تخمیر شکر
مخمر چیزی است که در آشپزخانه به افزایش خمیر کمک می کند. آیا شما تا به حال به یک قرص نان و یا خمیر پیتزایی که در فر در حال افزایش حجم است دقت کرده اید؟ مخمر خمیر را افزایش حجم می دهد. اما مخمر چیست وچگونه عمل می کند؟ مخمرها از زندگی میکروب ها ساخته می شوند به این معنا که آن ها حاوی سلول هایی با هسته هستند. در این پروژه ما به زندگی یک مخمر نگاه می کنیم که موجب شکسته شدن شکر می شود و هم چنین از طریق فرآیندی به نام تخمیر، به عنوان ساکاروز شناخته شده است. بیایید بررسی کنیم چگونه این اتفاق می افتد و چرا؟
دانش پژوهان گرامی برای انجام این پروژه چیزهایی که نیاز دارید به شرح زیر می باشند:
1- سه عدد فنجان شیشه ای شفاف
2- دوقاشق چایخوری شکر
3- آب ( سرد و گرم)
4- سه ظرف کوچک
5- نشانگر
مراحل کار
1- هر سه ظرف را در حدود 2 اینچ(تقریبا 5 سانتی متر) با آب سرد پر کنید.
2- فنجان های شیشه ای را در هر سه ظرف قرار دهید و روی هر یک برچسب هایی با شماره های 1،2 و 3 بزنید.
3- در شیشه شماره 1، یک قاشق چایخوری مخمر،یک چهارم فنجان آب گرم و دو فاشق چایخوری شکر را مخلوط کنید.
4- در شیشه شماره 2، یک قاشق چایخوری مخمرو یک چهارم فنجان آب گرم را مخلوط کنید.
5- در شیشه شماره 3 یک قاشق چایخوری مخمر قرار دهید.
6- واکنش هر فنجان را مشاهده کنید. چرا واکنش ها در هر فنجان با دیگری تفاوت دارد؟ سعی کنید از حواس خود (بینایی، لامسه، بویایی و شنوایی) در بررسی سه فنجان استفاده کنید.
نتایج
در شیشه شماره 1 آب گرم و مخمر باعث کف کردن و منجر به تخمیر می شوند.
تخمیر پدیده‌ای است ناشی از مجموعه فعالیت های زیستی که در آن ترکیبات آلی دارای مولکول های بزرگ به ترکیبات دارای مولکول های کوچک‌تر و ساده‌تر شکسته و تجزیه (کاتابولیسم) شده از فرایند آن علاوه بر ایجاد ترکیبات آلی ساده‌تر، دی‌اکسیدکربن و انرژی نیز آزاد می‌گردد. با بیان دیگر تخمیر تجزیه ناقص بعضی از متابولیت‌ها (ترکیبات آلی) به ترکیبات ساده‌تر همراه با انرژی توسط عامل تخمیری است.
شدت تخمیر را با قرار دادن اندام دارای ذخیره قندی مانند دانه ها، غده ها و یا میوه ها در یک محیط فاقد اکسیژن و دارای ازت می توان به دقت اندازه گرفت و برای این سنجش از روش اندازه گیری دی‌اکسیدکربن آزاد شده نیز می توان استفاده کرد. ولی چون واکنش های دیگر هم زمان با تخمیر می توانند CO2 متصاعد کنند این روش ممکن است دقیق نباشد. بنابراین اندازه گیری مقدار الکل تولید شده از تخمیر معمولاً بهتر می تواند معرف و تعیین کننده شدت تخمیر باشد.
مقدار الکل حاصل از تخمیر در واحد زمان در یک ترکیب قندی تقریباً معادل همان نسبتی است که از اندازه گیری شدت تنفس به دست می آید.
