مدعیان دروغین!!

بر ما لازم است كه امام زمان (علیه السلام) را از چند جهت شناسایى كنیم، هم شناسنامه اى و هم اعتقادى و قلبى. در واقع انسان باید آن قدر قدرت تشخیص داشته باشد تا بتواند امام مهدى (علیه السلام) را، از مهدى نمایان تمییز دهد، چون، بدیهى است كه در هر زمان، برخى عناصر فرصت طلب، از موضوع مهدویّت سوء استفاده مى كنند.

چه راه هایى براى شناختن مهدى نمایان وجود دارد؟

اعتقاد به مهدویّت، از زمان پیامبر (صلى الله علیه وآله) رواج داشته و تقریباً بعد از واقعه ى كربلا و شهادت امام حسین (علیه السلام) ادّعاى مهدویّت نیز آغاز شد و برخى از مردم بعد از وفات محمّد حنیفه، او را مهدى دانستند و بعدها نیز عدّه اى خود را مهدى نامیدند و ادّعاى مهدویت كرده اند.

براى این كه ما مهدى نمایان را تشخیص دهیم، لازم است شناخت كامل از امام زمان (علیه السلام) داشته باشیم.

در روایات ما آمده است كه زراره بن اعین از امام صادق (علیه السلام) سۆال كرد: «در زمان، غیبت امام زمان (علیه السلام) امام را چگونه از امامان بدلى تشخیص دهیم؟»

امام (علیه السلام) فرمود: «این دعا را یاد بگیرد و تكرار كن: (اللهم عَرِّفنی نفسك فإنَّك إنْ لم تعرفنی نَفسَك لَم أعرف نبیك. اَللهم! عرّفْنی رسولك فإنّك إنْ لمْ تعرفْنی رسولك لم أعْرِفْ حجتَك. اللهم! عرّفْنی حجتك فإنّك إنْ لمْ تُعَرِّفْنی حجتك ضَلَلْتُ عَن دینی.) (كمال الدین و إتمام النعمة، ج 2، ص 342. خدایا! خودت را به من بشناسان كه اگر تو، خودت را به من نشناسانى، پیامبرت را نمى شناسم. خدایا پیامبرت را به من بشناسان كه اگر پیامبرت را نشناسانى، حجّت تو را نخواهم شناخت. خدایا! حجّت و امام زمان را به من بشناسان كه اگر امامت را نشناسانى، در دینم گمراه خواهم شد.)

بنابراین، بر ما لازم است كه امام زمان (علیه السلام) را از چند جهت شناسایى كنیم، هم شناسنامه اى و هم اعتقادى و قلبى.

روایات ما، به همه ى این ها اشاره كرده اند و فرموده اند: «امام زمان (علیه السلام) از بنى هاشم و از اولاد فاطمه (علیه السلام) و از سلاله ى سیدالشهداء امام حسین (علیه السلام) و نام پدرش حسن و خودش همنام پیامبر (صلى الله علیه وآله) و.... است، و بعد هم خصوصیات شخصى و جسمى امام دوازدهم (علیه السلام) را بیان فرموده اند و گفته اند: او، شبیه ترین مردم به پیامبر (صلى الله علیه وآله) است; پیشانى حضرت فراخ و سفید و تابان و اثر سجده در آن آشكار است; ابروهاى حضرت، به هم پیوسته است; چشم حضرت، سیاه و سرمه گون است; در طرف راست صورت، خالى وجود دارد; (منتهى الآمال، ص 289) هنگام ظهور، با شمشیر قیام مى كند; از ایشان، كرامت هاى بى شمارى ظهور مى كند. براى ظهور نیز علائمى حتمى و غیرحتمى بیان كرده اند، نداى آسمانى، خروج سفیانى، خروج خراسانى، قتل نَفْسِ زكیّه، فرو رفتن لشكر سفیانى در بیابانى ما بین مكه و مدینه و... از جمله ى آن علائم است.

از طرفى، انسان باید آن قدر قدرت تشخیص داشته باشد تا بتواند امام مهدى (علیه السلام) را با اوصافى كه بعضى از آن ها ذكر شد، از مهدى نمایان تمییز دهد، چون، بدیهى است كه در هر زمان، برخى عناصر فرصت طلب، از موضوع مهدویّت سوء استفاده مى كنند، چنان كه مدّعیان الوهیّت یا نبوت یا سایر مقامات معنوى، در دنیا كم نبوده اند، ولى این ها، هرگز، دلیل بر این نمى شود كه منكر اصل وجود خدا و نبوّت انبیا و مهدویّت شویم. از این رو، دانایان و اهل تشخیص، از پیامبران درخواست معجزه مى كردند. به همین دلیل مشاهده مى كنیم كه براى شناخت امام بعدى، امام هر عصرى، براى اصحاب خود، علائمى از امام پسین را نشان مى دادند تا در مسئله، شكى باقى نماند و آنان بتوانند امام بعد را به صورت واضح، شناسایى كنند.

از چه زمانى، عدّه اى به دروغ، ادعاى مهدویّت كردند؟

اعتقاد به مهدى موعود (علیه السلام) در بین مردم به خاطر تأكیداتى كه پیشوایان دینى ما داشتند، از زمان پیامبر (صلى الله علیه وآله) رواج داشته است. آن حضرت، بارها، در مناسبت هاى گوناگون، از حضرت مهدى و از ظهور و قیام و غیبت طولانى و دیگر ویژگى هاى آن حضرت خبر داده اند و بسیارى از اصحاب پیامبر (صلى الله علیه وآله)  از این موضوع خبر داشتند و شعراى مسلمان، مانند كمیت اسدى (متوفاى 126 هـ ق) و اسماعیل حمیرى (متوفاى 173 هـ ق) و دعبل خزاعى (متوفاى 246 هـ ق) در اشعار خود، از آن یاد كرده اند. همین مسئله، سبب شده كه در طول این مدّت، افرادى پیدا شوند كه یا خود، ادّعاى مهدویّت كنند و یا عدّه اى از مردم به مهدویّت آنان معتقد شوند.

فرآوری: آمنه اسفندیاری

بخش مهدویت تبیان    

منابع:

سایت اندیشه قم

كمال الدین و إتمام النعمة، ج 2