبینی مگر از دیده ی دوست
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

اشعار مناجات با امام حسین علیه السلام

امام حسین

کشته‌ی شمشیر دوست

زنده در هر دو جهان نیست به جز کشته ی دوست                 کشته ام کشته ی او را که جهان زنده به اوست

از در دوست در آ، جلوه گه دوست ببین                                 که رخ دوست نبینی مگر از دیده ی دوست

خضر ما تشنه ی دریا شد و ما تشنه ی وی                           وین زلال از دل دریاست که ما را به سبوست

چشمه ها چشم مرا هر سر مو از غم توست                        ای که در باغ تنت، چشمه ی خون هر سر موست

پیش ما از همه سو قبله به جز روی تو نیست                       وجه اللهی و روی تو عیان از همه سوست

تیر باران چو تنت از همه سو گشت حسین                           سوی حق روی دلت از همه و از همه سوست

گشت از خون تنت کرب و بلا دشت ختن                               اینک از تربت او صورت من غالیه بوست

سجده بر خاک تو شایسته بُود وقت نماز                               ای که از خون جبینت به جبین آب وضوست

هر کریمی نشود کشته بر آزادی خلق                                  جز تو ای زنده که جود و کرمت عادت و خوست

بر لب خشک تو جیحون رود از چشم ترم                               هر کجا رهگذرم بر لب بحر و لب جوست

زخم شمشیر ندیدم که بدوزند به تیر                                    جز جراحات عروق تو که این گونه رفوست

تشنه اطفال تو در بادیه مردند و هنوز                                   خضر بر چشمه ی خضرای لبت بادیه پوست

ناوکم بر دهن آید، که نگویم به کسی                                   اصغرت را ز کمان، تیر سه پهلو به گلوست

تیغ فولاد کجا، روی لطیف تو کجا؟                            دل بر آن روی بگرید اگر از آهن و روست

زنده ی جاوید کیست؟ کشته‌ی شمشیر دوست                     کآب حیات قلوب از دم شمشیر اوست

گر بشکافی هنوز خاک شهیدان عشق                                 آید از آن کشتگان زمزمه ی دوست دوست

آن که هلاکش نمود ساعد سیمین یار                                  باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست

بنده ی یزدان شناس موت و حیاتش یکی است                                  زانکه به نور خداش، پرورش طبع و خوست

آن شجری را که حق بهر ثمر پرورید                                      بانگ «أنا الحق» زند تا ابد از مغز و پوست

عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار؟                             قصه ی ناموس و عشق، صحبت سنگ و سبوست

عاشق دیدار دوست، اوست که همچون حسین                                 زردی رخسار او، سرخ ز خون گلوست

دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش                                 منت شمشیر دوست بر بدنش مو به موست

گر به اسیری برند عترت او دشمنان                                      هر چه ز دشمن بر او، دوست پسندد نکوست

تا بتوانی "فۆاد" در غم او گریه کن                                                    بر تو ازین آب رو، نزد خدا آبروست

فواد کرمانی

***

ره‌نمای جهان

خونی که شد روان ز تن پُر جراحتش                                    امروز نافه گشته، ببویید تربتش

این خاک مُشک بو ز جگرهای سوخته است                          کز تشنگی گداخت ز اصحاب و عترتش

سیبی که گشته بود نصیبش ز باغ خُلد                                از بوی، ره نمای جهان شد به ساحتش

گویند در خُتن ز جگر مُشک می کنند                                    شد مُشک، آن جگر ز خطاهای اُمتش

دل سوزدم بر آن تن صد چاک ای دریغ!                                  کآن خاک مُشک بو چه کند با جراحتش؟

زآن دم که شد به خاک، نهان، گوشوار عرش                         بر عرش، خاک، فخر کند از شرافتش

از وی تراب ماریه را فخر می رسد                                        زآن بوتراب، فخر نماید به نسبتش

بی جا پیمبرش "بِاَبی اَنت" می نگفت                                  می دید فیض ها که رساند به اُمتش

زآن سرنگون لوا که به دشت بلا فتاد                                    افراخت روز حشر، لوای شفاعتش

بر محضر شهادت او مُهر انبیاست                                         مقبول حق چگونه نباشد شهادتش؟

هر درد را خرید به تن، زین عجب مدار                                   امروز اگر شفاست به هر درد تربتش

