زنده باد عیاری !

پنجشنبه شب کیانوش عیاری کارگردان پیشکسوت سینمای ایران در مراسمی در فرهنگسرای ارسباران مورد تجلیل قرار گرفت.

هوشنگ گلمکانی، پرویز شهبازی، ناصر هاشمی، آفرین عبیسی، داریوش اسد‌زاده، سعید‌ پورصمیمی، علیرضا زرین‌دست، امیر‌شهاب رضویان، شبنم عرفی‌نژاد، تهماسب صلح‌جو، مهرزاد دانش، نازنین فراهانی، شالیزه عارف‌پور، خسرو معصومی، علی رویین‌تن، حبیب اسماعیلی و مسعود اطیابی از جمله چهره‌های حاضر در این مراسم بودند.

رضا درستکار منتقد که اجرای این مراسم را بر عهده داشت، در ابتدا از داریوش اسد‌زاده، آفرین عبیسی، ناصر هاشمی، سعید‌ پورصمیمی و بهاره افشاری خواست روی صحنه حاضر شوند و چند دقیقه‌ای درباره کیانوش عیاری صحبت کنند.

داریوش اسد‌زاده بازیگر پیشکسوت صحبت‌هایش را با خاطره‌ای از عیاری آغاز کرد و گفت: «با کیانوش عیاری سر فیلم «دو نیمه سیب» آشنا شدم. دوستی، محبت و صبوری در او کاملا به چشم می‌خورد.»

آفرین عبیسی بازیگر نیز در ادامه صحبت‌های اسد‌زاده گفت: «تا قبل از دیدن فیلم «بودن یا نبودن» افتخار آشنایی با آقای عیاری را نداشتم. آن‌قدر از آن فیلم لذت بردم که سه بار آن را دیدم. تا اینکه برای بازی در فیلم «روزگار قریب» از من دعوت به همکاری شد. شخصیت آقای عیاری را دوست دارم.»

سعید‌ پورصمیمی بازیگر صحبت‌هایش درباره عیاری را با ذکر خاطره‌ای از او آغاز کرد. او گفت: «سال‌های نیمه دهه 1360 بود. من در اداره‌ای که مربوط به تلویزیون بود کار می‌کردم که در همسایگی سینما آزاد بود. کم و بیش با برخی از فیلمسازان آشنا بودم و اتفاقا آقای عیاری را می‌شناختم. فیلم «آن سوی آتش» را ساخته بود و فیلمش را دیده بودم و آشنایی با او برای من با بازی در فیلم «آبادانی‌ها» اتفاق افتاد.»

او ادامه داد: «خوشحالم که امشب بزرگداشت او است و چقدر خوب است تا بزرگان ما زنده هستند، بزرگداشتی برای آن‌ها برگزار شود.»

ناصر هاشمی هم که تجربه بازی در آثار کیانوش عیاری را دارد درباره او گفت: «استادی آقای عیاری به همه مسلم شده است. او بسیار آدم لطیفی است. هر وقت که می‌خواستم مقابل دوربین آقای عیاری بروم چندین بار تمرین می‌کردم و تمام انرژی که در من پنهان شده بود بروز می‌کرد. او تنها کارگردانی است که هر پلانی که در فیلم او بازی می‌کردم احساس می‌کردم انرژی از من رفته و احساس لذت می‌کردم. امیدوارم باز هم فرصت بازی در آثار او برای من پیش بیاید.»

بهاره افشاری دیگر بازیگری که در این مراسم حاضر بود، گفت: «شروع فعالیت حرفه‌ای بازیگری من با بازی در فیلم او بود. بعد از «روزگار قریب» سر سریال «او یک فرشته بود» حاضر شدم و چند پلان از سریال «روزگار قریب» باقی مانده بود که باید تصویر‌برداری می‌شد. وقتی بار دیگر سر سریال حاضر شدم یک پلان با بازی من 48 بار تکرار شد. کاملا اعتماد به نفسم را از دست داده بودم وقتی دلیلش را از آقای عیاری پرسیدم گفت، تو هم بازیگر شدی.»

در بخش دوم این مراسم رضا درستکار از چند چهره دیگر خواست تا درباره کیانوش عیاری صحبت کنند. هوشنگ گلمکانی، خسرو معصومی، پرویز شهبازی، امیرشهاب رضویان و علیرضا زرین دست از جمله این چهره‌ها بودند.

هوشنگ گلمکانی منتقد و سردبیر مجله فیلم با اشاره به ویژگی‌های فیلمسازی کیانوش عیاری گفت: «همیشه فیلم‌هایی را دوست دارم که به نظر می‌رسد کارگردان ندارد. خیلی‌ها فکر می‌کنند تعداد مقلدان سینمای کیارستمی زیاد شده که به نظر می‌رسد سینمای آسانی دارد. آقای عیاری هم از جمله کارگردان‌هایی است که به نظر می‌رسد سر صحنه فیلمبرداری حضور ندارد که به نظر من سخت‌ترین نوع کارگردانی است.»

