بس كه خونبار است چشم خامه ‏ام                                    بوى خون آید همى از نامه ‏ام

ترسمش خون باز بندد راه را                                   سوى شه نابرده عبدالله را

آن نخستین سبط را دوم سلیل                               آخرین قربانى پور خلیل

قامتش سروى ولى نو خاسته                                تیشه كین شاخ او پیراسته

خاك بار اى دست بر سر خامه ‏را                             بو كه بندد ره به خون این نامه‏ را

سر برد این قصه جانكاه را                                       تا رساند نزد مهر آن ماه را

دید چون گلدسته باغ حسن                                   شاه دین را غرق گرداب فتن

كوفیان گردش سپاه اندر سپاه                                چون به دور قرص مه شام سیاه

تاخت سوى حربگه نالان و زار                                 هم چو ذره سوى مهر تابدار

شه به میدان چشم خونین باز كرد                          خواهر غم دیده را آواز كرد

كه مهل اى خواهر مه روى من                                كاید این كودك ز خیمه سوى من

ره به ساحل نیست زین دریاى خون                         موج طوفان زا و كشتى سرنگون

بر نگردد ترسم این صید حرم                                   زین دیار از تیر باران ستم

گرك خون خوار است وادى سر به سر                       دیده راحیل در راه پسر

دامنش بگرفت زینب با نیاز                                     گفت جانا زین سفر برگرد باز

از غمت اى گلبن نورس مرا                         دل مكن خون داغ قاسم بس مرا

چاه در راه است و صحرا پر خطر                               یوسف از این دشت كنعان كن حذر

از صدف بارید آن در یتیم                                         عقد مرواریدتر بر روى سیم

گفت عمه واهلم بهر خدا                                       من نخواهم شد زعم خود جدا

وقت گلچینى است در بستان عشق                        در مبندم بر بهارستان عشق

بلبل از گل چون شكیبد در بهار                                دست منع اى عمه از من باز دار

نیست شرط عاشقان خانه سوز                             كشته شمع و زنده پروانه هنوز

عشق شمع از جذبه‏هاى دلكشم                           او فكنده نعل دل در آتشم

دور دار اى عمه از من دامنت                                   آتشم ترسم بسوزد خرمنت

دور باش از آه آتش زاى من                                     كاتش سود است سر تا پاى من

بر مبند اى عمه بر من راه را                                   بو كه بینم بار دیگر شاه را

باز گیر از گردن شوقم طناب                                    پیل طبعم دیده هندوستان بخواب

عندلیبم سوى بستان مى‏رود                                 طوطیم زى شكر ستان مى‏رود

جذبه عشقش كشان سوى شهش                         در كشش زینب به سوى خرگهش

عاقبت شد جذبه‏هاى عشق چیر                            شد سوى برج شرف ماه منبر

دید شاه افتاده در دریاى خون                                  با تن تنها و خصم از حد فزون

گفت شاهانك بكف جان آمدم                                 بر بساط عشق مهمان آمدم

آمدم ایشان من این‏جا قنق                                    اى تو مهمان دار سكان افق

هین كنارم گیر و دستم نه بسر                               اى به روز غم یتیمان را پدر

خواهران و دختران در خیمه گاه                               دوخته چون اختران چشمت براه

كز سفركى باز گردد شاه‏ها                                    باز آید سوى گردون ماه ما

خیز سوى خیمه‏ها مى‏كن گذار                               چشمها را وارهان از انتظار

گفت شاهش الله‏اى جان عزیز                                 تیغ مى‏بارد در این دشت ستیز

تو به خیمه باز گرد اى مهوشم                                من بدین حالت كه خود دارم خوشم

گفت شاها این نه آئین وفاست                               من ذبیح عشق و این كوه مناست

كبش املح كه فرستادش خدا                                 سوى ابراهیم از بهر فدا

تو خلیل و كبش املح نك منم                                  مرغزار عشق باشد مسكنم

نز گران جانى بتأخیر آمدم                                      كوكب صبحم اگر دیر آمدم