حیران ز پاک تربت آن پیکرم که چون                                     هر درد را دوا شده الّا مصیبتش

آه از مصیبتش! که جهان مبتلای اوست

هر خانه کربلا ز غم کربلای اوست

وصال شیرازی

***

اشعار ورود کاروان حسینی به کربلا

اهل بیت امام حسین

طَلایه دار

من به پای دوست در این سرزمین سر می دهم 

 در ره یار آن چه دارم خشک یا تر می دهم 

همره من سالخورد و شیرخوارست و جوان 

پاکبازم در وفا هستی سراسر می دهم 

من طَلایه دارم و از بهر اِحیای قیام 

پرچم تبلیغ را تحویل خواهر می دهم 

گر که رنگین شد رُخم با خون سر از سنگ ها 

در عوض بر چهره ی دین رنگ دیگر می دهم 

گر تنم را دست باطل پاره پاره کرد باز 

بانگ حق را از سر نی با سرم سر می دهم 

گر ز مهمان و پذیرایی کسی گیرد خبر 

من پیام خویش بر دختر ز حنجر می دهم

علی انسانی

***

ابـقـاء قــد قامت

الهـی بـهـر قـربانی بـه درگاهـت سـر آوردم

نـه تنها سـر برایت بلکه از سر بهتر آوردم

پــی ابـقـاء قــد قامت بـه ظهر روز عاشورا

بـــرای گـــفــتــن الله اکــبــر، اکــبــر آوردم

پــی آزادی نــسـل جـــوان از بـنـــد اسـتـبـداد

بـرادر زاده ای چـون قـاسـم فــرخ فـر آوردم

عـلی را در غدیر خم نبی بگرفته روی دست

ولـی مـن روی دست خود عـلی اصغر آوردم

عــلی انگشـتر خـود را بـه سائل داد

اما مـن بــرای ساربان انگشت و بـا انـگـشتـر آوردم

بــرای آنکـه همـدردی کنـم با مـادرم زهــرا

بــرای خـوردن سیلی سـه ساله دخـتر آوردم

بــرای کشتـن دونان بـه دشت کـربلا یـا رب

چــو عـباس همایـون فـر امیـر لشگـر آوردم

بــرای آنکـه قـرآنت نـگــردد پـایمـال اسـب

بــرای ســم مـرکــب هـا خـدایـا پــیـکـر آوردم

حسن را گر که از لخت جگر آکنده شد تشتی

مـن اینک ســر بـرای زینت تـشت زر آوردم

ژولیده نیشابوری

***

امام حسین

جام بلا به دست

با احتیاط لاله ما را پیاده کن                                    عباس جان، سه ساله ما را پیاده کن

با احتیاط بار حرم را زمین گذار                                 زانو بزن وقار حرم را زمین گذار

با احتیاط تا که نیفتد ستاره ای                               می ترسم آن که گیر کند گوشواره ای

چشم مخدرات به سمت نگاه تو                              دوشیزگان محترمه در پناه تو

با حوریان رفته به زیر نقاب ها                                 یک لحظه روبرو نشدند آفتاب ها

این حوریان عزیز خدایند و بس، همین                       این دختران کنیز خدایند و بس، همین

این دختر علی ست که بالش شکستنی ست                    ناموس اعظم است و وقارش شکستنی ست

از این به بعد ماهِ حرم آفتاب باش                             عباس جان مراقب این با حجاب باش

این دختران من که بیابان ندیده اند                           در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند

یک لحظه هم ز خیمه ی طفلان جدا نشو                             جان رباب از دم گهواره پا نشو

تو هستی و اهالی این خیمه راحتند                        در زیر سایه ات همه در استراحتند

تو هستی و به روز حرم شب نمی رسد                   چشم کسی به قامت زینب نمی رسد

یک عده یوسف اند و یک عده مریم اند                      احساس می کنم همه دلواپس هم اند

احساس می کنم که جوابم نمی دهند                    با آب آب گفتنم آبم نمی دهند

راضی ام و رضایت یزدانم آرزوست                            از سنگ ها شکستن دندانم آرزوست

من راضیم به پای خدا دست و پا زنم                        با صورتم به خاک بیفتم صدا زنم

جام بلا به دست گرفتیم ما دو تا                              این جام را الست گرفتیم ما دو تا

می خواستیم عبد شدن را نشان دهیم                               پیغمبر و علی و حسن را نشان دهیم

علی اكبر لطیفیان

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.