چگونه با تقوای خود یار اماممان باشیم؟

نصرت و یاری حضرت ولی الله (ارواحنا له الفداء) در امر دین؛ به عناوینی چند حاصل می شود، که در اینجا به یک کیفیّت از مهمترین و لازم ترین آنها بر وجه اختصار اشاره می کنیم:

بر این مطلب ــ یعنی بر اینکه با تقوا یاری امام(ارواحنا له الفداء) حاصل می شود ــ شواهد بسیاری داریم، که اجمالا بعضی از آنها را متذکّر می شویم:

اوّل: فرمایش حضرت امیرالمۆمنین (علیه السلام) در «نهج البلاغه» در ضمن نامه ای که به عثمان بن حنیف ــ عامل ایشان در بصره ــ نوشته اند:

«ألا و إنّ لکلّ مأموم إماماً یقتدی به، و یستضیئ بنور علمه، ألا و إنّ إمامکم قد اکتفی من دنیاه بطمریه، و من طُعمه بقُرصیه، ألا و إنّکم لا تقدرون علی ذلک، و لکن أعینونی بورع و اجتهاد و عفّة و سداد». [1]

یعنی: آگاه باشید! همانا از برای هر کسی باید امام و پیشوائی باشد که در اعمال و احوال خود از او پیروی کند، و به روشنائی نور علم او هدایت بیابد.

آگاه باشید! همانا امام و آقای شما به تحقیق از دنیای خود و از زینتهای آن به دو جامه کهنه و از طعام آن به دو قرص نان اکتفا و قناعت کرده.

آگاه باشید! همانا شما توانائی بر این نوع قناعت ندارید، و لکن مرا به اجتناب از آنچه حرام است وبه کوشش در فرائض و واجبات الهی و به کفّ نفس از حاجت و تملّق از اهل دنیا و به سعی در آنچه راه صحیح و درست است یاری کنید.

دوّم: در کتاب «کافی» از حضرت امام محمّد باقر (علیه السلام) روایت نموده که حضرت فرمود:

«أعینونا بالورع، فإنّه من لقی الله عزّوجلّ بالورع کان له عند الله عزّوجلّ فرجاً، إنّ الله عزّوجلّ یقول: (مَنْ یُطِعِ الله وَ رَسُولَهُ فَاُولئِکَ مَعَ الَّذینَ اَنْعَمَ الله عَلَیْهِم مِنْ النَّبیینَ وَ الصِّدیقینَ و الشُّهَداءَ و الصّالحِینَ وَ حسنَ اُولئِکَ رَفیقاً) [2] فمنّا النبیّ و منّا الصّدیق و الشهداء و الصالحون». [3]

یعنی: ما را به اجتناب نمودن از محارم الهی یاری نمائید، پس همانا هر کس خداوند عزّوجلّ را با حال ورع ملاقات نماید، برای او نزد خداوند فرج کامل از شدائد است، بدرستیکه خداوند در کلام مجید می فرماید: کسانیکه خدا و رسول او را اطاعت نمایند؛ پس اینان با کسانی که در جوار قرب الهی و رحمتهای خاصّه او در بهشت که خداوند بر آنها انعام فرموده است از نبیّین و صدیقین و شهداء و صلحاء ساکن خواهند بود.

سوّم: در کتاب «کافی» از حضرت صادق صلوات الله علیه روایت شده که حضرت فرمود:

«إنّ شیعة علیّ خمص البطون، ذبل الشفاة، و أهل رأفة و علم و حلم، یعرفون بالرهبانیة فأعینوا علی ما أنتم علیه بالورع و الاجتهاد». [4]

یعنی: همانا شیعیان علی صلوات الله علیه شکمهای خالی و لبانی خشک دارند یعنی از جهت شدّت گرسنگی و زیادی روزه داری ــ و آنان اهل رأفت و علم و بردباری هستند، و آنان به شدّت اعراض از اهل دنیا و از احوال و اعمال آنها شناخته می شوند، پس برای محافظت از آنچه بر آن هستید از ولایت اولیاء معصومین و ائمّه طاهرین (علیهم السلام) با اجتناب نمودن از محارم الهی و کوشش زیاد در انجام واجبات کمک و یاری کنید.

چهارم: آنچه در ضمن جمله ای از توقیع حضرت صاحب الأمرصلواة الله علیه رسیده، که می فرماید:

«إنّا غیر مهملین لمراعاتکم و لاناسین لذکرکم، ولولا ذلک لنزل بکم البلاء و استطلمکم الأعداء، فاتّقوا الله جلّ جلاله و ظاهرونا علی انتباثکم من فتنة قد أناقت علیکم». [5]

یعنی: ما اهمال در مراعات شما نکرده ایم و یاد شما را فراموش ننموده ایم، و اگر این نبود؛ هر آینه به شما بلای سخت نازل می شد، و دشمنان شما را مستاصل می کردند، پس بپرهیزید از خداوند و تقوا پیشه کنید، و ما را بر بیرون آوردن شما از فتنه ایکه بر شما مشرف شده است؛ یاری کنید».

و امّا حکمت اینکه چگونه با تقوا یاری امام (ارواحنا له الفداء) حاصل می شود این است که: منظور از نصرت و یاری کسی؛ همراهی با او در رساندن نفعی به او یا دفع ضرری از او است، و هر کدام از اینها هم ممکن است نسبت به جان او یا به عرض و آبروی او یا نسبت به اهل و اولاد یا مال یا متعلّقین او باشد، و باز هرکدام از اینها ممکن است در امور دنیوی یا اُخروی باشد.

پی نوشت:

[1] نهج البلاغه فیض: ص 966 ضمن نامه 45.

[2] سوره نساء آیه 69.

[3] کافی: ج2 ص78 حدیث12.

[4] کافی: ج2 ص233 حدیث10.

[5] بحارالانوار ج53 ص175.

منبع: لواء الانتصار: شیوه های یاری قائم آل محمد. مهدی فقیه ایمانی