تو از عشیره نوری ز ایل مهتابی

که هر کجا بروی خاضعانه می تابی

لجام وحشی امواج رام دست تواند

تو از طوایف پیغمبران گردابی

بدون اذن تو خاک آب هم نخواهد خورد

تو پیر معنوی باد و خاکی و آبی

به علقمه که تو با بال پر زدی گفتم

تو از قبیله تصویرهای بی قابی

نمی دهم به تو تصویر مشک، می ترسم

دوباره راه بیفتی ز بس سبک خوابی

حسین روی تو خم شد به سجده و افتاد

آینه آینه آب است که افتاد، شکست

موج در حالِ شتاب است که افتاد، شکست

چه صدایی ست که از خیمه به صحرا پیچید؟!

دلِ یک خانه خراب است که افتاد، شکست

چیست این سرخیِ از مشک تراویده به خاک؟!

لابد این جام شراب است که افتاد، شکست

چیست این چیست که بر دیده گذارد ارباب؟!

لوحِ آیات کتاب است که افتاد، شکست

بی سبب نیست که دستی به کمر دارد او

چشم زیبای تو را بست که افتاد، شکست

این که بی آب شده، پاره شده، مشک که نیست

شیشه عُمرِ رباب است که افتاد، شکست

دختری آمد و پرسید: علم کو بابا؟

خوردی زمین و حیثیت لشکرم شکست                    اصلی ترین ستون خیام حرم شکست

فریاد های «انکسری» بی  دلیل نیست                     در اوج درد تکیه گه آخرم شکست

از ناله های «یا ولدی» در کنار تو                              معلوم شد که باز دل مادرم شکست

درد مرا فقط پدرم درک می کند                                دیدم چگونه بال و پر جعفرم شکست

ساق عمود در سر تو گیر کرده است             نعره زنم که وای سر حیدرم شکست

تو در میان علقمه از پا نشستی و                           در بین خیمه ها سپر خواهرم شکست

وقتی عمود خیمه کشیدم سکینه گفت:                   دیدی غرور ساقی آب آورم شکست

آن شب که سوخته ها همه دور زینب اند                  گوید عمو کجاست ببیند سرم شکست

شرم مرا به خیمه طفلان كه مى ‏برد؟

مشك مرا به خیمه سوزان كه مى ‏برد؟

ادرك اخا سرودم و نالیده ‏ام ز دل

این ناله را به محضر سلطان كه مى‏ برد؟

سقا به خون نشست و علم بر زمین فتاد

با دختران خبر ز مغیلان كه مى ‏برد؟

دستم فتاد و پنجه دشمن گشوده شد

این قصه را به موى پریشان كه مى ‏برد؟

دشمن به فكر غارت و معجر كِشى فتاد

این شرح را به طفل هراسان كه مى ‏برد؟

این غصه سوخت جان مرا صد هزار بار