کسالت و تنبلی را از خود دور کنیم!
انبساط خاطر و شادكامی هدیه ای حیات بخش در تمامی عرصه های زندگی به ویژه عبودیت و بندگی است زیرا وجود انس و آرمان گرایی به فرد می بخشد و سرانجام موفقیت و كامیابی به ارمغان می آورد.
نشاط و اشتیاق یا رغبت و علاقه به جلوه های جاری در زندگی از روحیات رحمت آفرینی است كه حیات انسان را مهر و امید می بخشد و با سلامت و سربلندی هر یك از ما را به سر منزل مقصود می رساند. پیشوایان دینی ما با سیره و سخن خویش"كسالت و بی حالی" را ضد نشاط دانسته و ارزش این مهم را به گونه های مختلفی بازگو كرده اند. امام صادق(علیه السلام) به طور ویژه این موضوع را به بعضی از فرزندان خویش گوشزد كرده و فرمود: بر تو باد به دوری از كسالت و بی حالی و غصه و اندوه در زندگی كه این دو مانع بهره و لذت تو از دنیا و آخرت می شود.(كلینی: كافی، ج2)
شناخت درست و دقیق"درد" نیمی از "درمان" است و آشنا شدن با بیماری تنبلی، بی حالی، بی حوصلگی ما را برای درمان قدرت و قوت روحی بیشتری می بخشد. امیرمومنان نشان روشن این پدیده را این گونه بیان فرمود: تاخیر انداختن كارها، نماد نمایان كسالت تنبلی و دل مردگی است.
به یقین با شناخت این نشانه نخست خود را می توان آزمود، سپس درباره دوستان، همكاران و تمامی اطرافیان قضاوتی سنجیده داشت. ناگفته پیداست با فردا فردا كردن و وعده دادن انجام كارها آن هم یكی دوبار تنبلی و بی حالی تحقق نمی یابد، بلكه هرگاه به تاخیر انداختن كارها شیوه همیشه انسان شود، بیماری بی حوصلگی و كسالت به چشم می خورد و نیاز به درمان دارد.
ایجاد شناخت نسبت به نشاط و شادكامی
انبساط خاطر و شادكامی هدیه ای حیات بخش در تمامی عرصه های زندگی به ویژه عبودیت و بندگی است زیرا وجود انس و آرمان گرایی به فرد می بخشد و سرانجام موفقیت و كامیابی به ارمغان می آورد.
آنان كه از این نعمت ناب و سرور آفرین بهره دارند در راه دستیابی به اهداف خود صاحب صبر و شكیبایی در رویاروی با سختی ها و تلخی ها می شوند و نگاهشان به روز و ماه ها و حتی سال های پیش رو نگاهی سبز و زیبا و به دور از افسردگی و دل مردگی می گردد، به گونه ای كه اراده و تصمیم تحرك در زندگی را همراه و همدل خویش ساخته با انرژی مثبت و مفید به فردا می نگرند.
ایجاد امید و زنده دلی در پرتو معارف روشنی بخش آسمانی
هرگاه خوف و هراس انسان نسبت به گذشته یا تیرگی و تاریكی درباره حال و آینده كشور وجود آدمی حكفرما شود، روح و روان انسان زمینگیر و در پی آن اعضا و اندام ما نسبت به اعمال انمید بخش سخت و سنگین می شود.
دمیدن روح امید و امید واری نسبت به رحمت و رضوان الهی، غبار های تیره و تار نومیدی را از آسمان دل و دیده كنار می زند و طلوعی طلایی از عشق و اشتیاق زنده دلی و نشاط می آفریند.
پرهیز از پرخوری و شكم بارگی
پرخوری و شكم بارگی، بی ارادگی و خمودی می آورد و رعایت اعتدال در خوردن، سلامتی، طول عمر و نورانیت دل به آدمی می بخشد. خوردن بیش از حد روح را سرگرم می كند تا غذای زاید هضم شود و بدن را به سوخت و ساز بیشتری وادار سازد و سرانجام انسان را زودتر از موعد از پا در می آورد. بدین خاطر بیشتر انسان های پرخور عمر طولانی ندارند.
امیر مومنان علی (علیه السلام) فرمود: كسی كه زیاده روی در خوردن نماید سه چیز گریبان او را می گیرد: پوشش بر قلب او، چرت بر چشم او و كسالت و سستی در بدن او. (همان)
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع: خبرگزاری مهر