او افزود: «ما هم‌نسل هستیم و موفقیت هر کدام از هنرمندانی که هم نسل من هستند انگار موفقیت خود من است. به بودن کیانوش عیاری افتخار می‌کنم. فیلم «بودن و نبودن» از فیلم‌های مورد علاقه من است و امیدوارم مثل سابق برای فیلم‌هایش کارگردانی نکند.»

خسرو معصومی کارگردان نیز گفت: «آشنایی من با کیانوش عیاری با یک عکس آغاز شد. سال 53 در بندر عباس خدمت سربازی می‌کردم و در کنارش کار هنری انجام می‌دادم که با قانون اینکه حین خدمت کار دیگری انجام بدهی، منافات داشت. از طریق یکی از هم‌خدمتی‌هایم به سینما آزاد راهنمایی شدم. وقتی وارد دفتر شدم چشمم به عکسی افتاد که متعلق به کیانوش عیاری بود. این اولین مواجه من با این کارگردان بود و کم‌کم دوست شدیم. او تنها کسی در سینما است که با او راحت هستم. او آدم تنگ‌نظری نیست و به او افتخار می‌کنم.»

پرویز شهبازی فیلمنامه‌نویس و کارگردان سینما نیز گفت: «عیاری فیلمساز محبوب من است و این را هر هفته تلفنی به او می‌گویم. تمام فیلم‌های او را دیدم. به نظر من مستند «تازه‌نفس‌ها» یک شاهکار است و تعجب می‌کنم در این فیلم او چطور این آینده‌نگری را داشته است و پلان‌هایی را ثبت کرده است که مطمئن بوده دیگر تکرار نمی‌شود.»

او ادامه داد: «آشنایی من با آقای عیاری به زمانی بر می‌گردد که من دانشجوی سینما بودم و او «شبح کژدم» را ساخته بود. وقتی این فیلم را درسینما آزادی دیدم آقای عیاری هم حضور داشت. با خودم فکر کردم از فیلم ایرادی بگیرم که به این بهانه با او صحبت کنم. رفتم و از فیلم ایرادی گرفتم و آقای عیاری شروع کرد در مورد آن با من صحبت کردن. وقتی با من حرف می‌زد به حرف‌هایش گوش نمی‌کردم. محو صحبت‌های او بودم و خوشحال بودم که کیانوش عیاری با من حرف می‌زند. متاسفم که آقای عیاری در سطح بین‌المللی خیلی شناخته نشد و جفای بزرگی در حق او شده است. او فیلمساز بزرگ و مطرحی است.»

امیرشهاب رضویان کارگردان هم در مورد ویژگی‌های اخلاقی عیاری گفت: «او آدم خوبی است، او شریف، خلاق، خوش‌تیپ و بدقول است. او حافظه عجیبی دارد. من و او سال‌ها است با هم دوستیم. زمانی که آقای احمدی‌نژاد شهردار بود فیلم‌های ما در جشنواره فیلم شهر جایزه برد و قرار بود که از فیلم بعدی ما حمایت شود که هنوز هم این مبلغ را دریافت نکرده‌ایم.»

علیرضا زرین‌دست فیلمبردار آخرین نفری بود که درباره کیانوش عیاری صحبت کرد. او گفت: «مدتی قبل متنی را می‌خواندم که نوشته بود بهترین خبر، خبری است که منتظر آن نباشی. آقای عیاری برای سینمای ما در دهه 50‌‌ همان خبر بود. وقتی فیلم «آن سوی آتش» را از او دیدم آرزو کردم که روزی با او کار کنم. بعد فیلم «آبادانی‌ها» را با او کار کردم که برایم تجربه فوق‌العاده‌ای بود.»

رضا درستکار در انتهای این مراسم به جایگاه کیانوش عیاری در سینما اشاره کرد و گفت: «هیچ فیلم کیانوش عیاری شبیه فیلم دیگرش و یا شبیه فیلم دیگری در سینمای ایران نیست. این مهم‌ترین زورآزمایی یک سینماگر با خودش است.»

در ادامه مراسم از تابلویی با عکس کیانوش عیاری که با امضای هنرمندان حاضر در مراسم بود رونمایی شد و هدیه‌ای به رسم یاد بود به عیاری تقدیم شد.

عیاری در پایان مراسم از هنرمندانی که درباره او صحبت کردند تشکر کرد و گفت: «امشب احساس می‌کنم بعد از صحبت‌های دوستان وجه دیگری از شخصیت من رونمایی شد. اتفاقا باید بگویم یکی از مشکلات من کم‌حافظه بودن است. دوست دارم بعد از 31 ماه فیلم دیگری بسازم و من هم با انرژی‌ای که این روز‌ها فیلمسازان و هنرمندان ما، درست یا کاذب پیدا کرده‌اند، همسو شوم. دوست دارم در این جرگه باشم و فیلم بسازم. تنها توصیه‌ای که به فیلمسازان جوان دارم این است که سعی کنید در فیلم‌هایتان دیده نشوید.»