دید ناگه كافرى در دست تیغ                                   كه زند بر تارك شه بى دریغ

نامده آن تیغ كین شه را به سر                               دست خود را كرد آن كودك سپر

تیغ بر بازوى عبدالله گذشت                                    وه چه گویم كه چه زان بر شه گذشت

دست افشان آن سلیل ارجمند                               خود چو بسمل در كنار شه فكند

گفت دستم گیر اى سالار كون                                اى به بیدستان بهر دو كون عون

پایمردى كن كه كار از دست رفت                             دستگیرم كاختیار از دست رفت

شه چوجان بگرفت اندر بر تنش                               دست خود را كرد طوق گردنش

ناگهان زد ظالمى از شست كین                             تیر دلدوزش به حلق نازنین

گفت شه كى طایر طاوس پر                                   خوش بر افشان بال تا نزد پدر

یوسفا فارغ زرنج چاه باش                                      رو به مصر كامرانى شاه باش

دردی به سینه هست که خاکسترم کند

در دست های محکم تو مضطرم کند

خشکم کند به شعله ی این داغ ماندنم

با ابرهای اشک بیاید ترم کند

آه ای خدا به عمّه چه گویم که لحظه ای

بالم دهد، رها کُنَدم، باورم کند

من می پرم خدا کند او تیغ خویش را

جای عمو حواله ی بال و پرم کند

قیچی زد و برید و مرا تکّه تکّه کرد

اصلاً اراده کرد گلی پرپرم کند

حالا که من به سینه ی زخمش رسیده ام

به گَرد پای من امروز لشگری نرسد                                      به اوج بال و پرم هیچ شه پری نرسد

سوار مرکب عشقم، رکاب یعنی چه؟                                   به این سواره، پیاده تکاوری نرسد

به خویش گفتم: از این پس تو را نمی بخشم                                    اگر ارادت تو داد دلبری نرسد

منم که رهبر میدان نوجوانانم                                             به این حضور حکیمانه رهبری نرسد

میان مقتل مظلوم، یاری اش کردم                                       به این مقام شریفم پیمبری نرسد

به هیبت غضب مجتبایی ام سوگند                                     سپاه کوفه به این رزم حیدری نرسد

مرا بلندی شمشیر «خصم» مانع نیست                               به ضربه گیری دستم دلاوری نرسد

مرا ز هول قیامت دگر نترسانید                                            به این قیامت دشوار، محشری نرسد

کمان حرمله با گودی گلویم گفت:                                        به جز تو و علی اصغر به حنجری نرسد

سر مرا به روی سینه ی عمو کندند                                     مقام ذبح مرا در منا، سری نرسد

تمام صورت من زیر دست و پا له شد                                   به این کتاب زبان بسته دفتری نرسد

منم که با تنم اندازه کرده ام لطفت                                      به وسعت بدنم هیچ پیکری نرسد

به جان عمّه دعای عمو به گوشم گفت:                               که دست غارت دشمن به معجری نرسد

منم که غوطه به دریای خون زدم، سرمست                         چنین به گودی مقتل شناوری نرسد

شوند اهل یقین در بهشت مهمانم                                      به سفره خانه ی من طول کشوری نرسد

چراغ باغ جنان گوهر جمال من است                                    به پرتو افکنی ام هیچ اختری نرسد

شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد

وه که این بام چه جایی به پریدن دارد

دارم آیینه برایت ز حرم می آرم

تو ز خود بی خبری، روی تو دیدن دارد

بودم و دیدم و آموختم از عمّه ی خویش

بوسه از گودی حلقوم تو چیدن دارد

عمّه ام موی کشان پشت سرم می آید

نازت از فاصله ی دور کشیدن دارد

نرسیده به برت سرخ شدم همچون سیب