امدادهای غیبی در دفاع مقدس را در تبیان بخوانید

بخش کتاب و کتابخوانی سایت تبیان همزمان با هفته دفاع مقدس در مقاله ای اجتماعی به بررسی «امدادهای غیبی در دفاع مقدس» پرداخت.

به گزارش روابط عمومی، علیرضا صادقی در این مقاله می نویسد:«جهان و آنچه در اوست، از ذرات بسیار ریز تا كوههای سر به فلك كشیده در عالم طبیعت، و موجودات جهان غیب از فرشتگان الهی و بهشت كه بلندایش در فكر و اندیشة آدمی نمی گنجد و عقل انسان از درك آن قاصر است، همگی در پرتو امدادهای الهی چهرة هستی به خود می گیرند و فعالیت می كنند. به سخنی دیگر و به تعبیری دقیقتر،جز حضرت حق، آنچه عنوان هستی بر آن اطلاق می شود، فقر و نیاز محض است و محتاج به خداوند. بر این اساس و با این نگاه می توان بلكه باید اذعان كرد، در هر تكاپویی از هر موجود، مددی غیبی از سوی خداوند دیده می شود. و بدون امدادهای غیبی، هستی از رخ جهان، رخت بر می بندد.

خداوند حكیم هر از چندگاهی به تناسبی با نشان دادن امدادهای چشمگیر و بارز خویش پرده های غفلت را از دیدگان آدمیان می زداید و حجتش را بیش از پیش بر آنان تمام می كند و گاهی نیز به دلیل ارتباط ژرف و عمیق روحی كه میان عابد و معبود و عاشق و معشوق برقرار می شود، عنایات حضرت حق شامل بندگان خاصش گشته و معضلات و موانعی كه در راه سیر و سلوك و پیشبرد اهداف الهی ایجاد می شود، برطرف می گردد.

رزمندگان اسلام در دوران هشت سالة دفاع مقدس نیز از این مددهای الهی بسیار سود جسته و از رهگذر آن معضلات به وجود آمده در مناطق عملیاتی و غیر آن را از پیش پای خود برداشته اند.

بدون تردید شایستگی افراد و برخورداری از درجات بالای ایمان، زمینه مناسبتری برای مشاهده امدادهای غیبی فراهم می سازد. و از آن منظر كه رزمندگان جان بر كف اسلام برای اعلای كلمة دین حق به میادین نبرد می رفتند، شایستگی افزونتری برای دریافت این عنایتهای خاص داشتند.

در این مقاله به ذكر پارهای از این امدادها می پردازیم. نیروهای خود را برای عملیات آماده كرده بودیم. به دلیل بُعد و دوری مسافت و امكان عدم پشتیبانی، مهمات زیادی را میبایست حمل می كردیم.پس از ساعتها راه رفتن و دویدن به موقعیت دشمن نزدیك شدیم و پشت میدان مین توقف كردیم تا دستور حمله صادر گردد. گرچه تا ساعت 3 بامداد منتظر ماندیم اما دستور لغو عملیات و بازگشت نیروها صادر شد. حدس زدیم علت آن عدم آمادگی سایر نیروها در بخشهای دیگر عملیات بود.به هر حال پس از طی مسافتی طولانی به اردوگاه برگشتیم. بعد از ظهر همان روز خبر دادند بایستی برای عملیات آماده شویم. بچه ها علیرغم خستگی شب گذشته با شور و شادی وصف ناشدنی، خود را برای حمله آماده كردند و بعد از نماز مغرب و عشا عازم منطقه شدند.

هر نیروی پیاده و تك تیرانداز، می بایست علاوه بر تجهیزات و مهمات اضافی مربوط به خود، گلوله های آر. پی. جی هم حمل می كرد. در طی مسیر لازم بود از شیاری كه از داخل تپه ها می گذشت، عبور می كردیم. یعنی، همان مسیری كه شب گذشته آن را طی كرده بودیم.

نزدیك شیار مزبور كه رسیدیم، دربارة عبور از آن به رایزنی پرداختیم؛ زیرا ممكن بود دشمن آن را شناسایی كرده باشد.

قرار شد موضوع را با برادر ردانیپور ـ آن عارف واصل و دلدادهای كه ذكر یابن الحسن او آرام و قرار از هر متوسلی می گرفت ـ هم در میان بگذاریم. ایشان بعد از اطلاع از آخرین وضعیت دشمن و استماع نظرات دیگران، متوسل به حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ شد. و با ذكر و دعا تفألی به قرآن زد و تصمیم گرفت از مسیر دیشب (شیار داخل تپه ها) عبور نكنیم.گفتنی است آن مسیر دو ماه شناسایی شد و داخل آن انبارهای مهمات جا سازی شده و هر پیچ و خم آن علامت گذاری شده بود. برای همین برای ما عمل به تصمیم آقای ردّانی پور مشكل بود، اما چاره ای نداشتیم. سرانجام با حدود هشتصد متر اختلاف، مسیر را عوض كردیم و به سمت خطوط استقرار دشمن حركت كردیم. وقتی نزدیك دشمن رسیدیم، با رمز مقدس یا زهرا ـ سلام الله علیها ـ عملیات را آغاز كردیم. شتابزده از میدان مین گذشته، به خاكریز دشمن هجوم بردیم.در وقت صبح، زمانی كه همه گردانها موفق شدند به هدفهای از پیش تعیین شدة خود برسند و بر بلندیهای عین خوش مستقر گردند، چند صد نفر از نیروهای دشمن را در محل شیار اسیر كردند. در آن زمان بود كه متوجه شدیم تمامی طول آن مسیر را با استقرار چهارصد نفر نیرو كمین گذاشته بودند. اگر گردانهای ما از آن مسیر حركت كرده بودند، همه قتل عام می شدند.

