چرخه کنتاکی

چرخه کنتاکی. رابرت شنکن.مترجم: آراز بارسقیان.نشر افراز.چاپ اول. تهران.1390.1100 نسخه.352 صفحه. 8800 تومان.

«قاضی: آقای روون زمین فقط خاکه. ارزشش همون اندازه ایه که بازار می خوادش، نه بیشتر و نه کمتر.

پاتریک: فقط خاک نیست. زمینه. یه موجود زنده است. حس داره، کلک و رازهایی داره، درست مثل من یا شما یا هر موجود زنده ی دیگه ای.»^[1]

چرخه کنتاکی در سال 1992 نمایشنامه ای است که در سال ها کار کارگاهی شکل گرفته و نوشته شده است. این نمایش بلند اولین بار در رویال تئاتر نیویورک به اجرا درآمد و همزمان با نمایش فرشته ها در امریکا نوشته تونی کوشنر به اجرا گذاشته شد. اما در نهایت فرشته ها در امریکا بیشترین جوایز را برد و جایزه پولیتزر را به خود اختصاص داد. این نمایشنامه بلند تشکیل شده از نه نمایشنامه کوتاه  به هم پیوسته است به طوری که به علت زنجیره ای بودن نمایش ها اجرای تک به تک آنها نمی تواند پاسخ گوی مفاهیم نمایش باشد. چرخه کنتاکی تاریخ کشور امریکا را بی هیچ پرده پوشی روایت می کند. تمام چیز هایی که تا کنون درباره غرب وحشی شنیده اید می توانید در این نمایشنامه ببینید. چرخه کنتاکی درباره زمینی صحبت می کند که طی دویست سال با خون آدم های مختلف آبیاری شده است و این آبیاری ادامه دارد. خشونت و قتل هایی که اتفاق می افتد در کمتر نمایشنامه ای توصیف شده است. همچنین اعتراضاتی که به سیستم بدون نظارت اجتماعی وارد می شود. رابرت شنکن شخصیت های خودش را در دل خشن ترین موقیعت های ممکن قرارداده و از آن ها واکنش می طلبد. ترجیح فردیت دیگران و انسانیت آن ها به موقعیت، یک "زمین" و "زمین" به عنوان یکی از شخصیت های اصلی نمایش همیشه حضور دارد و نه تنها به هیچ کس رحم نمی کند بلکه خیلی مادرانه همه را در آغوش خود فرو می گیرد. همین زمین است که همه چیز را به خودش بر می گرداند تا چرخه ای را که در دل خود حرف های زیادی نهفته است، به حالت نخستینش برگرداند و این چنین به ما نشان می دهد زندگی چه جاهای ارزشمندی و چه جاهای بی ارزشی دارد. چرخه کنتاکی متنی است حماسی درباره خوی و طبیعت انسان و تاریخ.

چرخه کنتاکی روایت خانواده ای است که طی دویست سال تغییر و تحول داشته اند.پدر خانواده مهاجری ایرلندی است و با زیر پا گذاشتن انسانیت، تکه زمینی برای خود دست و پا می کند. زمین که نماد سکونت است به همراه ساعتی طلایی که نماد زمان و تاریخ خانواده است، میراث پدر برای فرزندان و نسل های بعدی است. زمین و ساعت بین فرزندان دست به دست می شود. در نهایت در صحنه پایانی به هم می پیوندند و با هم ادغام می شوند. گویی ماندگاری زمین و گذاریی زمان با یکدیگر جا عوض می کنند. هر آنچه گذار بوده باز می گردد و چون حافظه و تاریخ باقی می ماند و زمین که می بایست ماندگار و ساکن باشد، گذار است. زمین همچون موجودی زنده روزی متولد می شود، رشد می کند و با به درون کشیدن تمام خانواده از بین می رود.

رابرت شنکن تا امروز ده نمایشنامه بلند نوشته است. چرخه کنتاکی که از دو قسمت و نه نمایشنامه به هم پیوسته تشکیل شده است تا به حال بزرگترین جایزه بنیاد نمایشنامه های امریکا را دریافت کرده است. در سال 1992 موفق به کسب جایزه پولیتزر شد. و جایزه منتقدان لس آنجلس را نیز به خود اختصاص داد. شنکن هم اکنون در سیاتل مشغول کار و فعالیت است.

«جاشوا: من مدام این رویا رو می بینم. تو رویام دارم از یه صحرا می گذرم. از سنگ و خاک و پره. اسکاتی صدام می کنه. دنبال صداش می دوئم تا به یه رودخونه می رسم. یه طورایی می دونم شایلینگه ولی اصلا شبیه اون فاضلاب افتضاحی نیست که شما امروز می بینین. ...»^[2]

پی نوشت:

[1]صفحه 114 کتاب

[2]صفحه 333 کتاب

بخش کتاب و کتابخوانی تبیان