روایت محمدهاشمی از مذاکره امام (ره) با آمریکا

محمد هاشمی در این خاطره که سایت انتخاب آن را منتشر کرده است، می‌نویسد: «در روزهای آخر توقف حضرت امام (ره) در پاریس در سال 1357 که من در پاریس در خدمت امام بودم، آقای جیمی کارتر رئیس‌جمهور وقت آمریکا نماینده‌ای را به پاریس اعزام کرد و نماینده آقای کارتر به همراه نماینده ژیسکاردستن رئیس‌جمهور وقت فرانسه از حضرت امام (ره) درخواست ملاقات کردند و حضرت امام (ره) نیز اجازه دادند که نماینده رئیس‌جمهور آمریکا و رئیس‌جمهور فرانسه برای ملاقات و گفت‌وگو به حضور ایشان برسند.

این دو نماینده حدود ساعت 10 شب در محل اقامت حضرت امام (ره) در نوفل‌لوشاتو خدمت ایشان رسیدند، حدود یک ساعت و نیم با امام (ره) مذاکره و گفت‌وگو کردند و حدود ساعت 12 شب اقامتگاه حضرت امام (ره) را ترک کردند. حضرت امام (ره) بعد از گفت‌وگو و مذاکره با این نمایندگان فرمودند: اعلام کنید که من در اولین فرصت به ایران برمی‌گردم.

متن خبر را همزمان به رادیو فرانسه دادیم و رادیو فرانسه در اخبار ساعت 12 شب خود این خبر را پخش کرد و رسانه‌های مختلف بعد از رادیو فرانسه به این خبر پرداختند و پیرامون آن تحلیل و تفسیر کردند.

وقتی دلیل تصمیم حضرت امام (ره) برای اعلام حرکت به تهران را بعد از ملاقات و مذاکره نمایندگان دولتین آمریکا و فرانسه جویا شدیم، امام (ره) فرمودند: آنها در آن مذاکره از راه دلسوزی برای من وارد شدند و به من پیشنهاد دادند فعلا به ایران نروم چون احتمال خطر برای جانم وجود دارد.

ایشان ادامه دادند: من که می‌دانم آقای کارتر دلش برای من نسوخته و حتما توطئه علیه ملت ایران دارد و می‌داند اگر من در ایران باشم از انجام توطئه او جلوگیری می‌کنم. از این جهت بلافاصله پس از ترک آن دو اعلام کردم که به ایران می‌روم.

درس‌هایی که ما از این رفتار امام آموختیم:

اولا- امام مواضعشان راجع به جنایات آمریکایی‌ها و اینکه آمریکا دشمن است روشن بوده‌ است.

ثانیا- در مذاکره مستقیم با دشمن استراتژی دشمن را کشف کردند و برای خنثی کردن توطئه دشمن تصمیم به بازگشت به ایران گرفتند.

ثالثا- نه‌تنها هیچ امتیازی به دشمن ندادند بلکه با شناسایی استراتژی دشمن، توطئه او را خنثی کردند.

از 117 روزی که حضرت امام در پاریس بودند، من این افتخار را داشتم که 114 روز را در پاریس در خدمت ایشان باشم و در این ایام درس‌های بسیاری از سیره عملی و رفتار حضرت امام (ره) و نوع تعاملشان با شخصیت‌های سیاسی، علما و شخصیت‌های فرهنگی، جوانان و دانشجویان با هر اندیشه و تفکری آموختم و خاطرات بسیار ارزشمندی از آن دوران برایم باقی‌ مانده‌ است.»