در آن لحظه متوجه تأثیر آن تفأل و توسل به حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ شدم و سر به سجده گذاشتم. گریه امانم را بریده بود. خدایا چگونه سپاس تو گوییم و از كدامیك از تفضلها و عنایتهایت شكرگزاری كنیم؟حدود چهل كیلومتری عمق خاك عراق در كردستان آن كشور «بُنه»ای بود به نام بُنة «خر مشكوه». نیروهای زیادی از ما در آنجا مستقر بودند. در قسمت جنوبی بُنه، سنگر اجتماعی بزرگی وجود داشت كه 150 نفر برای اقامة نماز در آن اجتماع می كردند. یك روز هواپیماهای دشمن به این سنگر در زمان برگزاری نماز راكت زدند. بعد از تكانی كه به ساختمان سنگر وارد آمد، گرد و غبار زیادی به سر و روی ما ریخت. با این حال نماز قطع نشد. بچه ها بعد از نماز یكی یكی از سنگر خارج شدند.

راكت روی سقف خورده و عمل نكرده بود. چند لحظه بعد از آنكه آخرین نفر، سنگر را ترك كرد، در مقابل چشمان حیرت زدة ما، راكت منفجر شد و سنگر را ویران نمود. گویی حق تعالی حرمت نمازگزاران را نگه داشته بود.پیش از عملیات والفجر 4 برای بررسی منطقه به اتفاق برادران قوچانی، موحد دوست و آقایی به طرف ارتفاع قوچ سلطان حركت كردیم. ناگهان مار بسیار بزرگی دیدیم كه درست در وسط جاده قرار داشت.

برادر آقایی با تیراندازی، مار را از پا درآورد. وقتی آقای موحد با چوب، مار را كنار زد، چیزی توجهش را جلب كرد. به آن نزدیك شد. متوجه گردید یك مین ضد خودرو در جاده كار گذاشته اند . موضوع را با آقای قوچانی در میان گذاشت. او با دقت خاصی مین را از محل خود خارج و خنثی كرد.

تا مدتی همه مبهوت بودیم و با شگفتی به یكدیگر نگاه می كردیم. اگر چند متر جلوتر رفته بودیم، با انفجار شدیدی مواجه می شدیم. آقای قوچانی گفت: «ظاهراً این مار مأمور بوده است كه ما را مطلع سازد.»

بعد از تك سنگین دشمن كه 48 ساعت ادامه داشت، منتظر اجازه فرمانده بودیم تا استراحت كنیم. دمای هوا بالای 45 درجه بود. بچه ها برای رهایی از نیش پشهها و هوای شرجی خوزستان، تورهای ابتكاری و پشه بندهای جالبی ساخته بودند. این پشه بندها، بیرون از سنگرها و در هوای آزاد برپا شده بود و تختهای نرم داخل آن، هر تازه رسیده و خسته ای را به خود دعوت می كرد. ما هم میل داشتیم بعد از 48 ساعت درگیری، در آنها به استراحت بپردازیم. در این فكر بودیم كه ناگهان صدای خسته و گرفته فرمانده توپخانه، ما را به سنگر بزرگی كه در آن حوالی بود، فرا خواند.

فرمانده سخن خود را با نام خدا آغاز كرد و از زحمات و پایداری رزمندگان قدردانی كرد. سپس گفت: گردانهای توپخانه از عملیات خسته شده، هر كدام به نقطه ای تغییر موضع داده اند. شما مأموریت دارید هر كدام به گردانی كه تعیین می كنم، بروید.هر كدام از ما با خودرو به طرف گردان محول شده رفتیم، اما همچنان حسرت استراحت روی تختهایی را كه در فضای آزاد و در داخل پشه بندها قرار داشت، در دل داشتیم.

پس از چهار ساعت و انجام مأموریت، به قرارگاه مراجعت كردیم. چند تن از پرسنل ستاد از جمله فرمانده قرارگاه را دیدیم كه با خوشحالی از ما استقبال كردند و گفتند: بایستی قربانی كنید و گوسفند بكشید! ما متعجب و حیران پرسیدیم: چه شده؟ چه اتفاقی افتاده است؟! فرماندة قرارگاه گفت: این خواست الهی بود كه به من الهام شد به شما مأموریت بدهم، و گرنه مانند این تختها تكه تكه می شدید. با شنیدن سخن فرمانده به استراحتگاه ابتكاری نگریستیم. همه چیز زیر و رو شده بود. فرمانده قرارگاه گفت: دیشب، نیم ساعت بعد از رفتن شما یك موشك كاتیوشا به منبع آب حمام ـ كه در كنار تختهای شما قرار دارد ـ اصابت كرد . منبع آب تكه تكه شد و تركشهایش تمام تختها را همراه با وسایل آن متلاشی ساخت»سوم تیرماه سال 67 در شلمچه، خط لشكر 19 فجر بودیم. دشمن با ریختن آتش سنگین روی نیروهای ما اقدام به تك كرد، دود و گرد و خاك همه جا را فرا گرفته بود و چشم چشم را نمی دید. ما با آر. پی. جی كار می كردیم. در حین درگیری متوجه شدیم كسی كه برای ما مهمات و گلولة خمپاره می آورد، عراقی است. از این بابت خیلی تعجب كردیم»

گفتنی است این مقاله بر اساس خاطرات رزمندگان تهیه شده و متن کامل آن در بخش کتاب و کتابخوانی سایت تبیان قابل مشاهده است.

تنظیم: هومن بهلولی