سازمان منافقین در آغوش مرگ

سازمان مجاهدین خلق یا همان سازمان منافقین در سال های پس از انقلاب، با ارتکاب جنایات فراوان علیه مردم بیگناه ایران، راه ترکستان را در پیش گرفتند و بدون توجه به نصایح خط و خطوط تروریستی و حمایت دروغین از بنی صدر را پیشه خود کردند. پس از خروج رهبران این گروهک تروریستی از ایران، دامنه ترورهای این سازمان گسترش یافت و بیگناهان بسیاری در دام ترورهای آنان افتادند. بر اساس آمار تاکنون بیش از 17 هزار نفر به طور مستقیم و غیرمستقیم از ترورهای این گروهک به شهادت رسیده اند. عمق خشم و کینه رهبران این گروهک پایند به نظرات مارکسیستی، زمینه را برای همکاری رهبران آن با دشمن بالقوه و بالفعل ملت ایران در دهه 60، یعنی صدام حسین و حزب بعث فراهم آورد و دامنه فعالیت های این سازمان علیه جمهوری اسلامی ایران گسترش یافت. همکاری اطلاعاتی و سخت افزاری و نرم افزاری با حزب بعث در ترورها و نبرد در جبهه های حق علیه باطل، نفرت مردم ایران از این سازمان را روزافزون کرد و باعث شد فرزندان غیور انقلاب در عملیت مرصاد، پاسخ دندان شکنی به آنان بدهند و این سازمان را تا مرز نابودی به پیش برند. حمایت های کشورهای به اصطلاح حامی حقوق بشر اروپایی و آمریکا از این سازمان و کمک به آنان در مبارزه با جمهوری اسلامی، باعث شد این سازمان خود را از نو بسازد و توطئه علیه ملت ایران را از سر گیرد. افشای ماههیت برنامه هسته ای کشور و ادعاهای دروغین در سازمان های بین المللی و شهادت های دروغین علیه ایران در دادگاه هایی نظیر آمیا در آرژانتین، نمونه هایی از توطئه ها و دروغ پردازی های این سازمان علیه دولت و ملت ایران است. جنایت منافقین محدود به ملت ایران نشد و مردم عراق را نیز گرفتار کرد. همکاری با رژیم بعث در کشتار مردم عراق، در انتفاضه شعبانیه و سایر سرکوب های گسترده مردم عراق از جمله جنایات آنان در قبال مردم عراق است.

سقوط صدام بارقه های امید نابودی این گروهک که اعضای آن به پوچ بودن ایدئولوژی آن پی برده و در حال فرار از زندان های این سازمان بودند، را در دل زنده کرد اما این بار نیز، آمریکا برای داشتن ابزاری علیه ایران، بر حمایت از آنان پای فشرد تلاش های دولت و مردم عراق در اخراج این تروریست ها به جایی نرسید و نهایتا با همت مردم عراق در سال 2007 حمله گسترده ای علیه آنان ترتیب دادند و تعدای از اعضای این گروهک که در اردوگاه اشرف مستقر شده بودند را به درک واصل کردند. حضور حدود سه هزار نفری اعضای این گروهک و اصرار دولت عراق بر خروج آنان از این کشور، باز هم صدای سازمان های حقوق بشری که قبلا چشم به جنایات این سازمان بسته بودند، را در آورد.

فشارها کماکان ادامه یافت و باعث شد زمینه خروج اعضی این گروهک از اشرف به انتقال به خارج از عراق و یا اردوگاه لیبرتی در کنار فرودگاه بغداد را فراهم آورد. حدود 80 تن از اعضای این سازمان در کمپ اشرف باقی مانده بودند و قصد تخلیه اراضی آن که تماما غصبی است را نداشتند اما این بار با سرریز شدن صبر مردم عراق، بازماندگان جنایت و کشتار انتفاضه شعبانیه وارد عمل شدند و در این عملیات 34 تن از اعضای این گروهک هلاک شدند. در مورد اینکه کشته شدگان چگونه به قتل رسیدند اختلاف نظر وجو دارد. دولت عراق اعلام می کند که بسیاری از کشته ها توسط خود منافقان به قتل رسیده اند چرا که قصد فرار از این اردوگاه را داشتند. به هر روی این اقدام نشان دهنده عدم وجود جایگاه مناسب برای اعضای این گروهک در عراق است. اساسا نفرت مردم عراق از این گروهک به حدی است که حاضرند تمام اعضای این گروهک را به قتل برسانند. نگارنده خود شاهد این کینه و نفرت مردم عراق بوده است. این کینه و نفرت در سخنان یکی از نظامیان عراقی که هفت تن از اعضای خانواده اش در کربلا و در جریان اتفاضه شعبانیه کشته شده بودند، کاملا مشهود بود. امروز دیگر دشمنان غربی ایران نیز به این نتیجه رسیده اند که این گروهک دیگر مهره قابل توجهی برای مقابله با ایران نیستند و ارزش سرمایه گذاری ندارند. استفاده نادرست غرب و امریکا از این گروهک تروریستی، سبب شد که این گروه در برهه ای از زمان فربه شود وامروز با از دست دادن کارایی به عنوان دستمالی کثیف و آلوده به دور انداخته شود. انچه مسلم است، دیگر آمریکا و غرب قصد سرمایه گذاری بر روی اعضای این گروهک را ندارند ضمن اینکه اعضای این سازمان را به عنوان عامل و عنصری نامطلوب می پندارند و اجازه حضور آنان در کشور خود را نمی  دهند.

یکی از دلایل عدم خروج اعضای این گروهک از عراق بر این مساله استوار است که علی رغم اعلام صلیب سرخ و سازمان ملل مبنی بر رفتن اعضای این گروهک به هر کشوری که بخواهند، عدم پذیرش از سوی کشورهای مختلف است. به هر روی آینده ای پیشروی منافقان وجود ندارد و ادامه حضور آنان در عراق منجر به کشته شدن بیشتر آنان از سوی مردم این کشور خواهد شد. مسلما در کشورهای دیگر نیز آینده ای برای اعضای این گروهک وجود ندارد کما اینکه در طول 10 سال گذشته پس از سقوط صدام، این امر محقق نشده است. ممکن است برخی دستگاههای امنیتی از این اعضای این گروهک برای مقاصدی خاص و توسعه طلبانه بهره گیرند، اما نخواهند توانست این ارتباط را به صورت دائمی برقرار کنند چراکه این عقلانیت را دارند که از مهره های سوخته نباید بهره گیرند. در نهایت باید گفت اعضای این گروهک تروریستی تنها یک راه برای سعادت دنیا و آخرتشان دارند و آن هم توبه و باگشت به دامان نظام اسلامی است چراکه غیر از این فرورفتن در باتلاق مرگ است.